Cadeautje van Moeder Natuur…

In gedachten loop ik door het bos. Het is vroeg, geen mens te zien, alleen mijn hond Balou en ik. Via het hek betreden we het natuurrijk en brengt het pad ons naar een deel van het bos dat altijd sereen en stil is. Ik kom er graag en hoop stilletjes dat het hier voor altijd kalm en vredig blijft. Dat niet teveel mensen ‘mijn plekje’ ontdekken. Alleen Balou is getuige van de sereniteit die de plek uitstraalt. Het is er zo natuurlijk, nu zelfs herfstachtig, mooi. De open plek doet anderen misschien een beetje griezelen, want de bosjes eromheen laten geen enkel zicht toe. Er zou zomaar een wild zwijn kunnen zitten. Het deert me nu niet. Ik voel me vandaag een beetje melancholisch. Ben niet zo in een ‘flow’, het voelt alsof de wereld me in een sneller tempo jaagt, me van alle kanten belaagt en iets van me moet. Op zo’n dag trek ik me het liefste terug. Een gewoonte die is ontstaan toen we nog boven de zaak woonden en mijn moeder – opgeschrikt door de winkelbel – me in het kinderstoeltje voor het grote raam van onze flat zette, zodat zij even naar beneden kon en ik naar de bewegingen op straat kon kijken. Bussen, auto’s, fietsers, winkelende mensen gingen zo aan mij voorbij. Die blik op oneindig heeft me gevormd. Gedachteloos kijken geeft me rust. Ik hoef niet te luisteren, niet te praten, ben totaal in mijn element. Zo ook op die plek in het bos, waar ik mijn gedachten ‘on hold’ kan zetten, waar alleen mijn ogen hun best doen informatie naar mijn brein te krijgen. Met plezier zet ik het ‘deurtje van mijn bovenkamer’ open, want wat ik zie doet me goed. Een goudgele schijn door de takken, het bruine bladerdek, de snuffelende hond achter me en in de verte drie kleine reeënkopjes die verschrikt boven de varens uit komen. Moeder ree kijkt me roerloos aan… Wat een cadeautje van Moeder Natuur op de vroege ochtend. Ik ontwaak en fluit op deze mooie dag dankbaar weer een deuntje mee!