bewustwording bewustzijn Ontspanning Persoonlijk

Canto Ostinato…

In een vloeiende beweging zet ik de eerste woorden op papier. Gewoon omdat vanuit mijn bovenkamer een ingeving komt om over te schrijven. Ik ben de laatste tijd in de ban van het menselijk brein. Ik lees er steeds meer over, volg podcasts over de functie en werking van ons brein, wat het allemaal absorbeert en wat niet. Ook lees ik verhalen van anderen die geheeld zijn van traumatische ervaringen (jaren opgeslagen in dat brein) en hoe zij hun leven met bijvoorbeeld verdriet of verlies opnieuw wisten in te richten. De sporen van verdriet door verlies is aan de buitenkant vaak niet aan iemand af te zien. Hoewel, het kan voor meer rimpels en grijze haren zorgen en voelt het alsof je in no-time een paar jaartjes ouder bent geworden. Zo voelde dat ook voor mij na het verlies van mijn ouders. Toch zit vanbinnen nog wel dat jeugdige kind, de positieve lachebek, maar ook het kind dat heel goed alleen kon zijn. Steeds vaker komt dat stille meisje in mij terug en voel ik mij wijzer dan ooit. Laat me niet gek maken door wat de wereld van mij zou kunnen denken. Die wereld, hoewel in razend tempo en met veel onrust, draait toch wel door. Bekijk het van een afstand en waak voor een veelheid aan negatieve informatie aan je brein. Straal liefde uit en koester momenten in rust, in de natuur, met dierbaren en gelijkgestemden. Je bewustzijn opent zich als een lotusbloem (die staat voor innerlijke groei), het brein observeert en laat los wat niet dient. Ik ben mij bewust van die groei, op een veel dieper, spiritueel niveau. De ervaringen uit het verleden zijn waardevol, ze hebben bijgedragen aan wie je nu ben. Door open te staan voor nieuwigheden, positieve inspiraties, kun je veel gebeurtenissen uit het verleden een plekje geven en kom je veel meer bij Jezelf. Je ware ik. Als ik lees waar anderen mee kampten of nog steeds mee kampen, dan prijs ik me gelukkig dat ik de kracht heb of door de jaren heen het inzicht heb gekregen om in elke situatie de zon te zien schijnen, bewust te zijn van de waardes van het leven. Dankbaar voor de lieve mensen om me heen, dankbaar dat ik er mag zijn. Zie het leven als een Canto Ostinato, een magisch eeuwigdurend pianostuk. Het gaat ritmisch en rustig van start om in een bepaald tempo alle levenslessen te belichten, van vrolijk, onbezorgd en liefdevol naar een climax van plezier en verdriet, van gewin en verlies, waarna alle bevindingen in een rustige cadans samenkomt. De herhalende melodie van de Canto (of cantate) is zoals het leven bedoeld is. De ritmische aaneenschakeling van pianostukjes maakt het tot een magisch compositiestuk van componist Simeon Ten Holt. Alleen in die magische flow moet hij tot zijn Canto Ostinato zijn gekomen.

Marlie Dix
bewustzijn Liefde mindfulness Ontspanning Personal

Zo heerlijk verdwaald raken…

De amandelen zijn geplukt. Ik buk me om het laatste stapeltje geraapte noten in de mand te gooien en heb direct een flashback. In de verte zie ik mijn vader en moeder uit de auto stappen, broer en zus erachteraan. Het is zondagochtend en we gaan wandelen. Favoriete bezigheid van mijn ouders en als jong kind ga je dan zonder gemok mee. Ik zie het beeld nog zo voor me. Toen we ouder werden moesten ze ons van de bank sleuren, pubers wandelen niet. Dat is zo stom! Maar één blik van pa was genoeg om, al mopperend, op de achterbank van de auto te ploffen. Eenmaal aangekomen ergens in het Limburgse Heuvelland, was het al gauw niet meer stom. Nee, we vonden het zelfs best cool in de dichtbegroeide bossen. We plukten samen bramen, jatten appels uit een boom (pa deed vrolijk mee), raapten eikels en mijn broer werd op een dag in de Eifel achternagezeten door zoveel wespen dat een plastic zak over zijn spierwitte haren nodig was om verdere aanvallen op zijn hoofd te voorkomen. In de Ardennen raakten we zelfs op een winterse zondag verdwaald. Pa wist de weg, ma ook. Gekibbel over de richting, iedereen in paniek. Uiteindelijk belandden we in het pikkedonker bij de auto. Dorstig en hongerig, maar die wandeling zal ik nooit meer vergeten. Het had ook wel iets avontuurlijks. We konden er na afloop om lachen en vertelden het natuurlijk in geuren en kleuren op school. Het gezin ging altijd samen op pad en daar is mijn liefde voor de natuur ontstaan. Een diepgewortelde liefde die ik met veel plezier doorgaf aan mijn zoon, die nu zijn eigen kinderen mee op de schouders neemt. Heerlijk vind ik dat. Het is nooit te vroeg om kinderen mee naar buiten te nemen, de frisse lucht in. Ik hoop dat ook zij gaan ervaren dat een wandeling door de natuur het hoofd leegmaakt als je gestrest bent, de aarde je tranen opneemt als je verdrietig bent en een boom je in stilte energie geeft. De groene longen liggen voor je open en de blauwe levensaders stromen lustig voort. Plekjes waar we ons ongestoord aan mogen laven, ver weg van alle beperkingen en maatregelen die de mens tegenwoordig over zich uitgestrooid krijgt. Ongevraagd en chaos scheppend, mensen in verwarring brengend, angst kwekend over wat nog meer gaat komen. De natuur roept en de mens kan niet langer die nadrukkelijke roep naar vrijheid negeren, niet langer absorbeert hij nog zoveel naar nieuws omdat hij gewoonweg de slaap niet meer kan vatten. De bewuste mens staat op en komt in opstand omdat hij uitgeput raakt, futloos is en apathisch reageert. Pessimisme vierde hoogtij, maar er is een kentering. Niet gek, want we weten inmiddels beter. Diep in je hart voel je dat wat er nu gaande is, niet pluis is. En let wel, je hart liegt nooit. Juist daar ligt een energieveld dat gereactiveerd moet worden om het waakvlammetje in de ziel weer aan te wakkeren en in een stralend lichtbundel te zetten. De natuurlijke accu helpt je daarbij en geeft je inzichten om jezelf, zonder enige code, terug te vinden… Om weer zo heerlijk verdwaald te kunnen raken op een zondagnamiddag en toch het licht blijft zien.

Marlie Dix
bewustzijn Lifestyle mindfulness Ontspanning Spiritueel

Easy like a Sunday morning…

Na een frisse duik komt een deuntje binnen… Easy like a Sunday morning van de Commodores. Ik stap uit het water en trek de handdoek wat steviger om mijn natte lijf. De zon is al warm, ik heb nog geen zin om me om te kleden. Ik trek een beach chair bij en ga zitten. Koud lijf, haren nat, maar van binnen zo voldaan warm. De ochtendzon, de stilte, just me. Geen geluiden, geen stoorzenders, geen vragen. Gewoon even wakker worden, uitkijkend over de velden. De blik op oneindig en toch zoveel verschillen zien in het landschap voor mij. De zon zet elk deel van links naar rechts in een ander schijnsel als ze van oost naar west draait. Lagen de bergen rechts van mij in de vroege ochtend nog in de mist, de ochtendzon laat die als sneeuw voor de zon verdwijnen. De heuvels aan mijn linkerzijde beschermen ons tegen de zee waardoor het onmogelijk is om van hieruit de horizon te zien. Weten dat de zee daarachter ligt, is een fijn gevoel. De lucht erboven is strakblauw. Ik mijmer nog even door en vraag me af of ik hier eerder ben geweest. In een vorig leven? Wat is mijn bestemming, welk onderdeel van mijn pad is dit? Het voelt in ieder geval goed. Dat Teulada achterbleef in mijn ontdekkingsreis langs de Costa is te wijten aan de ligging. Het dorp ligt hoog op een heuvel, afgeschermd door een doorgaande weg naar de kust. De Avenida del Mediterraneo leidt regelrecht naar Moraira, naar de zee. Ik doezel een beetje in en mijn reis gaat verder dan ik nog kan waarnemen. Ik voel een hand op mijn arm, geruststellende kneepjes maken we wakker. Ik kijk in de ogen van mijn moeder, die net zoals ik zo kan genieten van de zon. Ze wipt met de stoel op de achterste twee poten, zoals ze vroeger al deed. Nooit stond die stoel op vier poten, ze zat dan met de rug tegen de muur van haar balkonnetje in Maastricht en keek uit over het MECC en het spoor richting Luik. Ik knipper met mijn ogen en zie alleen nog een zwaluw water nippen uit het zwembad… Een rust valt over me heen. Mijn Zen-momentje gaat over in een stevige wandeling door de steengroeve als ik een app-je doorkrijg. Ik kijk naar haar, genietend van het zonnetje in Heerlen. Naast haar zit mijn zus. Het kan niet anders dan dat ze mij vanochtend gewaar was, ook al kan ze het mij niet vertellen. Direct na dit bericht gaat de dag over in totale rust en ontspanning. De fysieke inspanningen van de afgelopen weken in de tuin zijn voelbaar, maar lichaam én geest varen er wel bij. Een zijn met de natuur, op tijd naar binnen keren, goed zorgen voor jezelf, dat zijn de echte waarden van dit leven. Je krijgt energie, laat angsten los en ongekende kwaliteiten krijgen de vrije ruimte. Ook manlief bloeit op door dingen te doen die hij nooit eerder gedaan heeft. Het metselen van een muurtje, schilderen van buitenmuren of het repareren van de maaimachine; niet lang nadenken, gewoon doen. Vroeger lieten we dat aan anderen over. Nu slepen we samen grote oude takken naar de composthoop en leggen samen een jeu-de-boules-baan aan. Keien die we her en der in de grond vinden, gooien we op een hoop. Die komen altijd nog van pas. En weet je wat het mooie van dit alles is? Het hoeft morgen niet af. Easy, like a Sunday morning…

Marlie Dix
bewustzijn mindfulness Ontspanning Spiritueel

Mañana y pasado mañana…

Dikke keien landen als kogels in het water. Enthousiast als hij is, probeert Balou ze onder water terug te vinden. Met zijn kop duikt hij keer op keer dieper de zee in, niet wetende dat het zilte vocht wel eens via zijn neusgaten naar buiten kan komen. Niets deert hem om het kunstje nog een paar keer te vertonen, totdat hij door heeft dat die stenen geen snoepjes zijn. Hem zo bezig te zien, maakt het kind in mij los. Al snel ren ik mee tot aan de volgende opkomende golf. Ik duik hem niet achterna als hij weer het zilte nat kiest. Nog net niet. Ook al fluistert een ‘Wim Hof’ stemmetje in mijn hoofd ‘Kom op! Doen! Trotseer de kou, adem er maar eens lekker doorheen’, laat ik het toch maar even voor wat het is. Niet gekleed op een duik! Ik gooi mijn hoofd achterover en snuif de zeelucht op uit de kolkende golf en voel hoe goed het mij doet. Mijn luchtwegen varen er wel bij. Ik voel mij hier als herboren. Ruim drie maanden in Spanje en ik ondervind de goede luchtkwaliteit aan den lijve. Niet alleen vanwege de achterliggende bergketen, de Sierra Bernia, heeft deze regio een stabiel, subtropisch klimaat. De 320 dagen zon per jaar, maken het tot een hemels klimaat. Sla de boeken er maar op na, mensen leven hier gezond(er) en worden héél oud. Dan doet de Spaanse cultuur er nog een schepje bovenop, omdat het klimaat je ‘dwingt’ de tijd te nemen. De uitdrukking ‘mañana, mañana’ mag dan gerelateerd zijn aan iets wat nooit afkomt, omdat Spanjaarden het niet zo nauw nemen met afspraken, het heeft ook te maken met hoe zij de tijd beleven. En daar gaat het nu juist om. Het leven, la vida. Een werkdag of niet, stipt om 10.00 uur laat de loodgieter, ambtenaar, bouwvakker of secretaresse letterlijk alles uit de handen vallen voor een koffiepauze op een terras of aan de bar van een plaatselijk café. Pas na een cortado of carajillo (koffie met een scheutje likeurtje) gaan ze weer aan het werk. Toen de corona-maatregel hier de horeca zo zwaar trof, was iedereen ontregeld, ja zelfs ontredderd. Thuis koffiedrinken, laat staan ontbijten, is oer-Hollands, dat kennen ze hier niet. En met die opgelegde maatregel werd hen ook de broodnodige vitamine D ontnomen. Ze kwamen niet of nauwelijks buiten. We weten allemaal dat dit juist de gezondheid tegenwerkt. Gelukkig is de horeca hier weer open en staan de stoeltjes al vroeg in de ochtend klaar voor de eerste trouwe bezoekers. Met het opheffen van die sluitingsmaatregel verdwenen vermoeide blikken achter groezelige mondkapjes als sneeuw voor de zon. Ik geniet van het heerlijk drukke gepraat, in toonhoogtes die ons soms doet opschrikken, maar het gaat weer ergens anders over. Nu die mondkapjes nog massaal het vuur in en we kunnen weer breeduit lachen. Mañana betekent zoveel meer dan alleen maar morgen, het is ook vandaag voor vrijheid kiezen, voor een vrolijk praatje op straat, met de buurman op de hoek of met vrienden op een terras ‘sterke’ verhalen uitwisselen. Mañana is sneller daar dan je denkt. Iemand met compassie en enthousiasme tegemoet treden betekent dat je vandaag vrienden maakt voor morgen, om samen te stralen, ongeacht de tijd… Vandaag, mañana y pasado mañana.

Marlie Dix
mindfulness Nature Ontspanning Spiritueel

02-02-2020 …

Zondagochtend. Zonder enig tijdsbesef stapte ik vanochtend uit bed.  Mijn bril niet op, de wekker niet gezien en mobiel nog uit. Buiten regende het, dat hoorde ik nog wel. Slaapdronken de trap af naar de wc. Een vast ochtendritueel en vandaag – na een gezellig feestje gisterenavond – niet zo heel vast op de benen. Toen ik het licht aanknipte, had ik gelijk spijt. Het felle licht kwam wel erg hard binnen. En dan ook nog de verwarming uit …

Brr. De bril was wel erg koud. Met gekromde tenen op de koude vloer, nam ik toch plaats. Gewoontegetrouw pakte ik een van mijn gedachtenboekjes op en bladerde ‘m door. Veel zag ik niet zonder bril. Toch liet ik een pagina openvallen, dat moest dan maar de spreuk van deze dag zijn. Mijn spreuken zijn niet tijdsgebonden, ze passen bij ieders stemming of verwoorden je gevoelens op dat moment.  Zo ook deze kille ochtend. ‘Achter de luikjes van onze gedachten, gaan veel verhalen schuil’. Grappig. Moest gelijk denken aan het bont gezelschap van gisterenavond. Dat gezelschap opende best veel luikjes, verhalen gingen over en weer, er werd gelachen en tot slot zelfs gezongen.  Mooi om te zien hoe iedereen aan die keukentafel zo intens van elkaar genoot; verhalen over verre landen, werk in barre omstandigheden, het ontdekken van mooie culturen en verkennen van nieuwe (werk)velden. Kortom, genoeg indrukken en inzichten om mee naar huis te nemen. Ik zette het boekje open en sprintte terug naar bed waar manlief ook al wakker lag. Een ander zondagochtendritueel is dat we dan nog even blijven liggen, de dag van gisteren herleven en een plan maken voor een nieuwe dag.  Manlief wilde veel… Ik juist helemaal niets. Mijn dag moest vandaag in het teken staan van rust. Geen ingewikkelde zaken, geestdodende televisie of vermoeiende gesprekken, gewoon even helemaal niets. En zeker niet praten.  In stilte zijn.  Dat lukte tijdens de wandeling aardig, zwijgend liepen we het bos in.  Een met de natuur, knakkende takjes en knarsende steentjes op ons pad lieten jonge reetjes opschrikken. Wij letten vooral goed op dat we niet uitgleden over de glibberige paden. Ons hond Balou vond het zalig en eenmaal thuis, trok hij net als ik zijn plan. Manlief had het nakijken en vertrok (overigens zonder gemok). Ik zou vanmiddag niet zo heel gezellig gezelschap zijn. Dus helemaal goed. Ik nestelde me op de bank met een tijdschrift, las twee bladzijden en viel prompt in een diepe slaap. De stoofpeertjes, die ik gelukkig op een laag pitje had gezet, pruttelden zachtjes door. De geur van suiker en kaneel vulde de kamer en met een ‘zoet’ gevoel werd ik wakker. En tegelijk kwam ook de schrik. Mijn stoofpeertjes! Ik sprong iets te snel op en liet mijn mobiel, die naast me lag, op de grond vallen. Het scherm toonde mij direct een magisch cijfer. Dat was het dus. Wat ik deze dag voelde, was juist heel speciaal. In mijn leven komt zo’n zeldzame dag als vandaag nooit meer voor, tenzij ik op 12-12-2121 nog eens terug mag komen. Dag, palindroomdag 02-02-2020 … Je bracht rust.

Marlie Dix
Lifestyle mindfulness Nature Ontspanning Persoonlijk

Vind de stilte in jezelf…

Als een boek mij boeit, lees ik het nog eens. Om de woorden nog iets beter te laten beklijven. Uit spirituele boeken haal ik inspiratie. Steeds vaker koop ik boeken die mij iets meegeven, betekenisvol zijn. Soms markeer ik in die boeken hele zinnen om ze te onthouden voor de momenten dat ik weer eens afdwaal, op zoek naar inzichten.

Te vergelijken met een wandeling door het bos, waar de natuurlijke energie mij op inspirerende gedachten brengt. Of nog liever, een wandeling langs het strand, de zon zien op- of ondergaan. Bronnen van energie en ingevingen. Maar terug naar het boek. Op de kaft van het boek is een wirwar aan lijnen te zien, vergelijkbaar met de wirwar in je hoofd. Eronder staat in vette letters: ‘Niet meer alles moeten’. Het zegt genoeg. Het boek geeft de lezer handvatten om non-essentiële zaken van essentiële zaken te scheiden. Want hoe blijf je in jouw eigen kracht als anderen veel van je eisen? Hoe creëer jij eindelijk eens tijd voor de dingen die je al jaren van plan bent om te doen? Hoe laat je los wat niet belangrijk (meer) voor je is? Waar wil je werkelijk je aandacht aan geven? Hoe stap je iedere dag met een smile uit je bed en weet je in elke nieuwe situatie de belangrijkheid van iets in te zien? Is het goed, voelt het goed, moet het of kan het later, geeft het energie of vergt het veel van je? Doe je het uit vrije wil of doe je het omdat het moet? Zo ook in relatie met mensen. Gaat de relatie moeiteloos, respectvol, zonder wroeging, dan is er geen ruis en zit je nooit met een onaangenaam gevoel in je buik. Ben je van plan op een prettige, respectvolle manier met elkaar om te gaan, met oog voor andermans verhaal, dan heb je een vriendschap voor het leven. Elkaar in waarde laten betekent naar elkaar luisteren, ook al ziet hij of zij de zaken anders. Veranderen kun je hem of haar niet, je kunt alleen jezelf veranderen.  Greg McKeown beschrijft hoe hij tot inzichten kwam in zijn eigen drukke leven als journalist. Zo herkenbaar. Hoe zijn leven veranderde door de wereld om hem heen anders te benaderen, aan te geven wat nog belangrijk voor hem is, en wat niet. In mijn leven heb ik, met vallen en opstaan, geleerd onderscheid te maken tussen zaken die er echt toe doen en zaken die me teveel energie kosten. En ja, ik val nog wel eens door de mand, maar leer daar weer van. Deels door goed naar mijn omgeving te kijken en deels door me te verdiepen in mijn eigen ik-je. Stress en drukte vermijdend door stil te zijn. En daardoor de juiste keuzes weet te maken. Als ik door het boek blader, gaan mijn gedachten terug naar dat kleine meisje van 3. Zittend in haar stoeltje voor het grote raam, even alleen gelaten omdat papa en mama beneden in de winkel druk waren. In dat stoeltje zitten vond ik geen straf. Het uitzicht op het plein gaf rust. Nu snap ik dat dit momenten waren die mij gevormd hebben tot iemand die urenlang alleen en vooral ook stil kan zijn. Praten doe ik wel als mij de gelegenheid geboden wordt vanuit mijn hart te mogen spreken. Dan neem ik gretig die ruimte, met waardering voor ieders eigen proces en levensbeweging… Vertrouwend dat zij hun stiltes ook zullen vinden en tot inzicht komen dat niet meer alles moet.

Marlie Dix
mindfulness Ontspanning

Slaapliedje voor vijftigplussers…

‘I wish you miles away from everything that scares you so…’De zin blijft hangen als ik de lakens over me heen trek. Het was een bijzonder concert in het Openluchttheater van Valkenburg. De feeërieke sfeer werd door de Amerikaanse band Venice nog eens flink versterkt.

Ik was verkocht na een aantal ‘easy listenings’ met teksten die door het repeterend karakter indoctrinerend werkten. De klanken uit de monden van de zangers Mark en Kipp Lennon deden er nog een schepje bovenop. Hemels, zo vrolijk en op momenten ook weer heel verdrietig; uit het leven gegrepen. Na een ‘meet and greet’ met de band, was het familiegevoel compleet. Het lied ‘Family tree’ kende ik niet, maar het publiek zong uitbundig mee. De verbinding, het niet alleen staan, de ander in zijn of haar waarde laten. Het was overduidelijk een boodschap vol liefde en warmte. Iets om te koesteren. Toch bleef niet dat liedje maar ‘Middle age lullaby’ me achtervolgen tot ver in de nacht, terwijl ik de slaap probeerde te vatten. Van slapen kwam het niet direct. Linksom, rechtsom, op de rug… Ik werd duizelig van mijn eigen gedraai. Het bleef veel te onrustig in mijn bovenkamer ‘To put you at ease, because each and everyone of us could sure use some peace.’ Rust vond ik niet, zelfs niet na een paar diepe ademhalingen; de spanning bleef aan en mijn lichaam reageerde vreemd. Het lukte maar niet om te ontspannen. En dat is gek. Normaal ga ik liggen, luister nog wat rustige muziek of mediteer en val in slaap. Je zegeningen tellen en niet je fouten of angsten… Venice raakte de snaar. Ik tel mijn zegeningen, toch blijven de angsten me nog wel eens volgen. Brengen me van stuk. Dit ‘vijftigplusser slaapliedje’ had ik die nacht nodig, zo helemaal alleen in mijn bed. Iets dat me kon geruststellen en me zachtjes in slaap zou wiegen. ‘Slaap lekker, droom over mooie momenten, maak je niet druk, het komt allemaal goed.’ Op enig moment nam een kracht in mijzelf de sussende taak op zich en ‘zong’ zachtjes een slaapliedje voor me. Al luisterend naar mijn hart kon niets mij nog deren en was ik volledig in ‘peace’. Langzaam viel ik weg in een immens diepe rust en werd ik ’s morgens dankbaar – met mijn lief naast me – wakker. We stonden weer vroeg naast het bed en begonnen aan een nieuwe dag. Ik trok de gordijnen open, stapte mijn balkon op en groette de zon. Binnen trachtte de eerste hectiek van de dag me in haar macht te nemen, er waren te veel vragen op de vroege ochtend, al veel te veel stress. De telefoon ging, een gezicht op onweer, een omgevallen glas verse jus, de hond blafte om niets… ‘Feels that everyone I know finds himself in a funny stage…’ Mijn lief kan wel wat rust gebruiken, dacht ik. Beetje gek misschien, zo vroeg in de ochtend, maar het was tijd voor een slaapliedje voor deze vijftigplusser.

Marlie Dix
Ontspanning

Met een steelse blik…

Aan de vooravond van de Amstel Gold Race 2019, kijk ik vanaf onze veranda naar de ondergaande zon. Een prachtig rood schijnsel is nog net zichtbaar boven de luifel van de kroeg ‘An de Grwate Wech’. Het geroezemoes van de gasten op het terras doet me denken aan al die ‘races’, die dit dorp al gehad heeft. We mogen dit jaar van geluk spreken, het is prachtig zomerweer. Erg ongewoon voor de tijd van het jaar; het is in de voorgaande jaren rondom de Amstel Gold wel eens anders geweest. Maar toch, stromende regen, kou of zo’n zonnetje als vandaag, er stonden altijd mensen langs het parcours.

De zaterdag is een ‘opwarmertje’ voor ons allen. De toerversie met een grote schare wielerliefhebbers gaat haast onopgemerkt aan mij voorbij, ook al hoor ik geluiden aan de andere kant van de haag. Ik ben bezig in de tuin en echt niet de enige die druk is. Vanochtend stonden vrouwen hun ramen te lappen en werd de stoep geveegd, ook omdat het morgen Pasen is. Zo gaat dat in een dorp. Vast ritueel op zondag is tijdig het bed uit om nog enigszins een paasontbijtje samen te kunnen nuttigen. De lijst met doorkomsttijden ligt klaar. Om 11.59 snellen we naar de straat om voor het peloton te applaudisseren. Vrouwen, mannen en kinderen; iedereen juicht de internationale wielrenners toe. Ik blijf het een prachtig schouwspel vinden, word bevangen door de vreugde van anderen, kijk mee en werp een steelse blik op die krachtige wielerbenen. Ook dat mag. Iedereen is er en het is feest. Dat gemoedelijke kom je in de stad niet snel tegen. Daar is de start van belang en dan gaat iedereen weer zijn eigen weg of haast zich naar de finish. In ons dorp, waar de finish op nog geen 600 meter afstand ligt, is het een komen en gaan van wielertoeristen. Rond de finish is het ‘high life’, waar de pers zich verdringt voor een plaatsje vooraan. Het weilandje van de boer staat vol met auto’s en in het paviljoen staat de champagne al koud. Voor de bewoners is het schikken, rustig blijven en vooral genieten. Verkeersleiders geven ons vrije doorgang en ik merk dat ze dit jaar wel heel goed hebben nagedacht over het beperken van overlast voor de dorpsbewoners. Dat is fijn. Een beetje flexibiliteit van jezelf is wel gewenst, anders kun je beter het dorp verlaten tot na het festijn. Vreemde auto’s staan nu bumper aan bumper voor ons huis geparkeerd en oranje ‘Dixies’ (what’s in a name), voor het publiek met hoge nood, staan dit jaar wel erg kort op onze haag. We nemen het maar voor lief. Over twee dagen is de rust in het dorp wedergekeerd, voor nu maken we ons op voor de 54steAmstel Gold Race. Zin in!

Marlie Dix
mindfulness Ontspanning Spiritueel

Sterrengroet…

06.45 uur. Het is vroeg. Erg vroeg. De sterren staan aan de hemel als ik zachtjes de deur van het appartement achter me dichttrekt. Mijn vriendinnen zijn nog onder zeil. Ik wil ze niet wakker maken… Deze vakantie is ook voor hen uitrusten en nergens aan hoeven denken. Ik loop het pad langs het huis omhoog; Casa Dix is ook nog in diepe rust. Boven op het dakterras sta ik onder een immense sterrenhemel met in de verte nog een flauw schijnsel van de maan over de zee. Bij het uitrollen van de yogamat voelt het gelijk goed. Fijn om weer hier te zijn, op deze plek, mijn tweede thuis. Rust, niemand om me heen, even een momentje voor mezelf. De eerste oefening, de zonnegroet, gaat gelijk goed. Beweeglijk door naar de tweede groet en de daarop volgende asana’s (yogahoudingen). Op enig moment raak ik in onbalans, sta te stuntelen op de mat en krijg het zowaar Spaans benauwd. Ik merk dat het dak niet waterpas is, waardoor ik de houdingen niet goed kan afmaken. Bij het verleggen van de mat, trillen mijn benen zo alsof het lijkt dat een bepaalde energie mij uit mijn evenwicht haalt. Willen de sterren mij iets zeggen? Ik start de sessie opnieuw en merk dat een andere, prettigere energie me door de houdingen ‘trekt’. Met geen enkele pijnscheut in mijn onderrug, buig ik moeiteloos voorover en zet mijn handen op de mat. Ik lach in mezelf, voel me haast een volleerd yogi en laat dan mijn gedachten los. Tussen de twee energielijnen op dit dak en de focus op de houdingen, ben ik volledig een met alles om me heen. Merk niet eens dat een hond naar me staat te blaffen en de buurman me vanaf zijn balkon gadeslaat. De mat wordt opgerold, ik knik naar de man en wandel met een tevreden gevoel naar beneden. De sterren zijn gegroet, de Spaanse zon is op.

Marlie Dix
Ontspanning

Neem me mee… 

Deze zomer. Naar plekken waar het zomergevoel in de kleine dingen zit. Het delen van een maaltijd op een zonovergoten terras, vrolijke kussens op de tuinbank, een parasol tegen de felle zon. Het zomergevoel versterk ik door mijn buitenkamer aan te kleden met roze Oleanders in potten, volle hangmanden met meerkleurige Petunia’s en blauwe Lobelia. De geur van versgemaaid gras en de Hortensia in volle bloei, doen de rest. Die weelderige boerenbloem is mijn favoriet, hoewel er in mijn tuin maar een kleine struik staat, omdat de vijver vol vissen haar beslag doet. In de border staat Vrouwenmantel en Pioenroos, in een hoekje verse kruiden. De teruggesnoeide bamboe achter de vijver baant zich een weg naar andere delen van de tuin om daar hardnekkig uit te schieten. De hortensia, echter, blijft netjes op zijn plaats en overweldigt je met een palet aan blauwtinten. Hij kan niet anders dan zich gedragen naar de gesteldheid van de bodem; hoe hoger de zuurgraad, hoe intenser de kleur. Van diepblauw tot lichtblauw, lila of roze. Ja, zelfs een rode is in een tuin gespot. De Annabelle, die niet gevoelig is voor zuren, springt in haar witte bruidsjurk boven haar kleurige jongens uit. Toch heeft de dramatisch, diepblauwe Hortensia, mijn voorkeur. Blauw is immers de kleur van de lucht en de zee, van drama en emotie. Bij mij lopen al die gevoelens in elkaar over als ik naar de blauwe lucht staar. Oprecht dankbaar ben ik dan voor mijn aanwezigheid hier op aarde, wetende dat mijn thuis is waar ik ook ga of sta, met de blauwe ‘Mediterráneo’ als mijn thuishaven. Dan voel ik me als een vis in het water. Melancholisch over de natuur en de liefde die ik voel bij het ervaren van al deze elementen, besef ik steeds meer dat wij er te weinig bij stil staan. Laat het deze zomer niet gebeuren, geniet van alle natuurlijke geuren en kleuren, laat ze doordringen tot in je diepste vezels… Geniet van die kleine gelukjes in elke hoek. Een strakblauwe zomer(vakantie) allemaal!

Marlie Dix