Een vaas vol inspiratie…
Het is lente! De zomertijd is ingegaan en de zon laat zich vanochtend van een zonnige kant zien. Vrolijk sta ik naast mijn bed en heb mijn eigen ochtendmomentje. Twee tot vijf minuten stil zijn en danken dat ik er weer ben. Het lijkt wat vroom, maar toch word ik daar blij van. Vreugde en verdriet vallen als kibbelende zusjes in elkaars armen. De dag kan beginnen. Op mijn sloffen door naar de woonkamer waar Hollandse juffertjes me verwelkomen. Dag dames, jullie staan er prachtig bij. Ik lach. Bont gekleurd staan ze daar op hun paasbest in de vaas. Ze lijken mijn gedachten te kunnen lezen. Raak me even aan met je ogen, ga dan maar lekker zitten. Je hoeft niets vandaag. Alleen nog een column schrijven, maar dat gaat zo wel goed komen. De dames geven me inspiratie. Met een kopje thee in de hand denk ik aan de personen die mij deze tulpen hebben geschonken. Ze zijn me lief. Ik dank ze in gedachten nog eens voor het cadeau dat in een grote doos voor de deur stond. Een aangename verrassing, op het juiste moment. Weer een jaartje ouder en dan zeg je het met bloemen. Tulpen maken mijn dag altijd goed. Ik vind ook dat je ze meteen in een vaas moet zetten waarin ze zichzelf schikken. De vrolijkheid spat van hun bloemblaadjes af en geven mij de kracht om te schrijven. Ze staren me nadrukkelijk aan, dus klap ik snel mijn laptop open en slinger de letters met een ongekende snelheid op het maagdelijk papier. Het bloed jaagt door mijn aderen op weg naar boven, op zoek naar woorden, naar die juiste zin. Naar geluk. Want schrijven maakt me gelukkig. Ik voel het leven door mijn vingers naar buiten rollen, het brengt me in extase totdat het laatste woord op de juiste plaats valt. Vandaag een beetje geholpen door de dames in hun groen jasje. Met kop en schouder rekken zij zich boven hun steel uit en roepen: Goed gedaan, meisje!
