Daar zit je dan. Ineengezakt, schouders laag, het verdriet druipt van je lichaam… Je praat als een vreemde, kijkt stug naar buiten. Iemand raakte vandaag een diepe snaar.

Had je het niet zien aankomen, had je echt oogkleppen op? Was jezelf debet aan wat er is gebeurd? Vragen en nog eens vragen. Niemand mag deel uitmaken van het verdriet dat heel diep zit. Het verhard je omdat kwetsbaarheid op de loer ligt. Je lacht het weg en zegt nog net niet dat je niet verdrietig bent. Niemand kan je helpen. Alleen jezelf. Een doodse stilte maakt zich van jou meester. Wellicht is afstand nemen nu het verstandigste. Om weer te kunnen gaan begrijpen waar het mis ging. Diep in je hart weet je het wel. Maar je blijft zoeken naar iets of iemand om – zo rationeel – de schuld te geven. Een flinke wandeling door de natuur of zelfs een paar dagen in stilte, helpt. Kun je afstand nemen van de situatie, dan ben je in staat om vanuit een breder perspectief naar het gebeuren te kijken. Waar zijn die ‘soulmates’ als jouw eigen ziel geen rust vindt? Je kunt niemand de schuld geven. Incasseren van teleurstellingen hoort erbij. Het is hoe jij ermee omgaat. Je leven lang krijg je ‘stoten’ mee, wordt je pad bemoeilijkt, worden schuwe blikken naar je geworpen. Jaloezie, onbegrip, andersdenkend, het komt op je pad. Kies je ervoor om mee te gaan in het verhaal van een ander of kijk je liever dieper naar de oorzaak van een teleurstelling of het verdriet dat je is aangedaan. Laat los en geef jezelf over en alles staat ineens in een ander – helder – daglicht.  Waar was dat nou goed voor, die teleurstelling, was die terecht? Of het verdriet. Ben je vandaag misschien wat vatbaarder voor alles en iedereen om je heen? Komen reptielen uit hun holen om jou eens lekker het leven zuur te maken. Vast wel. Laat los, recht je rug en gun jezelf stilte om het geluk, de liefde, de aandacht of het begrip te hervinden. Want die is er, maar je moet er wel voor open staan. We zijn vergeten dankbaar te zijn voor wat wel goed is. Gezond zijn, liefdevolle relaties, warme familiebanden, vrienden waar je op kunt bouwen. Levenslustig zijn en voor jezelf opkomen;  het laat alle drama als sneeuw voor de zon verdwijnen. Drama dat overigens alleen in je hoofd zit. Niet in je je lijf. Voel en luister naar jouw lichaam. Het geeft aan wat de status van jouw ‘zijn’ is. ‘It’s all in the mind’ wordt vaak geroepen. En dat klopt. Verzet je niet langer en verwerk elk verdriet of teleurstelling met een open hart. Het zijn emoties die komen en gaan, ze mogen niet bepalen waar jij vol overgave voor gaat. Het is jouw pad en jij vindt uiteindelijk dat wat je wilde. Met deze wijze woorden trek ik mij terug en neem de tijd… Aan mijn lijf geen drama.   

En alles daartussenin. De afgelopen weken waren weken waarin ik des te meer besefte dat het stoffelijk leven aan een zijden draadje hangt. Dat onze tijd op aarde kostbaar is. Een week waarin mijn tranen vloeide van geluk bij het zien van foto’s van mijn kleinkindjes, dankbaar dat zij de wereld straks eens vanuit hun eigen thuis mogen gaan ervaren. Wat een doorbijtertjes zijn het toch! Blijdschap op de 30ste verjaardag van mijn zoon, maar ook tranen van verdriet bij het verlies van een dierbare en meteen het gevoel van onmacht wat dit verlies bij anderen doet. Daar tussendoor balanceren we met zijn allen op de draad van liefde, pijn, verdriet en geluk. Bewust – of onbewust – van het feit dat morgen volledig anders kan zijn. Bewuste mensen weten dat je vandaag leeft en morgen wel ziet wat komt. Mensen die in het ‘hier en nu’ staan, weten zich af te sluiten voor alle onnodige negatieve ballast van buitenaf. Bewust keren zij anderen de rug toe om in hun eigen kracht te blijven, om te kunnen ‘dealen’ met de onrust om hen heen. Haast (politiek) ongevoelig worden omdat zij allang hebben gezien dat elke nieuwe wet een andere regel onderuithaalt. Het getouwtrek, gesteggel, de mensen in opstand, boeren vechtend voor hun recht, onderwijs op zijn kop, de stikstofproblematiek. Weten we nog wat we eten? Het is terecht een issue. Mensen in onveilige landen verkeren echt in nood, leggen hun leven in de waagschaal omdat ze niet anders kunnen dan vluchten. Ze steken massaal oceanen over om, meer dood dan levend, op zoek te gaan naar een rustige en vooral veilige plek. Hoe kunnen wij onze ogen sluiten? Wat een geluk dat er steeds meer mensen opstaan om anderen wakker te schudden. Jongeren trekken machtige mensen aan hun jas, omdat hun beleid nergens op slaat en dat door hun spelletjes wel degelijk het bestaan van toekomstige generaties in gedrang komt. Kinderen die diep in hun hart en ziel ‘weten’. Weten dat er meer is dan wij met het blote oog waarnemen, die ‘voelen’ en hun sensitieve voelsprieten uitsteken naar hogere machten, met een dringend verzoek om de wereld te helpen. Innerlijk sterk om andere bronnen aan te boren om ons en hun leven op aarde en daarbuiten te waarborgen. Want het leven houdt niet op bij dat wat we zien, bij dat wat op aarde is. Ook niet als we het stoffelijke lichaam hebben verlaten. Het leven is wat je er zelf van maakt en de dingen te zien zoals je ze wilt zien. Lastig? Absoluut niet als je kunt stilstaat bij de wonderen der wereld en daar dankbaar voor bent. Zorgen voor een goed leven op aarde, voor iedereen en voor lange tijd, maakt het loslaten van ons stoffelijk lichaam tot een natuurlijk proces… Hoe verdrietig het ook is voor de ‘achterblijvers’. Kijk omhoog – zeker vanavond bij volle maan – en maak een diepe buiging voor die dierbaren, die op afstand heus nog wel een balletje mee trappen. Dit kunnen zien, maakt ons leven oneindig boeiend en rond.