Mag ik even ongehoord uit mijn dak gaan bij het zien van het, jawel, echt felgroene gras, dat maandenlang onder een, eerst witte, toen bruine en toen nog even een witte, deken lag. Och, mag ik alsjeblieft even kirren als een baby nu de eerste zonnestralen voorzichtig door mijn slaapkamergordijn prikken om vervolgens met volle kracht, maar als een warme douche, over me heen denderen. Mag ik even als een atlete uit mijn bed springen om gordijnen en deuren open te gooien zodat ik met volle teugen de frisse ochtendlucht naar binnen kan snuiven en me nu al kan lopen verheugen op de eerste zonnegroet in de buitenlucht. Mag ik even een traantje van geluk wegpinken bij het zien van een vrolijk kwikstaartje dat aan mijn neus voorbij fladdert op zoek naar takjes om een nestje te bouwen en mag ik zachtjes meezingen met al die merels die al druk zijn met het leegplukken van onze struik vol zoete besjes. Mag ik even, ja echt heel even, een zoen van geluk drukken op het voorhoofd van mijn lief. Heerlijk dat ik dit allemaal mag doen, want de tijd is aangebroken. Een tijd die we bijna allemaal voor onmogelijk hadden gehouden. Een tijd waar jong en oud even dacht, die komt nooit meer. Een periode van groei en bloei. Maar de tijd zou de tijd niet zijn als ze ons niet eerst door de wintermaanden jaagt om vervolgens – net als de natuur – weer vrolijk voor de dag te komen. Ze laat ons als het ware ‘een poepje ruiken’, omdat zij bepaalt. De sneeuwklokjes maken plaats voor de blauwdruifjes, gele krokussen en geurende hyacinten. Bomen krijgen blad en struiken kleur. Zoals de natuur haar jasje uitdoet, doe ik dat ook. En nee… Het is niet alleen in de ogen van de tandartsassistente LENTE!

‘I’ve been gone so long’. Al Green komt uit mijn speakers en ik laat me meevoeren op de melancholische stem van deze Amerikaanse gospel- en soulzanger. Zijn stem is, als je bekend bent met de grootheden in Soul en R&B, wel het meest bekend om zijn fijngevoeligheid en de onvoorwaardelijke liefde die in zijn stem doorklinkt. Elk nummer staat bol van hartstocht, genegenheid, maar kent ook ondertonen van eenzaamheid. Iets waar we allemaal in ons leven mee te maken hebben en waar je je op momenten zo in kunt verliezen. Met zijn stem beweegt hij je zachtjes naar een eeuwigdurende ritme, een ritme waar je eerst nog voorzichtig je ene voet naast de andere zet om vervolgens volledig in trance heupwiegend te dansen!  Soul is doordrenkt met liefde en, oh mijn god, wat ben ik blij dat ik deze muziekstijl al jong heb mogen ‘ontvangen’. Zit het even niet mee, dan gaat de cd in de recorder en zing ik keihard mee. ‘I can dance, dance, dance, dance, dance, dance’! Ik was amper 20 toen Al in mijn leven kwam. Een periode van zoeken, ontdekken, (on)verstandig veel uitgaan en dansen tot in de vroege uurtjes. Daarna verdween hij naar de achtergrond, maar op feestjes kwam deze zingende dominee altijd wel een keer voorbij. Soul en gospel verweven tot vrolijke, liefdevolle, nummers. Zorgvuldig gekozen tekst vol hartstochtelijke woordjes, alleen voor mij bestemd… Luisteren naar zijn stem, is luisteren naar een hogere macht. Je meeslepende stem, zoals in ‘Tired of being alone’. Kom Al, nog een octaaf hoger, breng me in extase, gedachten zijn er niet meer. Het enige wat ik nog wil is je vastpakken, in trance raken, dansen, zingen, liefhebben…

Sha la la, I am so happy.

In gedachten loop ik door het bos. Het is vroeg, geen mens te zien, alleen mijn hond Balou en ik. Via het hek betreden we het natuurrijk en brengt het pad ons naar een deel van het bos dat altijd sereen en stil is. Ik kom er graag en hoop stilletjes dat het hier voor altijd kalm en vredig blijft. Dat niet teveel mensen ‘mijn plekje’ ontdekken. Alleen Balou is getuige van de sereniteit die de plek uitstraalt. Het is er zo natuurlijk, nu zelfs herfstachtig, mooi. De open plek doet anderen misschien een beetje griezelen, want de bosjes eromheen laten geen enkel zicht toe. Er zou zomaar een wild zwijn kunnen zitten. Het deert me nu niet. Ik voel me vandaag een beetje melancholisch. Ben niet zo in een ‘flow’, het voelt alsof de wereld me in een sneller tempo jaagt, me van alle kanten belaagt en iets van me moet. Op zo’n dag trek ik me het liefste terug. Een gewoonte die is ontstaan toen we nog boven de zaak woonden en mijn moeder – opgeschrikt door de winkelbel – me in het kinderstoeltje voor het grote raam van onze flat zette, zodat zij even naar beneden kon en ik naar de bewegingen op straat kon kijken. Bussen, auto’s, fietsers, winkelende mensen gingen zo aan mij voorbij. Die blik op oneindig heeft me gevormd. Gedachteloos kijken geeft me rust. Ik hoef niet te luisteren, niet te praten, ben totaal in mijn element. Zo ook op die plek in het bos, waar ik mijn gedachten ‘on hold’ kan zetten, waar alleen mijn ogen hun best doen informatie naar mijn brein te krijgen. Met plezier zet ik het ‘deurtje van mijn bovenkamer’ open, want wat ik zie doet me goed. Een goudgele schijn door de takken, het bruine bladerdek, de snuffelende hond achter me en in de verte drie kleine reeënkopjes die verschrikt boven de varens uit komen. Moeder ree kijkt me roerloos aan… Wat een cadeautje van Moeder Natuur op de vroege ochtend. Ik ontwaak en fluit op deze mooie dag dankbaar weer een deuntje mee!

De zomervakantie biedt tijd om na te denken, om zaken weer eens op een rij te zetten en de innerlijke mens rust te geven. Die rust maakt veel in je los. Maar voordat het zover is, is er eerst nog het grote ‘moeten’. Je kent dat wel… Eindelijk vakantie, je trekt de deur van je kantoor dicht en snelt naar huis. Maar ho! Daar wachten andere stressvolle taken, want de grote trek naar het zuiden staat voor de deur. Rust? Die vind je pas als je eerst door de mallemolen van het ‘we gaan op reis en nemen mee…’ bent gegaan. De laatste wasjes, de boodschappen, de hond. Wat neem je allemaal mee, schat? Hoeveel kilo kan er eigenlijk in dat koffer? Waar zijn die leuke teenslippers? Terwijl jij dacht dat er bij het dichttrekken van die ene deur, geen ‘moeten’ meer zou zijn. In ieder geval niet voor de komende drie tot vier of zelfs zes weken. De kinderen liggen lui op de bank, want zij willen nu eindelijk wel eens vertrekken. Schooltassen slingeren in een hoek, terwijl zware bagage klaar staat voor de overvolle auto. De kinderen kunnen er nog net bij. Hup jongens, instappen… In lange files richting het zuiden, of via binnenwegen, waar een boer op zijn tractor alle tijd heeft. Hij is de enige nog aan het werk, lijkt het wel. Bij aankomst op je vakantiebestemming, als de tent staat, de kinderen plezier hebben en jij eindelijk je strandbedje hebt kunnen bemachtigen, dan pas laat je goed los.  Nog wat onwennig want lichaam en geest hebben ook tijd nodig om af te schakelen. Als je dat ultieme geluksmoment hebt kunnen ervaren, zucht dan eens heel diep en probeer dat gevoel vast te houden en mee terug te nemen naar Nederland. Om het door te voeren in je dagelijks leven. Om de dag te beleven als die vakantiedag, stel je prioriteiten. Ga vooral veel genieten met je dierbaren, die van drukte liever niet horen. Want het geluk zit ook hier in een klein hoekje…

Kom maar door… Zomer! Het is nu al een aantal dagen lekker warm (te heet voor sommigen), maar voor mij kan de zomer niet lang genoeg duren. In de zomer sta ik in het standje ‘zomervlinders en dikke boeken’. Dat begint al bij het opstaan. We slapen graag, maar in de zomer zijn we vroege vogels. De zon geeft ons al vroeg een extra zetje en duwt ons het bed uit. Ik open de balkondeur en snuif een mix aan geuren op. Dauw, kamperfolie en lavendel. Onder mij, in onze schaduwrijke tuin, kibbelen de mussen als mensen. Zou het over het weer gaan? Het nest van de merel is verlaten. Hoogstwaarschijnlijk is het haar weer niet gelukt om de eitjes uit te broeden. Zij is al jaren onze huismerel, die onder ons slaapkamerraam het ene nest na het andere bouwt om vervolgens zonder kroost te vertrekken. Ik heb met haar te doen. Lang sta ik er niet bij stil, want beneden begint onze viervoeter te reageren. Vrouwtje uit bed, dan ook rap naar beneden. De buitendeur vliegt open en meneer doet zijn eerste behoefte in de tuin. Dat is toegestaan, alleen voor die dringende ochtendplas! De rest van de dag gedraagt hij zich als een gentleman en zondert zich af op plekjes in het bos. Eenmaal buiten hoor ik gespetter in de vijver. Een grote, bonte, verzameling aan vissen met de mondjes wagenwijd open… Eten! De witte, Marilyn Monroe, vooraan. Haar blauwe ogen kijken me iedere ochtend vertederend aan. Ik kan er echt van genieten. De verzorging van de dieren is een vast ochtendritueel, best druk, maar het zijn wel de momenten die ik koester. En in de zomer des te meer. Naar Spaans voorbeeld is dan alles ‘mañana’, zonder deadlines en zonder strakke agenda. De zomer mag eeuwig duren met duizenden nachtelijke zomervlinders en dikke boeken… Voor nog meer creatieve inspiraties!