Winter blues moment…

Als je een zomermens bent, geen hitte je te heet is, dan gaan de Hollandse winters je steeds meer ‘in de kleren’ zitten. Winters moet wit zijn of helemaal niets. Het liefst trek ik me een half jaar terug als de winter in Nederland toeslaat. Toch lukt het me om de dag met een wandeling te beginnen… Is het niet dat mijn hond er dringend om vraagt! Met mijn hoofd gebogen, muts ver over de oren en bontkraag stevig in mijn nek, trotseren we de storm die vandaag over het land raast. Met windkracht 8 is de dagelijkse wandeling langs de bosrand eerder een uitdaging dan een gemakkelijk te nemen ommetje. Halverwege het pad haak ik het liefste af, maar toch doet de beweging me na 10 minuten zo goed, dat ik stug doorloop tot aan het einde van het pad. Nog even een rondje om de ‘koel’ of naar huis? Mijn reptielenbrein dreunt: linksaf, linksaf, naar huis, maar mijn innerlijke stem heeft de overhand… Lekker doorlopen! De vochtige lucht maakt ademen zwaar, maar met een paar diepe ‘Ujjayi’ yoga-ademhalingen, neem ik de storm ineens niet meer waar. Ik sla rechtsaf het bos in, volledig in mijn element met mijn hond en de natuur. Het pad is drassig en elke stap is een gevecht met de wind. Bomen zwiepen heen en weer. Ergens hoor ik zelfs een tak breken. Mijn hond is inmiddels zo nat dat hij de waterplassen als een beloning ziet. Nog wat natter, graag!  Eén groot waterballet, toch geen mens of hond te bekennen. We hebben het rijk alleen en de zomer in de bol. Zon, zee, strand en een sangria in de hand. Ik lach en reik naar de lucht. Kom maar op… Moedertje natuur! Eenmaal binnen, schudden we onze ‘vacht’ uit en gaan na een verdiende kom ‘voer’ heerlijk onderuit. Ik op de bank, hij snurkend naast me in de mand. Mijn ‘winter blues’ moment.