Ik sluit mijn ogen. In een diepe zucht daal ik af naar een wereld waar geen gedachten meer zijn. Het heeft even geduurd om mijn rust weer te vinden om te mediteren, te gaan zitten en gewoon te zijn. Zelfs schrijven lukte de afgelopen twee maanden niet. Hoe ik mij er ook toe zette, er […]Lees meer
De regen klettert op het platte dak, het doet me naar binnen keren, luiken omlaag en vooral niet naar buiten kijken. Eenmaal binnen, gedraag ik me als een slak, liefst met een goed boek op de bank, luisteren naar muziek of creatief bezig zijn. Creatief schrijven vooral. Mijn prachtig Indiaans dagboekje, met fleurige stof omhuld, […]Lees meer
Nou ben ik echt niet het type ‘zeur’, ik kan best veel hebben. Maar zo langzamerhand vind ik mezelf wel op een ‘oude zeur’ lijken. En dan heb ik het niet over de situatie in de wereld, maar over mijn rechtervoet die me al een tijdje tot rust maant. Iedere dag spreek ik ‘m liefdevol […]Lees meer
Of lachen zo hard dat je kaken pijn doen. In een ‘split second’ verandert je gezicht van verdrietig naar blij. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien. Corona stond ons nu niet in de weg, maar ik was weg. Drie weken naar mijn zonnig (tweede) thuisland, waar jij vroeger nog wel eens naar informeerde. […]Lees meer
De wandeling van vanochtend verloopt anders dan anders. Ik ontwijk paden waar dorpsbewoners hun hond uitlaten en mij liever niet zien aankomen met mijn maatje op vier poten. Hij doet geen vlieg kwaad, maar zijn postuur doet anders vermoeden. Ik ga er niet meer over in discussie. Omdat ik weet hoe laat zo ongeveer het […]Lees meer
De wekker geeft 06.40 uur aan en de zon schijnt recht naar binnen. Nooit rolluiken gewild. Al vroeg komt de zon onze slaapkamer binnen en reflecteert via het spiegelkastje aan de muur op mijn gezicht. Wakker ben ik. Niet dat ik dit erg vind, hoor. Integendeel, totaal verduisterde kamers vind ik eng. Dus zonnetje, wek […]Lees meer
Op het moment dat de aarde weer ademt en iedereen de kracht van het leven heeft geleerd, ben ik bij je. Dat schreef ik op 21 maart. Het duurt me nu echt te lang en hier sta ik dan. Lachend kom je op me af en geef me een dikke zoen op mijn mond. Het […]Lees meer
Als straks de stilte voorbij is, wat dan? Gaan we dan weer massaal met de auto naar ons werk of zoeken op zondag de gekte op, op die overvolle winkelboulevards? Raken weer gestrest over te halen deadlines en verliezen onszelf daardoor weer uit het oog? Hebben we dan echt niets geleerd? Die vraag blijft in […]Lees meer
‘Je kunt de komende weken niet naar mam!’ De zin blijft ijzig stil tussen ons in hangen. Mijn zus aan de lijn, de eerste die hoort hoe het met mam in het verpleeghuis is gesteld. Ondanks dat zij er werkt, mag ook mijn zus niet meer naar binnen en wordt de was, op veilige afstand, […]Lees meer
Daar zit je dan. Ineengezakt, schouders laag, het verdriet druipt van je lichaam… Je praat als een vreemde, kijkt stug naar buiten. Iemand raakte vandaag een diepe snaar. Had je het niet zien aankomen, had je echt oogkleppen op? Was jezelf debet aan wat er is gebeurd? Vragen en nog eens vragen. Niemand mag deel […]Lees meer
Reacties van lezers