Een gulle lach

Vliegensvlug gaan mijn vingers over het toetsenbord. De woorden op schrift geven mij houvast, ordenen mijn gedachten. Met tien vingers raak ik in een trance en laat de boel de boel. Geen inspiratie om na te denken over ingewikkelde communicatietrajecten, moeilijke beslissingen of waarom weer iets wordt uitgesteld… Door met de geit! Dat zijn de woorden van mam, zij kon vroeger ook niet tegen getreuzel. Om al die klussen in mijn hoofd te bedaren, doe ik de zonnegroet, duik in een boek of vertrouw mijn woorden toe aan mijn computer. Van een onzinnig verhaal tot de essentie van het onderwerp, het gebeurt in een seconde. Geen behoefte het nieuws nog eens aan te halen, omdat daar al zoveel over geschreven is. En alles wat in het nieuws komt voor zoete koek aannemen, staat me meer en meer tegen. Want wat is de achtergrond van het nieuws, weten we wat anderen daadwerkelijk te verduren hebben? Of nemen we er slechts notie van? Ik reik liever een hand. Ook al knaagt het gevoel wel eens dat mijn handen gebonden zijn en anderen (onjuiste) beslissingen nemen. Ik blijf dicht bij mezelf om al die beelden niet te laten overheersen en orden mijn gedachten tot een lach. Omdat ik mij bewust ben van mijn omgeving waar wij ongestoord en veilig kunnen wonen en werken, waar kinderen naar school gaan en vrij zijn om te spelen. Waar werk weer voor het oprapen ligt en we klaar staan voor die mensen waar het minder goed mee gaat. Zo geef ik mijn leven richting en heb veel respect voor mensen die daar een beroep van hebben gemaakt. Die een lach weten te toveren op het gezicht van een ziek kind of een mens met Alzheimer. Een knuffel, een kusje, ja, zelfs een grapje, maakt zoveel goed. Dat zijn waardevolle geluksmomentjes… Voor die broodnodige, gulle, lach.

Ode aan de Cliniclowns.
Met cadeauboekje 4 stort ik 1 euro per verkocht exemplaar op de rekening van Cliniclowns