Sterrengroet…

06.45 uur. Het is vroeg. Erg vroeg. De sterren staan aan de hemel als ik zachtjes de deur van het appartement achter me dichttrekt. Mijn vriendinnen zijn nog onder zeil. Ik wil ze niet wakker maken… Deze vakantie is ook voor hen uitrusten en nergens aan hoeven denken. Ik loop het pad langs het huis omhoog; Casa Dix is ook nog in diepe rust. Boven op het dakterras sta ik onder een immense sterrenhemel met in de verte nog een flauw schijnsel van de maan over de zee. Bij het uitrollen van de yogamat voelt het gelijk goed. Fijn om weer hier te zijn, op deze plek, mijn tweede thuis. Rust, niemand om me heen, even een momentje voor mezelf. De eerste oefening, de zonnegroet, gaat gelijk goed. Beweeglijk door naar de tweede groet en de daarop volgende asana’s (yogahoudingen). Op enig moment raak ik in onbalans, sta te stuntelen op de mat en krijg het zowaar Spaans benauwd. Ik merk dat het dak niet waterpas is, waardoor ik de houdingen niet goed kan afmaken. Bij het verleggen van de mat, trillen mijn benen zo alsof het lijkt dat een bepaalde energie mij uit mijn evenwicht haalt. Willen de sterren mij iets zeggen? Ik start de sessie opnieuw en merk dat een andere, prettigere energie me door de houdingen ‘trekt’. Met geen enkele pijnscheut in mijn onderrug, buig ik moeiteloos voorover en zet mijn handen op de mat. Ik lach in mezelf, voel me haast een volleerd yogi en laat dan mijn gedachten los. Tussen de twee energielijnen op dit dak en de focus op de houdingen, ben ik volledig een met alles om me heen. Merk niet eens dat een hond naar me staat te blaffen en de buurman me vanaf zijn balkon gadeslaat. De mat wordt opgerold, ik knik naar de man en wandel met een tevreden gevoel naar beneden. De sterren zijn gegroet, de Spaanse zon is op.