Een boom zonder vragen…

In de verte valt een boom. Kort daarna nog een. En nog een… Het geluid van metaal over hout, het splijten van de stam, het kraken van de takken en de genadeloze plof op de aarde, gaat door merg en been. Ook mijn hond staat stil en vraagt zich af wie zijn ochtendwandeling verstoort. Ik tuur het bospad af en zie in de verte een groepje bomenkappers met helmen op. Met een gigantische houtzaag in de hand hakken ze boomstammen doormidden. Bomen die in de lente zo mooi in bloem stonden en nu de herfst echt goed is ingetreden, hun bladerentooi in alle kleuren lieten zien, leggen stuk voor stuk het loodje. Gemarkeerd door oranje stip of lint over de volledige stam, zijn ze gedoemd te sterven. Ik kijk in een gapend gat waar gisteren nog een bosje was, berken- en beukenstammen liggen her en der op de grond en lijken te berusten. Ik loop traag verder, kan niet eens vragen of het nodig is en probeer me een goede reden te bedenken waarom de bomen om moesten. Gelukkig zijn niet alle bomen langs het pad gemarkeerd, dat stemt mij enigszins gerust. Die mogen blijven. Toch doet het iets met me als ik het bos verlaat. Weer een boom minder. Een boom die jarenlang weer en wind heeft doorstaan om te groeien tot wat ie nu was. Een boom die verder dan ons mensenleven kon gaan, als wij ‘m met rust hadden gelaten. Die ons kon blijven voorzien van zuurstof en die kleine geluksmomentjes in alle jaargetijden. Een boom die niet vraagt, maar geeft. Zou de boom zelf kunnen beslissen, dan sterft hij als hij ziek is of om ruimte te maken voor nieuwe, ontluikende natuur. Mijn zorg bij het aanschouwen van deze kleine kap reikt verder dan mijn dorp. Wereldwijd kappen mensen bomen, verjagen dieren naar kleine ‘vlekjes’ groen waar ze langzaam uitsterven, omdat de mens meer ruimte nodig heeft. Hoe cru kan het zijn. In een volgend leven heeft de mens niets (meer) te vragen… Dan is het de boom die wil.