02-02-2020 …

Zondagochtend. Zonder enig tijdsbesef stapte ik vanochtend uit bed.  Mijn bril niet op, de wekker niet gezien en mobiel nog uit. Buiten regende het, dat hoorde ik nog wel. Slaapdronken de trap af naar de wc. Een vast ochtendritueel en vandaag – na een gezellig feestje gisterenavond – niet zo heel vast op de benen. Toen ik het licht aanknipte, had ik gelijk spijt. Het felle licht kwam wel erg hard binnen. En dan ook nog de verwarming uit …

Brr. De bril was wel erg koud. Met gekromde tenen op de koude vloer, nam ik toch plaats. Gewoontegetrouw pakte ik een van mijn gedachtenboekjes op en bladerde ‘m door. Veel zag ik niet zonder bril. Toch liet ik een pagina openvallen, dat moest dan maar de spreuk van deze dag zijn. Mijn spreuken zijn niet tijdsgebonden, ze passen bij ieders stemming of verwoorden je gevoelens op dat moment.  Zo ook deze kille ochtend. ‘Achter de luikjes van onze gedachten, gaan veel verhalen schuil’. Grappig. Moest gelijk denken aan het bont gezelschap van gisterenavond. Dat gezelschap opende best veel luikjes, verhalen gingen over en weer, er werd gelachen en tot slot zelfs gezongen.  Mooi om te zien hoe iedereen aan die keukentafel zo intens van elkaar genoot; verhalen over verre landen, werk in barre omstandigheden, het ontdekken van mooie culturen en verkennen van nieuwe (werk)velden. Kortom, genoeg indrukken en inzichten om mee naar huis te nemen. Ik zette het boekje open en sprintte terug naar bed waar manlief ook al wakker lag. Een ander zondagochtendritueel is dat we dan nog even blijven liggen, de dag van gisteren herleven en een plan maken voor een nieuwe dag.  Manlief wilde veel… Ik juist helemaal niets. Mijn dag moest vandaag in het teken staan van rust. Geen ingewikkelde zaken, geestdodende televisie of vermoeiende gesprekken, gewoon even helemaal niets. En zeker niet praten.  In stilte zijn.  Dat lukte tijdens de wandeling aardig, zwijgend liepen we het bos in.  Een met de natuur, knakkende takjes en knarsende steentjes op ons pad lieten jonge reetjes opschrikken. Wij letten vooral goed op dat we niet uitgleden over de glibberige paden. Ons hond Balou vond het zalig en eenmaal thuis, trok hij net als ik zijn plan. Manlief had het nakijken en vertrok (overigens zonder gemok). Ik zou vanmiddag niet zo heel gezellig gezelschap zijn. Dus helemaal goed. Ik nestelde me op de bank met een tijdschrift, las twee bladzijden en viel prompt in een diepe slaap. De stoofpeertjes, die ik gelukkig op een laag pitje had gezet, pruttelden zachtjes door. De geur van suiker en kaneel vulde de kamer en met een ‘zoet’ gevoel werd ik wakker. En tegelijk kwam ook de schrik. Mijn stoofpeertjes! Ik sprong iets te snel op en liet mijn mobiel, die naast me lag, op de grond vallen. Het scherm toonde mij direct een magisch cijfer. Dat was het dus. Wat ik deze dag voelde, was juist heel speciaal. In mijn leven komt zo’n zeldzame dag als vandaag nooit meer voor, tenzij ik op 12-12-2121 nog eens terug mag komen. Dag, palindroomdag 02-02-2020 … Je bracht rust.