In stilte acteren...

Het achtergrondmuziekje op Spotify stopte en zittend aan de buitentafel met mijn laptop, dacht ik aanvankelijk dat het een tijdelijke onderbreking was. Iets wat hier vaker rond het middaguur gebeurt. We grappen dan altijd dat de energiemaatschappij weer even een siësta inlast voor het netwerk. Maar nu bleef de stroom echt veel te lang weg. Ik besloot om binnen te kijken wat er nog werkte, en na een korte check wist ik meteen dat er meer aan de hand was. Dit was niet normaal. Aangezien ik alleen thuis was, belde ik manlief, die bij vrienden in de buurt was. Gelukkig had mijn telefoon nog genoeg batterij. ‘Ja, hier ook,’ antwoordde hij. In heel Teulada-Moraira was de stroom uitgevallen en later bleek dat heel Spanje en Portugal zonder energie zat. ‘Oei, dat is vreemd,’ dacht ik.

Hoewel ik in huis het gemis niet zo ernstig vond (behalve de koelingen dan), dacht ik wel aan de mensen die in de steden vastzaten, opgesloten in een lift of in de trein. Of aan degenen die net op de operatietafel lagen of aan de beademing zaten… Daar wil je niet aan denken; je hoopt dat alles snel weer normaal wordt en dat het slechts een nare droom is. Op mijn mobiel ontving ik een paar berichten, waaronder eentje van mijn zoon, die het nieuws al had gehoord. Hij ging meteen het internet op, en via sms kwamen verschillende scenario's binnen – een cyberaanval, Rusland, een storing in het energienetwerk tussen Spanje en Frankrijk, oververhitting van netwerken door AI… Op dat moment werd ik er niet veel wijzer van en het enige wat ik kon doen was wachten. Ik realiseerde me dat het wel eens lang kon gaan duren. Hoe vanzelfsprekend vinden we de aanvoer van energie, dacht ik nog. Ik schudde mijn hoofd, stond op en trok mijn tuinhandschoenen aan. Tijd om een onafgemaakte klus af te maken: onkruid wieden bij de oprit, iets waar ik al dagen tegenop zag. Het klusje hielp me mijn hoofd leeg te maken, en ik genoot van de zon, de warmte en de stilte. Ik liet alles voor wat het was, want wat kon ik anders doen? In de auto stappen om te zien hoe het anderen verging? Met een totale black out was het verkeer al ontregeld en om nu oog in oog te staan met druk dirigerende agenten op elke hoek was ook niet wat ik wilde. Thuisblijven was waarschijnlijk het advies geweest van de gemeente als ik die noodoproep-app op mijn mobiel had geïnstalleerd. Dat advies kwam nu van manlief, die na mijn berichtje snel naar huis kwam. Hij was wel een beetje gespannen, want de volle vriezer en koelkast moesten draaien voor zijn mis en place voor een diner twee dagen later.

Op onze eigen manier vonden we toch de rust, lieten los en genoten van de stilte. We kookten op ons gasfornuis (wat een opluchting!) en namen een glas wijn. In de avonduren was de stilte nog stiller dan normaal. We zeiden tegelijkertijd: ‘Dit is anders,’ zonder geluiden om ons heen, en die buitengewoon strakblauwe lucht vanmiddag, die zo plotseling verscheen nadat het die ochtend nog bewolkt was? Het leek wel of er een onzichtbare kap boven onze hoofden werd opengeschoven en we een glimp van de waarheid te zien kregen. Vanuit mijn diepste bewustzijn voelde ik dat dit een voorteken moest zijn van het universum, een teken die als je ervoor open staat aangeeft mee te bewegen in de transformatie naar een nieuwe wereld waar we verbinding leggen op een veel hoger bewustzijnsniveau. Toen het licht aan het einde van de avond weer aanging, bleef die gedachte hangen. De uitval heeft ons iets willen vertellen... In stilte acteer ik richting een schonere wereld en hoop dat velen hetzelfde doen.