Als ik aan je denk…

Dan ben ik bij je. Overbrug elke afstand om mijn hoofd op jouw schouder te leggen. Als ik aan jou denk, dan verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Jij, ver van hier, maar in mijn hart dichtbij. De vreugde die je uitstraalt, de positieve houding en de oprecht warme lach, geeft me vleugels. Zit ik er even doorheen, dan denk ik aan jou en neem de dingen niet meer zo serieus. Je brengt het goede in elk mens naar boven, hebt oog voor zaken waar wij te snel aan voorbij gaan. Je laat daarbij in het midden of iemand goed is of fout. In elke persoon zie jij een goddelijkheid, ook al zag je de waarde daarvan pas op latere leeftijd. De ambitie om iets van je leven te maken, gaf je aan mij door. En niet alleen ik, alle drie leerden we al op jonge leeftijd op eigen benen te staan. Dat moest ook wel, want je was zelf te druk. Later, toen jij je leven een andere wending had gegeven,vertelde je me dat het je speet. Je had verdriet om het gebrek aan tijd voor de kinderen en dat je daarom de zondagen zo had gekoesterd. Ik snap nu waarom. Je leerde mij het leven zo in te richten dat de tijd me niet zou inhalen. Neem jouw tijd, zei je me. Als ik aan je denk, dan zie ik nu een gelukkig mens op leeftijd, zijn zware bagage inmiddels afgeworpen, bedachtzaam luisterend met dat wijsvingertje aan de wang. Een gebruind hoofd over boeken gebogen met de bril scheef op zijn neus. Leren doe je nog iedere dag. Over het leven en het onderbewustzijn. Pa, leef, leer en verwonder je nog lang in het paradijsje onder de Spaanse zon en verwen me dagelijks met jouw lach. In jouw kielzog bewandel ik het (spirituele) pad om, net als jij, harten te vullen met oprechte genegenheid.