Koester de Moeder in jou…

Een tijdlang nam ik mijn pen niet ter hand en raakte ik mijn toetsenbord alleen nog maar aan voor mijn opdrachten. Mijn schrijflust was weg en er kwamen geen verhalen voor mijn column uit mijn bovenkamer, uit geen enkele koker. Veel te lang moest ik nadenken over de inhoud en na een uur zat ik nog naar een wit vel te staren. De laatste tijd was een tijd van te veel moeten, te weinig ruimte voor mezelf, te slecht luisteren naar mijn lichaam. Aan de wandelingen die ik vroeger in mijn eentje of met Balou maakte, aan die inspirerende momenten, schortte het. Nu er weer wat meer rust is in mijn hoofd, verdriet een plek heeft gekregen en aan het moeten een halt is toegeroepen, haal ik diep adem, mediteer en vind mijn energie terug. Zoals vanochtend aan zee. Hoewel de zee iedere dag lonkte, kwam het er maar steeds niet van om te gaan. Vanochtend hield niets me tegen. De zee trok en toen ik eenmaal de auto bij een kleine baai had gezet, probeerde de ochtendzon de mist te verdringen. Meeuwen scheerden over het water op zoek naar vis en de pijnbomen langs de rotswand geurden intens door het zilte vocht van de nacht. Met de kraag nog hoog en sjaal om de nek, beklom ik de eerste treden van de Paseo Ecologico de Benissa. Een magisch pad langs de kust tussen Benissa en Calpe, waar in de zomer veel toeristen komen. Nu had ik dit pad helemaal voor mij alleen. De mist trok snel op en trakteerde mij op een strakblauwe lucht en helder zonnetje. Het werd ook gelijk een stuk warmer! Met ferme pas betrad ik de vele treden en eenmaal boven vlogen nieuwe inzichten mij letterlijk om de oren. De adrenaline schoot door me heen en ik voelde tinteling in mijn vingers. Er moest wat gebeuren, de energie moest weer stromen in mezelf en voor mezelf. Elk pijntje van de afgelopen weken, vastzittend verdriet en boosheid in nek en schouders, verdween met elke stap die ik deed. Een verandering was gaande. Moeder Aarde kwam tot mij en maakte los wat al enige tijd vastzat. Ze gaf en ik nam met tranen in mijn ogen haar energie in mij op. Dankbaar voor dat moment maakte ik net voor een opgebroken stuk aan het einde van het pad een stop. Niemand zou nog zover doorlopen omdat een bord aangaf dat dit te gevaarlijk zou zijn. Of het zo moest zijn. Op dat punt trok ik mijn jas uit en richtte mijn gezicht naar de zon. In de verte hoorde ik nog wel een motorbootje, maar verder was ik snel een met de natuur en met mezelf. Ik keerde naar binnen en nam mij voor om voor de Moeder in mij iets terug te doen. In een flits maakte een metafoor mij iets duidelijk. De gretigheid waarmee wij, de mens, Moeder Aarde uitputten, met diezelfde gretigheid plunderde ik mijn eigen levensbron, mijn lichaam, mijn wil, mijn ziel en mijn onvoorwaardelijk zijn. Ik zette mijn eigen ik weer in het licht en voedde haar met zuurstofrijke blaadjes. Gelijk schoot mijn energiepeil omhoog tot een level waar ik uit oneindige bronnen kon putten. Ik vouwde mijn handen en maakte een diepe buiging voor onze Moeder. Jezelf eens wat vaker in het licht zetten en voelen hoe treffend de inzichten zijn die worden aangereikt is wat ik iedereen wil meegeven. De Moeder laat jouw energie weer stromen zodat ook zij in leven blijft. Met die belofte aan mezelf, aan haar en aan ieder mens die onvoorwaardelijk lief heeft, liep ik glimlachend terug naar de auto.  

Ik wens jullie een onvoorwaardelijk lief zijn voor elkaar nieuw jaar!