In een vloeiende beweging zet ik de eerste woorden op papier met het mooie pianostuk Canto Ostinato van Simeon Ten Holt op de achtergrond. Ik ben de laatste tijd in de ban van ons denken. Ik lees er steeds meer over, volg podcasts over de functie en werking van ons brein, hoe we door prikkels op situaties reageren en op welke informatie we bedacht moeten zijn. De overload aan informatie maakt het ons brein behoorlijk lastig. Het heeft ook best wat te verduren, vanaf geboorte tot aan het finale eind slaat het informatie op dat het van de omgeving meekrijgt. Mensen met traumatische ervaringen, bijvoorbeeld door verdriet bij verlies, zijn in hun ware kern aangetast. Volledig van slag en overgeleverd aan de nieuwe opgeslagen gegevens in dat brein. Pas als mensen uit deze traumatische ervaring weten te leren, kunnen zij groeien in hun totale wezen. Ze hebben het verdriet of pijn, dat de groei jarenlang blokkeerde, verwerkt. Aan de buitenkant van deze personen zie je de sporen van verdriet door verlies niet direct, misschien alleen een rimpeltje meer en een paar extra grijze haren. Dat verdriet zo’n traumatische impact op je kan hebben, heb ik geweten. Vanbinnen zit nog wel dat jeugdig, vrolijk meisje, de positieve lachebek, maar datzelfde meisje is nu een wijzere en stillere vrouw (met iets meer grijze haren en toch ook een paar rimpels meer). Mijn ouders, die ik binnen één jaar verloor, leven voort in mijn hart. De tranen komen nog wel eens, maar het verdriet heeft ook een krachtige kanteling in mijzelf teweeggebracht. Met andere ogen kijk ik naar de wereld, die volgens mij flink doordraait; ik denk dat alleen liefdevolle energieën de tij kunnen keren. Ik koester de stilte in huis, in de natuur, tijdens de meditaties en bij het lezen van een boek. In relatie en gezelschap wil ik mij kunnen opladen aan vrolijke, innemende gesprekken. Ze stemmen mij positief en zijn de endorfine boosts waar ik én mijn geest blij van worden. Zie het leven als een lotusbloem, krachtig in de klei geworteld, fier overeind komend, met het gezicht naar het licht; gericht op een dieper spiritueel Zijn. Als je luistert naar het ritmische spel van het magisch pianostuk Canto Ostinato, dan is de levensles snel geleerd. In een wiegende cadans raakt de Canto (of cantate) alle facetten van het leven met totale heling aan het einde… Zoiets kunnen creëren betekent dat het brein van componist Simeon Ten Holt* destijds ook in magische flow moet zijn geweest.
*In 1976 bracht Simeon Ten Holt zijn fameuze werk Canto Ostinato uit. Hij overleed in 2012 op 89-jarige leeftijd (de leeftijd die ook mijn vader mocht bereiken in 2022.)
Reacties van lezers