Geef me je hand…
De aanraking doet ons beiden goed. We gaan het nieuwe jaar vol goede moed tegemoet en laten de tijd voor wat ze is. Want wat gisteren was, laat staan vijf minuten geleden, is toch niet meer. Zo in het hier en nu leven, is fijn. Echter, als de herinnering aan dat moment je steeds sneller ontvalt, komt de eeuwige stilte beangstigend dichterbij. Daarom neem ik je bij de hand en duw je zachtjes naar buiten. Je bleke gezicht krijgt meteen kleur als de kou je om de oren slaat. Toch doet het goed en maakt mijn hart een sprongetje als je een sneeuwklokje nog weet te benoemen. Zachtjes fluit een merel met ons mee op deze druilerige decemberdag. Bij de grote eik vertel je me dat je hier vroeger altijd met je zussen speelde. Ik knik en laat het maar voor wat het is… Die boom in dit park staat ver van jouw geboorteplaats. Geen herkenning van omgeving, geen herinnering meer aan tijd. Langzaam brokkelt je geheugen af tot de kennis die er het langste zit. Een geschiedenis die ik niet ken. Voor mij een reden te meer om alles uit het moment te halen en te genieten van elkaars gezelschap. Want hoe onrustig de wereld om ons heen ook is, dit magisch moment neemt niemand ons af. We gooien ons hoofd in de nek en lachen zoveel we kunnen. We maken een lange neus naar alle onvrede op aarde, want zolang jouw ogen stralen bij de bonte verzameling aan fijne herinneringen en je mensen, muziek en omgeving nog enigszins herkent, doet niemand ons wat. Kom, geef me je hand. Het traantje dat ik wegpink krijgt een boodschap mee voor iedereen die het horen wil. Besef dat de dag, dit etmaal, je gegeven is. Reik elkaar de hand, deel vreugde en verdriet… Nu het nog kan.
