Geen toeval dat ik hier ben…

‘Het collectieve veld aanboren’. Die zin blijft hangen als ik het boek ‘Eindeloos, de kracht van de menselijke geest’ van schrijver Hans Peter Roel dichtsla. Het gaat over hoe je de magie van het leven kunt ontdekken; dat dit mogelijk is als je in verbinding staat met een dieper onzichtbaar veld, het zogenaamde collectieve veld of het collectieve bewustzijn. Toch vraag ik mij af waarom dit ‘collectieve veld’ zo moeilijk te bereiken is voor een groot deel van ons. Veel mensen zijn ‘onwetend’, onrustig, angstig, voelen zich eenzaam, zitten vast in hun eigen emotie of worden keer op keer teleurgesteld door anderen. Juist voor hen zou een beroep doen op het ‘collectieve veld’ de oplossing kunnen zijn. Maar hoe dan? 

In het boek kreeg Salvatore, een briljant pianist, die op jonge leeftijd misbruikt werd, ‘het veld’ door een visioen in zijn schoot geworpen en kon uiteindelijk vergeven. Al lezende viel bij mij vorige week ook ‘het kwartje’. Ik kwam in situaties terecht die ik waarschijnlijk in mijn gedachten al had opgeroepen. ‘Het veld’ had mij iets te zeggen. En dat op Moederdag. Daar stond ik dan, op een open plek in het bos voor een klein altaartje, met de moeders op deze aarde in mijn gedachten. Ik aanschouw Maria met haar kind en voel de kracht van het vrouwelijke, hoe die ‘power’ er altijd al was. Door de eeuwen heen, strijdlustig of op de achtergrond, eisen jonge meisjes en ‘verslagen’ vrouwen collectief hun deel op een beter leven op. Met een groot hart willen zij zijn wie ze werkelijk zijn. Los van onderdrukking en onderwaardering. De plek bracht me een inzicht die ik een dag eerder aan Moeder Aarde had gegeven. Bij een bejaarde boom, die al 800 jaar haar mannetje in deze wereld staat, staarde ik vol ongeloof naar de kracht van Moeder Aarde om de boom overeind te houden. Takken die zich verankeren in de grond alsof ze zich weer willen vastgrijpen aan de oude, doorleefde, wortels. ‘Back to the roots’, leek het wel.  De energie van deze oude dame deed me dansen. En wel een rondje rondom een met stenen gevormde cirkel, symbolisch voor de planeet Aarde. Het hart in het midden verbonden met ‘navelstrengen’ in elke windrichting. De mantra ‘Ohm Mama Gaia Ohm’ galmde door het bos en maakte op dat moment toch wel iets in mij los. Eer de grond waarover je loopt, eer de aarde en laat ons collectief zorgen voor een hoger bewustzijn om onze planeet te koesteren. ‘Het veld’ gaf mij het inzicht dat wij, vrouwen, in staat zijn om de wereld te veranderen, omdat we kunnen vergeven. Zo’n grote opgave is het niet om de handen ineen te slaan, echt, de wonderen zijn de wereld nog lang niet uit. In stilte haal je de kracht uit dit ‘veld’ om uit elke verstikkende emotie te komen en op te komen voor elk recht. Het deed mij inzien dat het geen toeval is dat ik op aarde ben…