Met een steelse blik…
Aan de vooravond van de Amstel Gold Race 2019, kijk ik vanaf onze veranda naar de ondergaande zon. Een prachtig rood schijnsel is nog net zichtbaar boven de luifel van de kroeg ‘An de Grwate Wech’. Het geroezemoes van de gasten op het terras doet me denken aan al die ‘races’, die dit dorp al gehad heeft. We mogen dit jaar van geluk spreken, het is prachtig zomerweer. Erg ongewoon voor de tijd van het jaar; het is in de voorgaande jaren rondom de Amstel Gold wel eens anders geweest. Maar toch, stromende regen, kou of zo’n zonnetje als vandaag, er stonden altijd mensen langs het parcours.
De zaterdag is een ‘opwarmertje’ voor ons allen. De toerversie met een grote schare wielerliefhebbers gaat haast onopgemerkt aan mij voorbij, ook al hoor ik geluiden aan de andere kant van de haag. Ik ben bezig in de tuin en echt niet de enige die druk is. Vanochtend stonden vrouwen hun ramen te lappen en werd de stoep geveegd, ook omdat het morgen Pasen is. Zo gaat dat in een dorp. Vast ritueel op zondag is tijdig het bed uit om nog enigszins een paasontbijtje samen te kunnen nuttigen. De lijst met doorkomsttijden ligt klaar. Om 11.59 snellen we naar de straat om voor het peloton te applaudisseren. Vrouwen, mannen en kinderen; iedereen juicht de internationale wielrenners toe. Ik blijf het een prachtig schouwspel vinden, word bevangen door de vreugde van anderen, kijk mee en werp een steelse blik op die krachtige wielerbenen. Ook dat mag. Iedereen is er en het is feest. Dat gemoedelijke kom je in de stad niet snel tegen. Daar is de start van belang en dan gaat iedereen weer zijn eigen weg of haast zich naar de finish. In ons dorp, waar de finish op nog geen 600 meter afstand ligt, is het een komen en gaan van wielertoeristen. Rond de finish is het ‘high life’, waar de pers zich verdringt voor een plaatsje vooraan. Het weilandje van de boer staat vol met auto’s en in het paviljoen staat de champagne al koud. Voor de bewoners is het schikken, rustig blijven en vooral genieten. Verkeersleiders geven ons vrije doorgang en ik merk dat ze dit jaar wel heel goed hebben nagedacht over het beperken van overlast voor de dorpsbewoners. Dat is fijn. Een beetje flexibiliteit van jezelf is wel gewenst, anders kun je beter het dorp verlaten tot na het festijn. Vreemde auto’s staan nu bumper aan bumper voor ons huis geparkeerd en oranje ‘Dixies’ (what’s in a name), voor het publiek met hoge nood, staan dit jaar wel erg kort op onze haag. We nemen het maar voor lief. Over twee dagen is de rust in het dorp wedergekeerd, voor nu maken we ons op voor de 54steAmstel Gold Race. Zin in!
