Aan de vooravond van de Amstel Gold Race 2019, kijk ik vanaf onze veranda naar de ondergaande zon. Een prachtig rood schijnsel is nog net zichtbaar boven de luifel van de kroeg ‘An de Grwate Wech’. Het geroezemoes van de gasten op het terras doet me denken aan al die ‘races’, die dit dorp al gehad heeft. We mogen dit jaar van geluk spreken, het is prachtig zomerweer. Erg ongewoon voor de tijd van het jaar; het is in de voorgaande jaren rondom de Amstel Gold wel eens anders geweest. Maar toch, stromende regen, kou of zo’n zonnetje als vandaag, er stonden altijd mensen langs het parcours.

De zaterdag is een ‘opwarmertje’ voor ons allen. De toerversie met een grote schare wielerliefhebbers gaat haast onopgemerkt aan mij voorbij, ook al hoor ik geluiden aan de andere kant van de haag. Ik ben bezig in de tuin en echt niet de enige die druk is. Vanochtend stonden vrouwen hun ramen te lappen en werd de stoep geveegd, ook omdat het morgen Pasen is. Zo gaat dat in een dorp. Vast ritueel op zondag is tijdig het bed uit om nog enigszins een paasontbijtje samen te kunnen nuttigen. De lijst met doorkomsttijden ligt klaar. Om 11.59 snellen we naar de straat om voor het peloton te applaudisseren. Vrouwen, mannen en kinderen; iedereen juicht de internationale wielrenners toe. Ik blijf het een prachtig schouwspel vinden, word bevangen door de vreugde van anderen, kijk mee en werp een steelse blik op die krachtige wielerbenen. Ook dat mag. Iedereen is er en het is feest. Dat gemoedelijke kom je in de stad niet snel tegen. Daar is de start van belang en dan gaat iedereen weer zijn eigen weg of haast zich naar de finish. In ons dorp, waar de finish op nog geen 600 meter afstand ligt, is het een komen en gaan van wielertoeristen. Rond de finish is het ‘high life’, waar de pers zich verdringt voor een plaatsje vooraan. Het weilandje van de boer staat vol met auto’s en in het paviljoen staat de champagne al koud. Voor de bewoners is het schikken, rustig blijven en vooral genieten. Verkeersleiders geven ons vrije doorgang en ik merk dat ze dit jaar wel heel goed hebben nagedacht over het beperken van overlast voor de dorpsbewoners. Dat is fijn. Een beetje flexibiliteit van jezelf is wel gewenst, anders kun je beter het dorp verlaten tot na het festijn. Vreemde auto’s staan nu bumper aan bumper voor ons huis geparkeerd en oranje ‘Dixies’ (what’s in a name), voor het publiek met hoge nood, staan dit jaar wel erg kort op onze haag. We nemen het maar voor lief. Over twee dagen is de rust in het dorp wedergekeerd, voor nu maken we ons op voor de 54^steAmstel Gold Race. Zin in!

Deze zomer. Naar plekken waar het zomergevoel in de kleine dingen zit. Het delen van een maaltijd op een zonovergoten terras, vrolijke kussens op de tuinbank, een parasol tegen de felle zon. Het zomergevoel versterk ik door mijn buitenkamer aan te kleden met roze Oleanders in potten, volle hangmanden met meerkleurige Petunia’s en blauwe Lobelia. De geur van versgemaaid gras en de Hortensia in volle bloei, doen de rest. Die weelderige boerenbloem is mijn favoriet, hoewel er in mijn tuin maar een kleine struik staat, omdat de vijver vol vissen haar beslag doet. In de border staat Vrouwenmantel en Pioenroos, in een hoekje verse kruiden. De teruggesnoeide bamboe achter de vijver baant zich een weg naar andere delen van de tuin om daar hardnekkig uit te schieten. De hortensia, echter, blijft netjes op zijn plaats en overweldigt je met een palet aan blauwtinten. Hij kan niet anders dan zich gedragen naar de gesteldheid van de bodem; hoe hoger de zuurgraad, hoe intenser de kleur. Van diepblauw tot lichtblauw, lila of roze. Ja, zelfs een rode is in een tuin gespot. De Annabelle, die niet gevoelig is voor zuren, springt in haar witte bruidsjurk boven haar kleurige jongens uit. Toch heeft de dramatisch, diepblauwe Hortensia, mijn voorkeur. Blauw is immers de kleur van de lucht en de zee, van drama en emotie. Bij mij lopen al die gevoelens in elkaar over als ik naar de blauwe lucht staar. Oprecht dankbaar ben ik dan voor mijn aanwezigheid hier op aarde, wetende dat mijn thuis is waar ik ook ga of sta, met de blauwe ‘Mediterráneo’ als mijn thuishaven. Dan voel ik me als een vis in het water. Melancholisch over de natuur en de liefde die ik voel bij het ervaren van al deze elementen, besef ik steeds meer dat wij er te weinig bij stil staan. Laat het deze zomer niet gebeuren, geniet van alle natuurlijke geuren en kleuren, laat ze doordringen tot in je diepste vezels… Geniet van die kleine gelukjes in elke hoek. Een strakblauwe zomer(vakantie) allemaal!

Mag ik even ongehoord uit mijn dak gaan bij het zien van het, jawel, echt felgroene gras, dat maandenlang onder een, eerst witte, toen bruine en toen nog even een witte, deken lag. Och, mag ik alsjeblieft even kirren als een baby nu de eerste zonnestralen voorzichtig door mijn slaapkamergordijn prikken om vervolgens met volle kracht, maar als een warme douche, over me heen denderen. Mag ik even als een atlete uit mijn bed springen om gordijnen en deuren open te gooien zodat ik met volle teugen de frisse ochtendlucht naar binnen kan snuiven en me nu al kan lopen verheugen op de eerste zonnegroet in de buitenlucht. Mag ik even een traantje van geluk wegpinken bij het zien van een vrolijk kwikstaartje dat aan mijn neus voorbij fladdert op zoek naar takjes om een nestje te bouwen en mag ik zachtjes meezingen met al die merels die al druk zijn met het leegplukken van onze struik vol zoete besjes. Mag ik even, ja echt heel even, een zoen van geluk drukken op het voorhoofd van mijn lief. Heerlijk dat ik dit allemaal mag doen, want de tijd is aangebroken. Een tijd die we bijna allemaal voor onmogelijk hadden gehouden. Een tijd waar jong en oud even dacht, die komt nooit meer. Een periode van groei en bloei. Maar de tijd zou de tijd niet zijn als ze ons niet eerst door de wintermaanden jaagt om vervolgens – net als de natuur – weer vrolijk voor de dag te komen. Ze laat ons als het ware ‘een poepje ruiken’, omdat zij bepaalt. De sneeuwklokjes maken plaats voor de blauwdruifjes, gele krokussen en geurende hyacinten. Bomen krijgen blad en struiken kleur. Zoals de natuur haar jasje uitdoet, doe ik dat ook. En nee… Het is niet alleen in de ogen van de tandartsassistente LENTE!