Slaapliedje voor vijftigplussers…

‘I wish you miles away from everything that scares you so…’De zin blijft hangen als ik de lakens over me heen trek. Het was een bijzonder concert in het Openluchttheater van Valkenburg. De feeërieke sfeer werd door de Amerikaanse band Venice nog eens flink versterkt.

Ik was verkocht na een aantal ‘easy listenings’ met teksten die door het repeterend karakter indoctrinerend werkten. De klanken uit de monden van de zangers Mark en Kipp Lennon deden er nog een schepje bovenop. Hemels, zo vrolijk en op momenten ook weer heel verdrietig; uit het leven gegrepen. Na een ‘meet and greet’ met de band, was het familiegevoel compleet. Het lied ‘Family tree’ kende ik niet, maar het publiek zong uitbundig mee. De verbinding, het niet alleen staan, de ander in zijn of haar waarde laten. Het was overduidelijk een boodschap vol liefde en warmte. Iets om te koesteren. Toch bleef niet dat liedje maar ‘Middle age lullaby’ me achtervolgen tot ver in de nacht, terwijl ik de slaap probeerde te vatten. Van slapen kwam het niet direct. Linksom, rechtsom, op de rug… Ik werd duizelig van mijn eigen gedraai. Het bleef veel te onrustig in mijn bovenkamer ‘To put you at ease, because each and everyone of us could sure use some peace.’ Rust vond ik niet, zelfs niet na een paar diepe ademhalingen; de spanning bleef aan en mijn lichaam reageerde vreemd. Het lukte maar niet om te ontspannen. En dat is gek. Normaal ga ik liggen, luister nog wat rustige muziek of mediteer en val in slaap. Je zegeningen tellen en niet je fouten of angsten… Venice raakte de snaar. Ik tel mijn zegeningen, toch blijven de angsten me nog wel eens volgen. Brengen me van stuk. Dit ‘vijftigplusser slaapliedje’ had ik die nacht nodig, zo helemaal alleen in mijn bed. Iets dat me kon geruststellen en me zachtjes in slaap zou wiegen. ‘Slaap lekker, droom over mooie momenten, maak je niet druk, het komt allemaal goed.’ Op enig moment nam een kracht in mijzelf de sussende taak op zich en ‘zong’ zachtjes een slaapliedje voor me. Al luisterend naar mijn hart kon niets mij nog deren en was ik volledig in ‘peace’. Langzaam viel ik weg in een immens diepe rust en werd ik ’s morgens dankbaar – met mijn lief naast me – wakker. We stonden weer vroeg naast het bed en begonnen aan een nieuwe dag. Ik trok de gordijnen open, stapte mijn balkon op en groette de zon. Binnen trachtte de eerste hectiek van de dag me in haar macht te nemen, er waren te veel vragen op de vroege ochtend, al veel te veel stress. De telefoon ging, een gezicht op onweer, een omgevallen glas verse jus, de hond blafte om niets… ‘Feels that everyone I know finds himself in a funny stage…’ Mijn lief kan wel wat rust gebruiken, dacht ik. Beetje gek misschien, zo vroeg in de ochtend, maar het was tijd voor een slaapliedje voor deze vijftigplusser.