Geflankeerd door je twee dochters loop je parmantig de Stokstraat in. Tiptop gekleed naar de laatste mode, de haren in een korte coupe. De foto is van achteren genomen, dus wellicht liep je man, onze vader, achter je.

Je houdt de hand van je jongste goed vast. Het moet begin jaren ’70 geweest zijn. De foto viel uit een van mijn oude fotoalbums, op het moment dat ik op zoek was naar een foto uit mijn basisschooltijd. Lang geleden dus. Ik trek alle albums uit de kast en leg de meeste opzij. Ik moet de groene of blauwe hebben, weet ik nog.  Ze liggen onderin de kast, een voor een vis ik ze eruit. De groene heb jij ‘aangelegd’ met geboorte- en vakantiefoto’s tot mijn achtste jaar. Daarna hield ik de albums zelf bij. Foto’s netjes ingeplakt met altijd een fotobijschrift. Wel zo handig, want de foto’s die ik tegenkom kan ik wel aan periodes relateren, maar exacte data weet ik niet meer. Ik bekijk ze met een glimlach. Het komt zelden voor dat ik de oude albums in handen heb, maar nu ik hier toch zit, blader ik ze pagina voor pagina door en heb verschillende ‘flashbacks’. Wat vliegt de tijd. Het moment, die foto met zijn drieën, herinner ik me nog heel goed; we gingen de stad in, winkelen. Jij altijd gesoigneerd, want je zou eens klanten van de zaak tegen kunnen komen. Uiteraard waren ook je dochters volgens de laatste mode gekleed. Een zwierig rokje voor mijn zus, ik toch al in een lange broek. Ik was 12. Mijn zusje van 7 met twee guitige staartjes in het haar, ik met mijn lange haar los. Begon toen al rebels te worden. Wilde geen rokje meer aan, dat was ‘stom’. Het afschuwelijkste moment op school, tijdens het speelkwartier, zal ik nooit meer vergeten… De rits van mijn ‘exclusief’ leren jurkje knapte! Ik kon wel door de grond zakken, iedereen lachte me uit. Vanaf toen begon ik rokjes en jurkjes als een lastig kledingstuk te zien. Mijn bewegingsvrijheid werd me ontnomen door te lange, te korte of veel te strakke rokjes. Jij had het kunnen weten… Ik was het immers die op haar 1^eHeilige Communie kapotte knieën had onder haar mooi communiejurkje, van het ’tikkertje’ spelen op straat. Toch bleef je rokjes voor mij kopen, omdat het zo leuk stond. Vond jij. Goed, naarmate ik ouder werd, kreeg ik geld mee en mocht ik met mijn vriendin mijn eigen kleding uitzoeken. Stoere jeans, cowboylaarzen en leren jassen domineerden ineens mijn kledingkast. Je kon het niet aanzien, later legde je je er toch maar bij neer. Het zou wel overgaan… En het ging over. Na vele jaren, dat wel. Mede door mijn werk, eerst als secretaresse, later als gastvrouw, ‘eventmanager’ en nu als communicatieadviseur. Ik trek wat vaker een rokje uit de kast en het gekke is dat ik me er gelijk een stuk vrouwelijker, ja zelfs, krachtiger, in voel. ‘Bedankt, mam’, fluister ik zacht als ik mijn album dichtsla. Je tegendraadse puber is allang geen ‘jong’ meer, maar een volwassen vrouw… Vandaag in een zwierig zomerrokje.