Vliegensvlug gaan mijn vingers over het toetsenbord. De woorden op schrift geven mij houvast, ordenen mijn gedachten. Met tien vingers raak ik in een trance en laat de boel de boel. Geen inspiratie om na te denken over ingewikkelde communicatietrajecten, moeilijke beslissingen of waarom weer iets wordt uitgesteld… Door met de geit! Dat zijn de woorden van mam, zij kon vroeger ook niet tegen getreuzel. Om al die klussen in mijn hoofd te bedaren, doe ik de zonnegroet, duik in een boek of vertrouw mijn woorden toe aan mijn computer. Van een onzinnig verhaal tot de essentie van het onderwerp, het gebeurt in een seconde. Geen behoefte het nieuws nog eens aan te halen, omdat daar al zoveel over geschreven is. En alles wat in het nieuws komt voor zoete koek aannemen, staat me meer en meer tegen. Want wat is de achtergrond van het nieuws, weten we wat anderen daadwerkelijk te verduren hebben? Of nemen we er slechts notie van? Ik reik liever een hand. Ook al knaagt het gevoel wel eens dat mijn handen gebonden zijn en anderen (onjuiste) beslissingen nemen. Ik blijf dicht bij mezelf om al die beelden niet te laten overheersen en orden mijn gedachten tot een lach. Omdat ik mij bewust ben van mijn omgeving waar wij ongestoord en veilig kunnen wonen en werken, waar kinderen naar school gaan en vrij zijn om te spelen. Waar werk weer voor het oprapen ligt en we klaar staan voor die mensen waar het minder goed mee gaat. Zo geef ik mijn leven richting en heb veel respect voor mensen die daar een beroep van hebben gemaakt. Die een lach weten te toveren op het gezicht van een ziek kind of een mens met Alzheimer. Een knuffel, een kusje, ja, zelfs een grapje, maakt zoveel goed. Dat zijn waardevolle geluksmomentjes… Voor die broodnodige, gulle, lach.

Ode aan de Cliniclowns.
Met cadeauboekje 4 stort ik 1 euro per verkocht exemplaar op de rekening van Cliniclowns

Je kunt ineens in zo’n gigantisch ‘flow’ zijn, dat de benen verder willen lopen, de ogen meer willen zien en de hersenen op volle toeren draaien om alles te bevatten. Mijn hersenen maken de laatste tijd overuren. Net als mijn lichaam, maar dan heel bewust. Ik voel me er wel bij. Het zijn zo van die dagen dat je echt alles, maar dan ook alles mee hebt. Je krijgt een boost vanjewelste, je verzet de ene na de andere klus en slaat moeiteloos de ene na de andere pagina van dat dikke boek om… En hebt dan ook nog begrepen wat er stond. Dat zijn zo van die dagen dat de zon voortdurend schijnt, je de dag met een lach begint en dat je weet dat die ook zo eindigt. Tenminste als je in die positieve ‘flow’ kunt blijven, niet afgeleid door wie of wat dan ook. En dat is waar het schip voor veel mensen ‘strandt’. Door de stress bij anderen worden hun emoties ineens die van jou. Ben je niet meer jezelf en heb je alle ‘kwade geesten’ tot je geroepen. Zo moest ik laatst naar een bijeenkomst waar veel mensen waren. Bij binnenkomst kwam de eerste gedachte al door… Wat doe ik hier? Waarom ben ik hier gevraagd, maar voelt het toch niet als gewenst? Welke krachten in dit veld proberen me omver te krijgen, zien mij als een indringer? Is het jaloezie, angst misschien? Vast. Het enige wat je dan nog kunt doen, is glimlachen. De lach geeft je zo’n kracht dat niemand je nog kan weerhouden. Je gaat ervoor en net even iets verder dan anderen, zonder twijfel, vol vertrouwen. De ander kun je niet veranderen, maar wel meegeven dat die ‘flow’ nodig is om verder te komen omdat we in deze wereld de kans krijgen en we die moeten grijpen. Niet morgen, maar vandaag, zonder jaloezie, ruzie of minachting. Ik treed binnen en zeg met opgeheven hoofd tegen mezelf: “Hé meid, we waren bezig om van deze dag een feestje te maken. Don’t worry and get back in your flow!”