Ken je dat, dat je op een punt komt dat je je heel erg bewust bent van de verleden tijd én van de toekomende tijd, en hoe snel die toekomst nadert? Ik mag me onder deze gelukkige 60-plussers scharen. De tijd waarin ik mij meer dan voorheen bewust ben van de vele puzzelstukjes die ik al in mijn grote levenspuzzel heb mogen leggen. De puzzel die bestaat uit duizenden kleine stukjes, kleurrijk, vrolijk, lachwekkend, grauw, grijs, triest, rafelig of zelfs versleten, ze zijn stuk voor stuk een belangrijk onderdeel van mijn puzzel. Zomerse kleuren wisselen zich af met herfsttinten, hier en daar een grijze lucht, het patroon vormt zich vanzelf bij het leggen van elk stukje op de goede plek. Als je dit vanuit een gezonde geest kunt doen en naar je hart luistert, weet je precies waar welk stukje past in dit grote geheel. Je herinneringen worden aan de puzzel toevertrouwd en helpen je je levenswerk te volmaken. De vriendschappen, eerste liefdes, leuke en minder leuke school- en thuissituaties, het zijn waardevolle stukjes in je leven. Leg je daar de stukjes vol levenswijsheden, ervaringen, gelezen boeken en beluisterde muziek bij, krijgt de puzzel meer kleur en voelt stevig aan. De mensen op jouw pad zijn de grootste stukken in dit geheel. Kapotte stukjes werden even aan de kant gelegd omdat je niet goed wist waar je die stukjes kwijt kon, maar ze hebben wel iets waardevols toe te voegen. Dat voel je nu, maar ze gingen toen terug in de doos. Kun je jouw puzzel levendig voor je zien, vanaf je geboorte (en misschien zelfs nog van daarvoor), dan geeft deze puzzel je heel veel informatie over waar je leven een wending nam, waar de stukjes net even wat rauwer werden en hoe je ervoor kon zorgen dat ze toch in het geheel konden passen. Hoe je krachtig uit een situatie kwam, je niet liet weerhouden om bepaalde stappen in je leven te zetten waar anderen vraagtekens bij hadden, maar dus perfect (voorbestemd) passen in jouw levensverhaal. Je blijven verwonderen, voelen hoe het leven je tekens geeft, zijn belangrijke momenten om kapotte stukjes in de puzzel te leggen. Want je hebt vast ook enkele stukjes overgeslagen waardoor ze verloren zijn geraakt in de stapel nog te leggen stukken. Net als bij Mens-Erger-Je-Niet moet je dan een paar plaatsen, periodes, terug, om te ontdekken waarom juist dat stukje uit je leven zo belangrijk was. In de herfst van je leven kom je op een punt dat je doet inzien dat de puzzel onaf is en niet als bijna compleet kan worden gezien zonder die verloren stukjes. Je hebt ze onbewust of bewust niet aangeraakt. Uit ervaring weet ik dat elk stukje een verhaal met zich meebrengt en onderdeel is van het boek, de puzzel, jouw levenswerk. En ook al kan de zoektocht naar die verloren stukjes in de stapel beangstigend zijn, situaties waar je liever niet aan herinnerd wilt worden, ze zijn zo belangrijk om je puzzel compleet te maken. En misschien zie je het nu nog niet, de beloning komt vanzelf als je ooit op hele oude leeftijd dat laatste stukje legt… Dan is jouw verhaal volledig geleefd.
Na een frisse duik komt een deuntje binnen… Easy like a Sunday morning van de Commodores. Ik stap uit het water en trek de handdoek wat steviger om mijn natte lijf. De zon is al warm, ik heb nog geen zin om me om te kleden. Ik trek een beach chair bij en ga zitten. Koud lijf, haren nat, maar van binnen zo voldaan warm. De ochtendzon, de stilte, just me. Geen geluiden, geen stoorzenders, geen vragen. Gewoon even wakker worden, uitkijkend over de velden. De blik op oneindig en toch zoveel verschillen zien in het landschap voor mij. De zon zet elk deel van links naar rechts in een ander schijnsel als ze van oost naar west draait. Lagen de bergen rechts van mij in de vroege ochtend nog in de mist, de ochtendzon laat die als sneeuw voor de zon verdwijnen. De heuvels aan mijn linkerzijde beschermen ons tegen de zee waardoor het onmogelijk is om van hieruit de horizon te zien. Weten dat de zee daarachter ligt, is een fijn gevoel. De lucht erboven is strakblauw. Ik mijmer nog even door en vraag me af of ik hier eerder ben geweest. In een vorig leven? Wat is mijn bestemming, welk onderdeel van mijn pad is dit? Het voelt in ieder geval goed. Dat Teulada achterbleef in mijn ontdekkingsreis langs de Costa is te wijten aan de ligging. Het dorp ligt hoog op een heuvel, afgeschermd door een doorgaande weg naar de kust. De Avenida del Mediterraneo leidt regelrecht naar Moraira, naar de zee. Ik doezel een beetje in en mijn reis gaat verder dan ik nog kan waarnemen. Ik voel een hand op mijn arm, geruststellende kneepjes maken we wakker. Ik kijk in de ogen van mijn moeder, die net zoals ik zo kan genieten van de zon. Ze wipt met de stoel op de achterste twee poten, zoals ze vroeger al deed. Nooit stond die stoel op vier poten, ze zat dan met de rug tegen de muur van haar balkonnetje in Maastricht en keek uit over het MECC en het spoor richting Luik. Ik knipper met mijn ogen en zie alleen nog een zwaluw water nippen uit het zwembad… Een rust valt over me heen. Mijn Zen-momentje gaat over in een stevige wandeling door de steengroeve als ik een app-je doorkrijg. Ik kijk naar haar, genietend van het zonnetje in Heerlen. Naast haar zit mijn zus. Het kan niet anders dan dat ze mij vanochtend gewaar was, ook al kan ze het mij niet vertellen. Direct na dit bericht gaat de dag over in totale rust en ontspanning. De fysieke inspanningen van de afgelopen weken in de tuin zijn voelbaar, maar lichaam én geest varen er wel bij. Een zijn met de natuur, op tijd naar binnen keren, goed zorgen voor jezelf, dat zijn de echte waarden van dit leven. Je krijgt energie, laat angsten los en ongekende kwaliteiten krijgen de vrije ruimte. Ook manlief bloeit op door dingen te doen die hij nooit eerder gedaan heeft. Het metselen van een muurtje, schilderen van buitenmuren of het repareren van de maaimachine; niet lang nadenken, gewoon doen. Vroeger lieten we dat aan anderen over. Nu slepen we samen grote oude takken naar de composthoop en leggen samen een jeu-de-boules-baan aan. Keien die we her en der in de grond vinden, gooien we op een hoop. Die komen altijd nog van pas. En weet je wat het mooie van dit alles is? Het hoeft morgen niet af. Easy, like a Sunday morning…
Spreek over tijd en de gemoederen gaan los. Vooral over te weinig tijd voor dit of dat. Hoe vaak hoorde ik afgelopen jaar niet: ‘te druk’! Of zei het zelf keer op keer. Rennend van hot naar her, met de tijd grijnzend achter me aan. Dat gegeven kwam binnen toen ik het glas op 2020 hief, het raakte heel fijntjes een gevoelige snaar.
Het leven in 2019 was te druk. Veel te weinig nam ik tijd voor de kleine gelukjes, zoals de bezoekjes aan mama in het verzorgingstehuis, de lange wandelingen samen door het bos, de tijd voor familie, elkaar, maar ook voor mezelf… Het schoot er regelmatig bij in. Laat staan dat ik tijd besteedde aan wereldse zaken; uit zelfbehoud liet ik dat nog maar mondjesmaat toe. Het zou de druk in mijn bovenkamer alleen maar opvoeren. Begaan met veel, vond ik weinig geduld en empathie voor het immer zo veranderlijke wereldnieuws. Het had geen vat op mij…
Toch wist ik, in de waan van de dag, rust te vinden. Genoot intens van mooie momenten, wist verdrietige momenten te delen, liet leerzame gebeurtenissen op mijn pad toe en vermeed andere (belastende) zaken. Het lukte mij tijd vrij te maken om nog meer plekjes in mijn geliefde Spanje op te zoeken, inspirerende mensen te ontmoeten en ‘energievretende’ personen los te laten. Ik kreeg teleurstellingen te incasseren, vond schouders om bij uit te huilen en bood troost aan anderen. Was een luisterend oor en vond zelf ook gehoor. Ging op ontdekkingsreis naar binnen en vond mijzelf meer dan eens terug. Zette mezelf daardoor meer in de schijnwerpers (tot vreemde blikken van anderen). Had geen tijd voor mensen zonder compassie, ontweek jaloerse mensen meer en meer. De afgelopen 12 maanden bleef ik overeind door meditatie, yoga en me te verdiepen in meer dan wij met het oog kunnen waarnemen, werd ik opgetild door een krachtenveld van geluksmomenten. Beseffend dat je het leven niet in een zucht of blik mag beleven. Dat werd me op 9 augustus 2019 nog duidelijker. De geboorte van de vroeggeboren tweeling liet me ervaren dat wij nietig zijn in het bepalen van de hoeveelheid tijd die je hier op aarde krijgt en hoe waardevol elk uur van de dag is. Zo deed ook een verlossend telefoontje over de gezondheid van pa wonderen. Wetend dat het leven eindig is, is het juist zo fijn om het leven samen te delen. Blijmoedig te zijn, je te verwonderen en schaterend 2020 aan te gaan om je droom te leven. Vergeet de tijd, maar niet jezelf. Laat niets of niemand je weerhouden, pak het nieuwe jaar zelf grijnzend bij de hand.
Als een boek mij boeit, lees ik het nog eens. Om de woorden nog iets beter te laten beklijven. Uit spirituele boeken haal ik inspiratie. Steeds vaker koop ik boeken die mij iets meegeven, betekenisvol zijn. Soms markeer ik in die boeken hele zinnen om ze te onthouden voor de momenten dat ik weer eens afdwaal, op zoek naar inzichten.
Te vergelijken met een wandeling door het bos, waar de natuurlijke energie mij op inspirerende gedachten brengt. Of nog liever, een wandeling langs het strand, de zon zien op- of ondergaan. Bronnen van energie en ingevingen. Maar terug naar het boek. Op de kaft van het boek is een wirwar aan lijnen te zien, vergelijkbaar met de wirwar in je hoofd. Eronder staat in vette letters: ‘Niet meer alles moeten’. Het zegt genoeg. Het boek geeft de lezer handvatten om non-essentiële zaken van essentiële zaken te scheiden. Want hoe blijf je in jouw eigen kracht als anderen veel van je eisen? Hoe creëer jij eindelijk eens tijd voor de dingen die je al jaren van plan bent om te doen? Hoe laat je los wat niet belangrijk (meer) voor je is? Waar wil je werkelijk je aandacht aan geven? Hoe stap je iedere dag met een smile uit je bed en weet je in elke nieuwe situatie de belangrijkheid van iets in te zien? Is het goed, voelt het goed, moet het of kan het later, geeft het energie of vergt het veel van je? Doe je het uit vrije wil of doe je het omdat het moet? Zo ook in relatie met mensen. Gaat de relatie moeiteloos, respectvol, zonder wroeging, dan is er geen ruis en zit je nooit met een onaangenaam gevoel in je buik. Ben je van plan op een prettige, respectvolle manier met elkaar om te gaan, met oog voor andermans verhaal, dan heb je een vriendschap voor het leven. Elkaar in waarde laten betekent naar elkaar luisteren, ook al ziet hij of zij de zaken anders. Veranderen kun je hem of haar niet, je kunt alleen jezelf veranderen. Greg McKeown beschrijft hoe hij tot inzichten kwam in zijn eigen drukke leven als journalist. Zo herkenbaar. Hoe zijn leven veranderde door de wereld om hem heen anders te benaderen, aan te geven wat nog belangrijk voor hem is, en wat niet. In mijn leven heb ik, met vallen en opstaan, geleerd onderscheid te maken tussen zaken die er echt toe doen en zaken die me teveel energie kosten. En ja, ik val nog wel eens door de mand, maar leer daar weer van. Deels door goed naar mijn omgeving te kijken en deels door me te verdiepen in mijn eigen ik-je. Stress en drukte vermijdend door stil te zijn. En daardoor de juiste keuzes weet te maken. Als ik door het boek blader, gaan mijn gedachten terug naar dat kleine meisje van 3. Zittend in haar stoeltje voor het grote raam, even alleen gelaten omdat papa en mama beneden in de winkel druk waren. In dat stoeltje zitten vond ik geen straf. Het uitzicht op het plein gaf rust. Nu snap ik dat dit momenten waren die mij gevormd hebben tot iemand die urenlang alleen en vooral ook stil kan zijn. Praten doe ik wel als mij de gelegenheid geboden wordt vanuit mijn hart te mogen spreken. Dan neem ik gretig die ruimte, met waardering voor ieders eigen proces en levensbeweging… Vertrouwend dat zij hun stiltes ook zullen vinden en tot inzicht komen dat niet meer alles moet.
Volledig in het zwart gehuld, meerdere piercings in elk oor en tatoeages ‘all over’, zoekt een groepje in het zwart een plaats aan een van de tafels op het binnenhofje. In een zwarte wandelwagen ligt een baby te slapen. Moeder met ‘dreadlocks’ en een zwaar opgemaakt gezicht, is duidelijk niet onder de indruk dat mensen haar aanstaren.
Ze loopt naar de bar en vraagt of ze het flesje melk voor haar kindje kan opwarmen. Helaas is ze hier op een plek waar alleen wijn geschonken wordt. Een van de dames achter de bar – waarschijnlijk bewoner aan dit hofje – neemt het flesje aan en zegt het wel even in een pannetje water op te warmen. Lachend neemt de moeder plaats naast drie andere ‘Gothics’ aan de tafel, waar wij juist van een kaasplankje en een glas wijn genieten. Door de bediening met strohoedjes en de ‘chansons’ uit de enorme geluidsboxen wanen wij ons in Frankrijk. Het groepje valt hier op. Op het moment dat mijn lief een tweede glas wijn haalt, kan ik het niet nalaten om naar de gesprekken van deze, bijzonder uitgedoste, mensen te luisteren. Ze lachen en maken een relaxte indruk. Een van de mannen heeft een zwarte ring door zijn neus en een punkkapsel. Ze hebben het over bijeenkomsten waar ik het bestaan niet van ken. Over subculturen net over de grens en een ‘underground’ feest, waar je alleen in bepaalde kledij binnenkomt. Duister, is mijn eerste gedachte. De kleine krijgt het flesje en ik vraag nieuwsgierig aan de moeder of het een jongen of meisje is. ‘Een meisje’, zegt ze. ‘Een ongelukje.’ Ze voegt er snel aan toe dat de kleine heel welkom is. ‘Ik dacht geen kinderen te kunnen krijgen en zie hier, op mijn 42ste krijg ik haar in mijn schoot geworpen.’ Ze glundert en ik roep spontaan dat dit dan toch wel een geschenk uit de hemel is. Haar vriend, vader van het kind, kijkt me aan en zegt, ‘Laten we het maar op een geschenk houden’. Ik lach als een boer met kiespijn en kan me wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk, ‘Goths’ of ‘Gothics’, zoals de meeste mensen hen betitelen, staan los van elke levensovertuiging en religie. Een groot deel van hen is atheïst of agnost. De hemel laten ze voor wat het is. We vervolgen onze weg en al lopende bekijk ik de menigte. Zoveel verschillende mensen met verschillende gewoontes, andere culturen of leefstijlen, samen op een zondagsmarkt. Allemaal genietend van de zon, een ijsje, kaasplankje met een glas wijn. De een op zoek naar leuke antieke spulletjes, de ander om een praatje te maken met vrienden of bekenden. Eenieder gelukkig in zijn eigen wereld. Onze planeet is vol ‘vreemde wezens’ en daar ben ik er gelukkig een van. Verbonden met anderen, ondanks cultuur, ras of levensovertuiging. Mensen die hun eigen gang gaan en zich uiten, zoals zij zich willen uiten. Niet meer vasthouden aan wat als ‘normaal’ wordt beschouwd. Volledig zichzelf zijn. Invloedrijke mensen, volgers, gelovigen, strijders, initiatiefnemers, spiritueel leiders en gidsen weten elkaar te bewegen. Is de mensheid dan toch aan het evolueren naar een dimensie waar we samen onszelf kunnen zijn…?
Geflankeerd door je twee dochters loop je parmantig de Stokstraat in. Tiptop gekleed naar de laatste mode, de haren in een korte coupe. De foto is van achteren genomen, dus wellicht liep je man, onze vader, achter je.
Je houdt de hand van je jongste goed vast. Het moet begin jaren ’70 geweest zijn. De foto viel uit een van mijn oude fotoalbums, op het moment dat ik op zoek was naar een foto uit mijn basisschooltijd. Lang geleden dus. Ik trek alle albums uit de kast en leg de meeste opzij. Ik moet de groene of blauwe hebben, weet ik nog. Ze liggen onderin de kast, een voor een vis ik ze eruit. De groene heb jij ‘aangelegd’ met geboorte- en vakantiefoto’s tot mijn achtste jaar. Daarna hield ik de albums zelf bij. Foto’s netjes ingeplakt met altijd een fotobijschrift. Wel zo handig, want de foto’s die ik tegenkom kan ik wel aan periodes relateren, maar exacte data weet ik niet meer. Ik bekijk ze met een glimlach. Het komt zelden voor dat ik de oude albums in handen heb, maar nu ik hier toch zit, blader ik ze pagina voor pagina door en heb verschillende ‘flashbacks’. Wat vliegt de tijd. Het moment, die foto met zijn drieën, herinner ik me nog heel goed; we gingen de stad in, winkelen. Jij altijd gesoigneerd, want je zou eens klanten van de zaak tegen kunnen komen. Uiteraard waren ook je dochters volgens de laatste mode gekleed. Een zwierig rokje voor mijn zus, ik toch al in een lange broek. Ik was 12. Mijn zusje van 7 met twee guitige staartjes in het haar, ik met mijn lange haar los. Begon toen al rebels te worden. Wilde geen rokje meer aan, dat was ‘stom’. Het afschuwelijkste moment op school, tijdens het speelkwartier, zal ik nooit meer vergeten… De rits van mijn ‘exclusief’ leren jurkje knapte! Ik kon wel door de grond zakken, iedereen lachte me uit. Vanaf toen begon ik rokjes en jurkjes als een lastig kledingstuk te zien. Mijn bewegingsvrijheid werd me ontnomen door te lange, te korte of veel te strakke rokjes. Jij had het kunnen weten… Ik was het immers die op haar 1eHeilige Communie kapotte knieën had onder haar mooi communiejurkje, van het ’tikkertje’ spelen op straat. Toch bleef je rokjes voor mij kopen, omdat het zo leuk stond. Vond jij. Goed, naarmate ik ouder werd, kreeg ik geld mee en mocht ik met mijn vriendin mijn eigen kleding uitzoeken. Stoere jeans, cowboylaarzen en leren jassen domineerden ineens mijn kledingkast. Je kon het niet aanzien, later legde je je er toch maar bij neer. Het zou wel overgaan… En het ging over. Na vele jaren, dat wel. Mede door mijn werk, eerst als secretaresse, later als gastvrouw, ‘eventmanager’ en nu als communicatieadviseur. Ik trek wat vaker een rokje uit de kast en het gekke is dat ik me er gelijk een stuk vrouwelijker, ja zelfs, krachtiger, in voel. ‘Bedankt, mam’, fluister ik zacht als ik mijn album dichtsla. Je tegendraadse puber is allang geen ‘jong’ meer, maar een volwassen vrouw… Vandaag in een zwierig zomerrokje.
Vliegensvlug gaan mijn vingers over het toetsenbord. De woorden op schrift geven mij houvast, ordenen mijn gedachten. Met tien vingers raak ik in een trance en laat de boel de boel. Geen inspiratie om na te denken over ingewikkelde communicatietrajecten, moeilijke beslissingen of waarom weer iets wordt uitgesteld… Door met de geit! Dat zijn de woorden van mam, zij kon vroeger ook niet tegen getreuzel. Om al die klussen in mijn hoofd te bedaren, doe ik de zonnegroet, duik in een boek of vertrouw mijn woorden toe aan mijn computer. Van een onzinnig verhaal tot de essentie van het onderwerp, het gebeurt in een seconde. Geen behoefte het nieuws nog eens aan te halen, omdat daar al zoveel over geschreven is. En alles wat in het nieuws komt voor zoete koek aannemen, staat me meer en meer tegen. Want wat is de achtergrond van het nieuws, weten we wat anderen daadwerkelijk te verduren hebben? Of nemen we er slechts notie van? Ik reik liever een hand. Ook al knaagt het gevoel wel eens dat mijn handen gebonden zijn en anderen (onjuiste) beslissingen nemen. Ik blijf dicht bij mezelf om al die beelden niet te laten overheersen en orden mijn gedachten tot een lach. Omdat ik mij bewust ben van mijn omgeving waar wij ongestoord en veilig kunnen wonen en werken, waar kinderen naar school gaan en vrij zijn om te spelen. Waar werk weer voor het oprapen ligt en we klaar staan voor die mensen waar het minder goed mee gaat. Zo geef ik mijn leven richting en heb veel respect voor mensen die daar een beroep van hebben gemaakt. Die een lach weten te toveren op het gezicht van een ziek kind of een mens met Alzheimer. Een knuffel, een kusje, ja, zelfs een grapje, maakt zoveel goed. Dat zijn waardevolle geluksmomentjes… Voor die broodnodige, gulle, lach.
Ode aan de Cliniclowns.
Met cadeauboekje 4 stort ik 1 euro per verkocht exemplaar op de rekening van Cliniclowns
Je kunt ineens in zo’n gigantisch ‘flow’ zijn, dat de benen verder willen lopen, de ogen meer willen zien en de hersenen op volle toeren draaien om alles te bevatten. Mijn hersenen maken de laatste tijd overuren. Net als mijn lichaam, maar dan heel bewust. Ik voel me er wel bij. Het zijn zo van die dagen dat je echt alles, maar dan ook alles mee hebt. Je krijgt een boost vanjewelste, je verzet de ene na de andere klus en slaat moeiteloos de ene na de andere pagina van dat dikke boek om… En hebt dan ook nog begrepen wat er stond. Dat zijn zo van die dagen dat de zon voortdurend schijnt, je de dag met een lach begint en dat je weet dat die ook zo eindigt. Tenminste als je in die positieve ‘flow’ kunt blijven, niet afgeleid door wie of wat dan ook. En dat is waar het schip voor veel mensen ‘strandt’. Door de stress bij anderen worden hun emoties ineens die van jou. Ben je niet meer jezelf en heb je alle ‘kwade geesten’ tot je geroepen. Zo moest ik laatst naar een bijeenkomst waar veel mensen waren. Bij binnenkomst kwam de eerste gedachte al door… Wat doe ik hier? Waarom ben ik hier gevraagd, maar voelt het toch niet als gewenst? Welke krachten in dit veld proberen me omver te krijgen, zien mij als een indringer? Is het jaloezie, angst misschien? Vast. Het enige wat je dan nog kunt doen, is glimlachen. De lach geeft je zo’n kracht dat niemand je nog kan weerhouden. Je gaat ervoor en net even iets verder dan anderen, zonder twijfel, vol vertrouwen. De ander kun je niet veranderen, maar wel meegeven dat die ‘flow’ nodig is om verder te komen omdat we in deze wereld de kans krijgen en we die moeten grijpen. Niet morgen, maar vandaag, zonder jaloezie, ruzie of minachting. Ik treed binnen en zeg met opgeheven hoofd tegen mezelf: “Hé meid, we waren bezig om van deze dag een feestje te maken. Don’t worry and get back in your flow!”
Het is lente! De zomertijd is ingegaan en de zon laat zich vanochtend van een zonnige kant zien. Vrolijk sta ik naast mijn bed en heb mijn eigen ochtendmomentje. Twee tot vijf minuten stil zijn en danken dat ik er weer ben. Het lijkt wat vroom, maar toch word ik daar blij van. Vreugde en verdriet vallen als kibbelende zusjes in elkaars armen. De dag kan beginnen. Op mijn sloffen door naar de woonkamer waar Hollandse juffertjes me verwelkomen. Dag dames, jullie staan er prachtig bij. Ik lach. Bont gekleurd staan ze daar op hun paasbest in de vaas. Ze lijken mijn gedachten te kunnen lezen. Raak me even aan met je ogen, ga dan maar lekker zitten. Je hoeft niets vandaag. Alleen nog een column schrijven, maar dat gaat zo wel goed komen. De dames geven me inspiratie. Met een kopje thee in de hand denk ik aan de personen die mij deze tulpen hebben geschonken. Ze zijn me lief. Ik dank ze in gedachten nog eens voor het cadeau dat in een grote doos voor de deur stond. Een aangename verrassing, op het juiste moment. Weer een jaartje ouder en dan zeg je het met bloemen. Tulpen maken mijn dag altijd goed. Ik vind ook dat je ze meteen in een vaas moet zetten waarin ze zichzelf schikken. De vrolijkheid spat van hun bloemblaadjes af en geven mij de kracht om te schrijven. Ze staren me nadrukkelijk aan, dus klap ik snel mijn laptop open en slinger de letters met een ongekende snelheid op het maagdelijk papier. Het bloed jaagt door mijn aderen op weg naar boven, op zoek naar woorden, naar die juiste zin. Naar geluk. Want schrijven maakt me gelukkig. Ik voel het leven door mijn vingers naar buiten rollen, het brengt me in extase totdat het laatste woord op de juiste plaats valt. Vandaag een beetje geholpen door de dames in hun groen jasje. Met kop en schouder rekken zij zich boven hun steel uit en roepen: Goed gedaan, meisje!
Reacties van lezers