De essentie van ons bestaan…
De regen klettert op het platte dak, het doet me naar binnen keren, luiken omlaag en vooral niet naar buiten kijken. Eenmaal binnen, gedraag ik me als een slak, liefst met een goed boek op de bank, luisteren naar muziek of creatief bezig zijn. Creatief schrijven vooral. Mijn prachtig Indiaans dagboekje, met fleurige stof omhuld, verdient alleen maar mooie teksten. Uit dit schriftje put ik energie, haal de woorden tevoorschijn die op dat moment nodig zijn. In deze bizarre tijd waar iedereen wel iets van vindt, merk ik dat we onrustig worden. We willen door, maar iets houdt ons nog tegen om weer vol van het leven te genieten. Anders denken is lastig nu. Gewoontedieren als we zijn. Feesten worden afgelast, kroegen krijgen de wacht aangezegd, ja er is zelfs een avondklok ingesteld. Een gekte dus. Ik sta hierin in een spagaat. Ik gun iedereen de business van weleer en wil weer gezellig een wijntje drinken met zijn allen. Zonder afstand, gewoon weer ouderwets knuffelen en een arm om iemand heen kunnen slaan. Ja, dat mis ik ook. Anderzijds zegt iets mij diep van binnen dat we nog even geduld moeten hebben. En vooral naar onszelf moeten luisteren, laat de tv eens een dag uit en je merkt dat je al anders op zaken reageert. Open Facebook en Instagram alleen om zelf iets positiefs bij te dragen, een gezamenlijke kracht is immers macht. Opbeurende en inspirerende posts helen ons zonder dat we er erg in hebben. Zo werkt het nu eenmaal. We zullen hier samen doorheen komen, hoe zwaar dit jaar voor iedereen ook is. Na harde klappen, gek worden van afmeldingen en een deel van onze business zien wegvallen, zette die zeeën van tijd ons beiden aan het denken. Waar wilden we ook alweer naartoe? Wat was ons eigen, maar ook gezamenlijk proces? We raakten dieper met elkaar in gesprek en lieten ons inspireren door nieuwe inzichten. En dan zet je als het ware een energiekanaal open, het universum helpt een handje mee. Huis in no-time verkocht en de verhuiswagen begin december voor de deur om onze huisraad (geminimaliseerd tot het nodige) 1800 km zuidwaarts te brengen. We pakten de pandemie aan door in onszelf te blijven geloven. Niet zonder slag of stoot. We maakten fouten, vielen hard op onze snufferd, maar stonden weer op. Lieten ons vooral niet weerhouden door negatieve klanken. We gingen niet mee in de mineurstemming, ademden onszelf dagelijks moed in. En nee, ik laat mijn moeder niet zielsalleen achter en mijn kleinkinderen zijn in zeer goede handen. Vrienden voor het leven blijven je vrienden, de crisis laat liefde grenzeloos zijn. Afscheid nemen is niet leuk, maar doe je dat met respect en een hart vol goud, is er geen afscheid. Het is een nieuw begin.
Op het moment dat ik dit schrijf, zie ik vanuit mijn linkerooghoek de esdoorn van onze buren tak voor tak vleugels krijgen. De stokoude boom is ziek, buigt zich nederig en laat de vlijmscherpe zaag zijn werk doen. Hij verliest zijn prachtige tooi, waar ik ruim 22 jaar van genoten heb. Iedere ochtend zei de boom mij goedendag en toonde mij elk seizoen een andere kleur. Alsof hij het geweten heeft, dit einde voor hem, is een einde voor ons in het huis met plat dak, waaronder we lief en leed hebben gedeeld. En dat is de essentie van ons bestaan… Vallen, opstaan en je vleugels uitstrekken naar de horizon, een ferme stap zetten en (je) laten gaan!