bewustwording bewustzijn Liefde mindfulness Spiritueel

Vrede in de wereld begint in je Zelf

Het einde van 2022 nadert. In het afgelopen jaar vol tegenstrijdigheden, ontevredenheid, onrust en onvrede in de wereld, was er van heel dichtbij verdriet. Terwijl de rust in de wereld zoek was en mensen in de war waren, lag een man op zijn bed die wist dat hier zijn taak erop zat. Hij zag de wereld al enige jaren vanuit een ander perspectief, vanuit het universum en zag, toen zijn einde naderde, alleen nog zijn prachtige bloemenbrug. Met niet al te veel woorden maakte hij ons duidelijk dat het niet meer aan hem was om te filosoferen over het goede en het kwaad, maar dat de taak voor hem nu elders lag. Hij had zich veel eigen gemaakt in de dertig jaar voor zijn overgaan. Sterven deed hij niet. Daar geloofde hij niet in, hij ging over naar een andere dimensie. Hij verliet de aarde met een redelijk leeg rugzakje, geen wroeging, geen spijt. Wel met veel verdriet om zijn geliefden los te moeten laten. Toch sloot hij vredig zijn ogen omdat hij zijn leven geleefd had zoals hij dat wilde leven, waarbij hij vooral in de afgelopen jaren zijn steentje aan een betere wereld trachtte bij te dragen. Hij ging in de Maharishi leer, deed transcendente meditatie, nam cursussen, bezocht lezingen, vond interessante boeken over zaken die ver van het rationeel denken staan. Spirituele leiders maakten van hem een man van de wereld, een man van vrede en licht. Hij had de laatste jaren niet veel meer nodig dat zijn vrouw, kinderen en een paar dierbare vrienden. In zijn tuin vond hij rust en gooide de tv de deur uit omdat hij er alleen maar verdrietig van werd. De beelden die hij zag waren niet zijn beelden. Sommigen vonden dat hij vervreemde van de wereld, anderen zagen dat hij zich verrijkte. Zo zag ik hem ook. Een wijze en lieve vader, die zich niet liet meeslepen door de media, die de indoctrinerende woorden van het gezag negeerde, het deed hem niets. Bereikten niet zijn ziel, dat al vele jaren vrij was van alles wat je aards mag noemen. Hij vulde zijn leven met nog meer leesboeken om de universele wetten en krachten nog beter te kunnen begrijpen. Hij mediteerde en wist zijn bron te vinden. Zijn ziel stond open en graag deelde hij zijn ervaringen met anderen. In de afgelopen twee jaar dacht hij veel na over de situatie in de wereld, zocht veel uit en ondervond dat er achter de coulissen van het wereldse decor meer gebeurt dan menigeen denkt. Hij zag mensen ontwaken, ze kwamen allemaal met vragen. Hij bleef in het licht geloven en trok mensen vanuit het duister mee omhoog. Hij wist dat je alleen vanuit je innerlijke zelf in contact kunt komen met die immense bron van energie, de goddelijkheid in ieder mens. Ik genoot van de gesprekken over hoe we vrede en vrijheid op aarde zouden kunnen realiseren. Er is zeer zeker een weg, niet geplaveid, maar glibberig en met dikke keien bezaaid. Toch is de eerste stap naar vrede, de weg naar binnen. Pa zette, op kleine schaal, de transitie in gang, maar met grote impact. Voor ons, voor de dierbaren die hem begrepen. Op 15 juli sloten we een episode uit ons gezamenlijk levensboek af, beiden in de volle overtuiging het vervolg in het licht te gaan schrijven. Het zaadje is geplant. Met ferme stap betreed ik het nieuwe jaar, wetende dat er nog heel wat taken liggen. In zijn voetsporen verdiep ik me verder in het universele, die spirituele pit zat er al. Via mijn verhalen hoop ik mensen te kunnen aanspreken, naar een hoger level te kunnen bewegen waar harmonie en genegenheid heerst, waar het licht is en waar iedereen mag schitteren en stralen. Door dit krachtig uit te spreken voel ik me gesterkt, ben ik aan zet. Steeds beter heer en meester over mijn leven, om te bouwen aan een nieuwe wereld, met welvaart voor iedereen, een wereld waarin geen gemis is aan de eerste levensbehoeften, zoals energie, water en voedsel. Waar huizen warm gestookt kunnen worden zonder angst voor fikse rekeningen, voor schoon water uit de kraan en voedsel dat rijk is aan vitaminen en mineralen. Vrede in de wereld begint met die eerste stap… Vrede in je Zelf.

Marlie Dix
bewustwording Liefde mindfulness Spiritueel

De essentie van jouw bestaan is de keuze die jij maakt…

Dat je altijd een keuze hebt in je leven, komt bij de meeste mensen pas op latere leeftijd binnen. Op momenten dat ze worden bevangen door de dagelijkse sleur, de toestand in de wereld, bij verlies van een dierbare of als hun leven door gezondheidssituaties een andere wending neemt. De essentie van jouw bestaan is gebaseerd op keuzes die jij maakt. Zo verging het jou ook, lieve pap. 39 jaar geleden koos jij ervoor om je eerste vrouw, onze moeder, te verlaten omdat je niet meer gelukkig was. Er was verdriet en ongeloof, bij jouw kinderen, je familie en dierbare vrienden. Ik woonde toen al samen en wilde je enige tijd niet zien, maar door je volharding (je stond iedere dag voor mijn deur) en de nachtelijke gesprekken, begreep ik jouw verdriet en pijn. Ik kon jouw maar ook mams verhaal een plek geven. Twee mensen die van elkaar hielden, maar zo uiteen gegroeid waren dat een verder leven samen onmogelijk was. Jij werd gelukkig met je tweede vrouw en het verbaasde me dan ook niet dat jullie samen het spirituele pad kozen om jullie Zelf terug te vinden. Want er was nog veel te verwerken, voor beiden. Je verdiepte je in Ayurveda (de Indiaanse wetenschap van een lang leven), gezond eten, meditatie en yoga. Je las over het universum, welke energieën we aangereikt krijgen, maar vaak onbenut laten in ons aardse leven. Je kwam rijker van lichaam, geest en hart uit Soeria, de Academie van Maharishi Mahesh Yogi in Laag Soeren, en wist meteen dat je, herboren als je was, op een totaal andere plek op aarde oud wilde worden. Je vertrok met je lieve vrouw naar Spanje om je leven op Ayurvedische wijze voort te zetten en werd een groot voorbeeld voor mij. Je verrijkte mij met de wijsheden uit de boeken die jij las en gaf mij nieuwe inzichten om mijn eigen Zelf te kunnen vinden. Het visualiseren van je dromen was een van die wijsheden die ik toepaste en in 2021 in vervulling zag gaan. In jouw buurt, ook onder de Spaanse zon, vond ik mijn plek met mijn lief. Wetende dat mijn tijd hier ligt, ook nu jij er niet meer bent.

Terugkijkend vallen de puzzelstukjes op hun plek. Door jouw innerlijke reis durfde jij je kwetsbaar op te stellen. En vertelde je mij dat je spijt had van veel dingen die in het verleden waren gebeurd. Je had zo graag de opvoeding van jouw drie kinderen anders gezien, maar door een groot plichtsbesef kwam het daar niet van. Je zorgde voor brood op de plank en investeerde in huis en haard. We kwamen niets te kort. We gingen op vakantie, maakten weekendtrips, kregen de mooiste kleren en alle huizen waar we woonden, ondergingen steeds een nieuwe metamorfose. Je zei op heel veel zaken ‘ja’, terwijl je diep in je hart wist dat je ‘nee’ had moeten zeggen. Het kostte je uiteindelijk het huwelijk met mam. Maar niet je ziel. Dat dit een verrijking was voor jezelf, zag ik pas veel later. En laat ik nu voor datzelfde vervulde leven hebben gekozen. Met een dagelijks tikje tegen je linnen hoed, bungelend aan een haakje in de woonkamer, ontwaak ik meer en meer. Jij wist dat ik jou zo volgen, dat ik jou tot op het diepste niveau begreep en daarvoor was je mij dankbaar. En betuig ik je mijn diepste respect. Met onze hoofden tegen elkaar namen we twee weken geleden innig afscheid. Jouw kindje, zoals je toen zei, laat je met heel veel pijn in haar hart los om haar eigen pad te vervolgen. En zit het even tegen, dan roep ik je met een tikje tegen jouw hoed. Het vogeltje op de deurmat, dat hartvormige wolkje gisteren aan de blauwe lucht, de kleine vlinder wachtend op mijn vinger om uit te kunnen vliegen. Met een glimlach stuur ik je dan terug naar de bloemenbrug, de laatste keuze die jij in dit aardse bestaan maakte…

Adios, mi querido!

Marlie Dix
bewustzijn Liefde mindfulness Spiritueel

Gedachten als gewone wolken zien…

Terwijl Nederland Koningsdag vierde, vlogen de oranje tompoezen ons hier ook om de oren. De Franse bakker had er goed op ingespeeld. Natuurlijk trokken wij met een doos oranje gebakjes richting vaderlief om ze samen op te peuzelen. Ze lachten ons smakelijk toe, voor mijn vader was het een aangename verrassing. Hij had niet eens in de gaten dat het Koningsdag was. Zo ingeburgerd in Spanje dat alles wat in Nederland gebeurt een beetje aan hem voorbijgaat. Niet omdat hij ongeïnteresseerd is, het is gewoon een ver-van-zijn/hun-bed-show. Daarnaast kijken hij en zijn lief al jaren geen televisie meer en zien ze alleen via hun laptop nog weleens wat er loos is in de wereld. Maar liever niet. We praatten wat en ik realiseerde mij dat ik deze momenten met hen aan tafel koester. We wonen nu zo dichtbij dat een ritje van slechts een half uur geen opgave is om vaker te doen. We lieten het werk op die, voor veel Nederlanders, vrije dag ook voor wat het was en lepelden de gele pudding van het krokante bodempje en genoten van het oranje suikerlaagje terwijl allerlei onderwerpen over de tafel gingen. Zonder moeite praten over alles wat ons boeit of waar iemand van ons mee stoeit. Die openheid is er nog steeds en daarom voelen wij ons er zo thuis. Ook nu het met vaderlief wat minder gaat. Hij vertelt ons hoe hij zich voelt en wat zijn lichaam hem zegt. Het woord ‘accepteren’ kwam een paar keer in een zin voorbij. Accepteren dat het nu zo is. Dit accepteren zat niet in het vocabulaire van mijn vader. Integendeel. Het duurde vroeger een poosje voordat hij kon accepteren dat iets zo was. Totdat hij zijn leven ruim 35 jaar geleden over een andere boeg gooide. Hij leest, mediteert, volgt podcasts, ceremonies en online-trainingen voor een hoger bewustzijn, maar de acceptatie voor wat betreft de huidige staat van zijn lijf is een lastige. Dat begrijp ik goed, ik zou er ook mee worstelen. Hij was (en is nog steeds) een man die goed voor zichzelf zorgde, lichaam en geest perfect in balans hield. Het sportieve leven van vroeger, eerst als turner, later als fanatiek skiër en hardloper, kwam hem steeds ten goede. Zijn krachtige lijf bleef fier overeind, ook toen hij de 85 passeerde en een nieuwe heup nodig had. Hij had energie te over en door in beweging te blijven ging hij vrolijk voort, meestal in korte broek met daaronder zijn door de Spaanse zon immer gebruinde benen. In die jaren was het zijn geest dat zijn lichaam positief bleef prikkelen en omgekeerd. Hij verdiepte zich in een soberder leven, in gezonde voeding en in de werking van helende planten. Er gaat geen dag voorbij zonder een mixdrankje vol vitamines en mineralen en vlees staat steeds minder vaak op het dagmenu. Af en toe nog wel een biologisch visje of kipfilet met een glas rode wijn erbij. Dat dan nog wel. Al met al een pluim voor zijn manier van ouder worden en een groot voorbeeld voor anderen.

Nu lichaam en geest uit balans raken, is het zijn geest die de stemming krachtig bepaalt en de snaar van het accepteren raakt. Gelukkig heeft hij op zijn bijna 89ste levensjaar de wijsheid in pacht dat opkomende gedachten hem niet in de weg hoeven te staan om nog fijne levensprikkels te ervaren. Toen we weer naar huis reden realiseerde ik me dat hij zijn gedachten als wolken kan zien. Bewust van de voorbijgaande aard, in staat te accepteren dat het voor dit moment zo is en zelfs ja, helend kan zijn. En die nare gedachten? Die zijn net als donkere wolken… Die drijven ook voorbij.   

Marlie Dix
bewustwording bewustzijn Liefde mindfulness Spiritueel

Laat liefde heersen…

Tegenstrijdigheden ten top. De wereld op zijn kop, in constante onrust. Hebben we net de pandemie zo’n beetje achter de rug, worden we nu voor een ander probleem gesteld. Landen in onmin met elkaar heeft effect op wereldschaal. Grootmachten die weer eens hun onderlinge strijd leveren en angst als confetti over de wereld strooien. Main stream media schotelt ons beelden en nieuwsberichten voor waar de onwetende burger ’s nachts niet meer van kan slapen. Hoe vaak wil je melding maken van de hoeveelheid bommen en granaten die zijn afgevuurd? Angstige kindergezichten, huilende moeders, stoere soldaten met zwaar materieel bepakt. Welk land moet het onderspit delven als al die (vaak jonge) strijders ten tonele worden geroepen? En welke adders zitten onder ieders gras? Hoe vaak moeten we beelden van presidenten zien aan een mega (6,5 meter!) lange tafel. Van verbinding is geen sprake. Zien we het dan niet? De klucht van mannetjes in grijze pakken die hun grimassen trekken om nog meer paniek te zaaien. Welke (universele) krachten moeten we aanboren om het tij te keren? Het grote plan te ontmantelen. Hoort al die parade erbij om de burgers nog apathischer of afhankelijker te maken? Je zou haast denken van wel. We weten toch wel dat alles en iedereen met elkaar is verbonden, dat we land, water, olie, gas, lucht in bruikleen hebben. Nee, uit moeders schoot putten we haar schatten en houden het voor onszelf, terwijl we het zouden moeten verdelen als eensgezinde families. Als het brood dat je deelt met je kinderen. Als onze buurman die, als hij weer iets geoogst heeft, een zak met fruit of groenten over de haag aanreikt. Heel vanzelfsprekend, zonder iets terug te verwachten. En hebben wij van hun pompoenen een pan pompoensoep gemaakt, dan gaat er een pannetje naar de andere kant. Heel normaal, toch? Net als een vriendelijke ochtendgroet als zij de was ophangt of als een boer met tractor niet alleen zijn eigen akkertje ploegt, maar ook de percelen van zijn buren die geen tractor bezitten. Voor een zak aardappelen, sinaasappels of eieren doet hij dat graag. Jazeker, wereldwijd zamelen we in voor de burgers in oorlogsgebieden, zijn humane acties op touw gezet en zijn we vol vertrouwen dat ook alle goederen en financiële middelen op de juiste plek terechtkomen. De 555-actie komt breeduit in de media, terwijl op een andere plek truckers nog steeds luid toerend opkomen voor de rechten van de mens en vrouwen trachten los te breken van vooroordelen. Worden zij nog wel gehoord? De machtige mannen in pakken trekken met deze oorlog de aandacht juist weg van waar het om draait. Vrijheid van meningsuiting, vrijheid van beweging, de vrijheid om jezelf te kunnen zijn. Zonder opgelegde etiquettes of beperkingen. In mijn ogen is de wereld in handen van mensen die ver verwijderd zijn van hun bron, niet (meer) wetend hoe ze ‘thuis’ kunnen komen bij zichzelf, bij die plek waar ultieme eenheid heerst. Waar geen angst is om iets te verliezen. Als deze grootheden op een hogere frequentie zouden resoneren, dan kwamen ze los van religie, cultuur of landjepik. Lieten zij liefde in hun hart toe, dan is er geen behoefte meer aan meer. Alleen dan kunnen we crisissen trotseren, komen we tot oplossingen en zal wereldwijd vreugde en liefde heersen.  

Marlie Dix
bewustwording Liefde mindfulness

In de sterren geschreven…

Zoveel sterren aan de hemel. Op zo’n heldere avond als deze zie ik ze heel goed, het zijn er ontelbaar veel. Als iemand mij zou betrappen, dan zou hij gelachen hebben. Een vrouw op blote voeten, haren in een knot, hoofd in de nek, mond wagenwijd open, aaah en oooh uitroepend. Een ziel starend naar de prachtige hemellichamen daarboven. No problemo. Ik laat het moment niet voorbijgaan om voor deze pracht op een presenteerblaadje de sterren te begroeten met mijn handpalmen tegen elkaar. Namasté komt spontaan. De voor velen bekende zonnegroet is nu gericht op de donkere hemel en de flonkerende sterren aan de oostzijde van ons huis waar de manege en de paar huizen tegen de bergwand in duisternis zijn gehuld. Alleen de verlichte kerktoren verderop staat als een baken boven het veld haar licht uit te stralen. IHet is een moment van bezinning, van stilte. Van mediteren met de ogen open. Wat ben ik dankbaar voor dit tafereel en voel me gelijk nietig ten opzichte van deze kanjers aan de hemel. Maar het voelt goed. Deze lichtwezens hebben het beste met ons voor en stralen liefde naar deze aarde waar wij, human beings, op elk continent zo aan toe zijn. Op datzelfde moment fluistert mijn moeder iets in mijn oor. ‘Kijk Marlie, daar, dat is de ‘steelpan’ en daarachter zie je de heldere Poolster.’ Ze was (en zal het nog steeds zijn) gek op de sterren. Jammer dat zij ze hier bij mij in Spanje niet meer kan waarnemen, want dan zouden we weer een wedstrijdje ‘sterren tellen’ doen. Ondoenlijk vanavond, het zijn er zoveel! Met haar in mijn gedachten komt er een rust over mij heen en weet ik dat ze meekijkt. Ons verbond is grenzeloos, universeel zelfs. Ik doe een wens en sla mijn vest over mijn schouders om de avondkilte tegen te gaan. Overdag is het stralend zomerweer met zo’n 23 graden op de buitenmeter, ’s avonds valt de kou over het dal en moet binnen toch even de pelletkachel aan. Het is december, dus je hoort mij absoluut niet klagen. Balou stoot me zacht aan als teken dat hij naar binnen wil. Ik kijk nog even omhoog en zie de Poolster knipogen. Deze ster laat mijn wens voor het nieuwe jaar vast en zeker uitkomen. De wens dat er zoveel energie loskomt uit het universum daarboven, dat al die benauwde gezichten en van angst doordrongen lijven weer hoop, liefde en vertrouwen gaan voelen. Het gevoel van eigenliefde terugkomt en mensen weer durven te luisteren naar hun lichaam én hun innerlijke stem. Krachtig(er) dan ooit stap je dan het nieuwe jaar in om met vele anderen naar een harmonieuze wereld te vibreren, ja zelfs beter in staat bent met de huidige situatie te dealen. Knipoog daarbij vooral ook naar je medemens op straat, geef hem of haar een hand, arm of knuffel. Daar zijn we op gemaakt, stoffelijke verbindingen maken, gevoelslichamen van top tot teen. Broodnodig ook in deze tijd van afzondering en vereenzaming bij vooral vele ouderen onder ons. Astrologisch gezien is 2022 ook nog eens het jaar van het getal 6. Dat staat voor harmonie, balans vinden in werk en liefde, vertrouwen hebben en het leven anders inrichten dan je tot nu toe gewend was. Laat ons huisnummer nu dat cijfer 6 dragen. Toeval (knipoog)? Nee, hoor, ook dat stond in de sterren geschreven…

Ik wens je heel veel knipoogjes, sterallures, hoge(re) frequenties, mooie inzichten, een stralend lichaam en een heldere geest. Maak er een onvergetelijk liefdevol, gezond en vooral bewust 2022 van!

Marlie Dix
bewustzijn Liefde mindfulness Ontspanning Personal

Zo heerlijk verdwaald raken…

De amandelen zijn geplukt. Ik buk me om het laatste stapeltje geraapte noten in de mand te gooien en heb direct een flashback. In de verte zie ik mijn vader en moeder uit de auto stappen, broer en zus erachteraan. Het is zondagochtend en we gaan wandelen. Favoriete bezigheid van mijn ouders en als jong kind ga je dan zonder gemok mee. Ik zie het beeld nog zo voor me. Toen we ouder werden moesten ze ons van de bank sleuren, pubers wandelen niet. Dat is zo stom! Maar één blik van pa was genoeg om, al mopperend, op de achterbank van de auto te ploffen. Eenmaal aangekomen ergens in het Limburgse Heuvelland, was het al gauw niet meer stom. Nee, we vonden het zelfs best cool in de dichtbegroeide bossen. We plukten samen bramen, jatten appels uit een boom (pa deed vrolijk mee), raapten eikels en mijn broer werd op een dag in de Eifel achternagezeten door zoveel wespen dat een plastic zak over zijn spierwitte haren nodig was om verdere aanvallen op zijn hoofd te voorkomen. In de Ardennen raakten we zelfs op een winterse zondag verdwaald. Pa wist de weg, ma ook. Gekibbel over de richting, iedereen in paniek. Uiteindelijk belandden we in het pikkedonker bij de auto. Dorstig en hongerig, maar die wandeling zal ik nooit meer vergeten. Het had ook wel iets avontuurlijks. We konden er na afloop om lachen en vertelden het natuurlijk in geuren en kleuren op school. Het gezin ging altijd samen op pad en daar is mijn liefde voor de natuur ontstaan. Een diepgewortelde liefde die ik met veel plezier doorgaf aan mijn zoon, die nu zijn eigen kinderen mee op de schouders neemt. Heerlijk vind ik dat. Het is nooit te vroeg om kinderen mee naar buiten te nemen, de frisse lucht in. Ik hoop dat ook zij gaan ervaren dat een wandeling door de natuur het hoofd leegmaakt als je gestrest bent, de aarde je tranen opneemt als je verdrietig bent en een boom je in stilte energie geeft. De groene longen liggen voor je open en de blauwe levensaders stromen lustig voort. Plekjes waar we ons ongestoord aan mogen laven, ver weg van alle beperkingen en maatregelen die de mens tegenwoordig over zich uitgestrooid krijgt. Ongevraagd en chaos scheppend, mensen in verwarring brengend, angst kwekend over wat nog meer gaat komen. De natuur roept en de mens kan niet langer die nadrukkelijke roep naar vrijheid negeren, niet langer absorbeert hij nog zoveel naar nieuws omdat hij gewoonweg de slaap niet meer kan vatten. De bewuste mens staat op en komt in opstand omdat hij uitgeput raakt, futloos is en apathisch reageert. Pessimisme vierde hoogtij, maar er is een kentering. Niet gek, want we weten inmiddels beter. Diep in je hart voel je dat wat er nu gaande is, niet pluis is. En let wel, je hart liegt nooit. Juist daar ligt een energieveld dat gereactiveerd moet worden om het waakvlammetje in de ziel weer aan te wakkeren en in een stralend lichtbundel te zetten. De natuurlijke accu helpt je daarbij en geeft je inzichten om jezelf, zonder enige code, terug te vinden… Om weer zo heerlijk verdwaald te kunnen raken op een zondagnamiddag en toch het licht blijft zien.

Marlie Dix
bewustzijn Liefde mindfulness Persoonlijk Spiritueel

Plavei jouw pad met kleurrijke steentjes…

We waren vorige maand een weekje in Limburg. Even terug naar onze wortels, waar moeders, (klein)kinderen, familie en vrienden zijn. Het was een week vol afspraken, feestvieren, knuffelen, lachen, bewonderen en herinneringen ophalen. Het voelde vertrouwd en fijn. Zo fijn dat wij met een goed gevoel weer huiswaarts konden gaan. De mensen achterlatend, maar met ons hart vol van liefde en genegenheid. Sommigen vonden het gek dat we zo snel naar huis verlangden, ons thuis in Spanje. Dat verlangen is gecreëerd door onszelf. We aardden namelijk snel in Spanje, zeker toen wij ons eigen huis betraden. De finca, de ruimte en de rust, voelde gelijk goed. Door veel fysieke arbeid in huis en tuin te verrichten, gewoon heel puur bezig te zijn, met onze handen in de droge aarde, plannen te smeden en door zwaar werk met zijn tweeën te doen, traden we langzaam ook naar binnen. Er was geen druk van buiten, geen vragen van anderen. Gewoon samen ZIJN, ieder in zijn eigen kracht en ook met respect voor de ander zijn ruimte op deze plek. Die periode opende innerlijke luikjes, die jaren gesloten bleken te zijn. Luikjes van onverwerkt verdriet, onmacht, pijn en boosheid. Door de rust, de gesprekken, de afstand tot anderen en door met andere ogen naar de wereld te kijken, konden we zaken benoemen én loslaten. De een met veel woorden, de ander in stilte. Mensen kwamen op ons pad die een bijdrage leverden aan een meer holistische kijk op het leven en wisten snaren te raken. Diepgewortelde pijn kwam omhoog om te accepteren, groot verdriet kreeg een plek. Soms zijn de dingen zoals ze zijn en heeft veranderen geen zin. Andere zaken hebben juist wel aandacht nodig. Loskomen van andermans processen, ervaringen, trauma’s, gaat met vallen en opstaan. Als moeder begrijp ik des te meer dat het rugzakje dat ik mijn kind meegeef vooral een fijn, leerzaam, liefdevol en inspirerend lichtgewicht zakje moet zijn. Iets waar hij uit kan putten, zonder zich te hoeven bewijzen. Ik wist gelukkig verdriet en boosheid een plek te geven, kon vergeven en gaf die kracht door aan mijn zoon, die op zijn beurt zijn rugzak vult met nieuwe ervaringen, liefdevol en innemend naar zijn naasten en naar zichzelf. Zie ik mensen die blijven hangen in een leven vol onverwerkt leed dan zou ik willen roepen, treed eens naar het binnenste van jouw binnenste voordat je onbewust pijn en verdriet op je kinderen of omgeving projecteert. De bagage wordt voor het kind, maar ook voor zijn geliefden topzwaar. Ga op zoek naar die diepere laag in jezelf en laat angst los. Die innerlijke reis, zoals ik het noem, is nooit af en vergt een behoorlijke dosis wilskracht. Jij wilt het anders en durft te zeggen, vergeef me. Dan pas plavei je het pad met kleurrijke steentjes… Voor jou en voor de ander.

Marlie Dix
bewustzijn Liefde Nature Spiritueel vierde dimensie

Dansende wolkjes en afschakelen…

Ze maken mij blij, die wolkjes aan de lucht. Na een zonnige dag dansen ze vrolijk over de toppen van de Sierra Bernia, vallen als witte vlokken over haar uitlopers en nemen de zon in hun kielzog mee. Zij zet op haar beurt het hoger gelegen dorp Benissa in een prachtig avondschijnsel, glijdt als een Heilige Madonna over de witte huisjes, gooit haar gouden mantel over het dal om vervolgens over een andere top in zee te springen. In het voorbijgaan kust ze nog even zachtjes de kerktoren van ons dorp Teulada. Ze maakt mij deelgenoot van dit natuurlijk schouwspel en ik sta met mijn mond vol tanden. Paf! Wat zijn we toch nietig. De natuur verwondert en toont haar prachtige tooi zo vaak dat we daar meer bezorgd over zouden moeten zijn, omdat nog maar weinigen dit zien en zich liever drukmaken over andere zaken. De hedendaagse malaise, problemen op allerlei vlak of de toestand in de wereld, weegt niet op tegen wat ik hier aanschouw en nog belangrijker, waar ik energie uit put. Het was vandaag zo’n dag van geregel, in een ander land, in een nieuw huis in combinatie met werk, nog wel een dingetje. Het gaat ons goed af, maar vandaag wist ik even niet waar te beginnen. Als ik dan op mijn slippers de wei afdaal, even weg van het huis, val ik totaal stil. Dat is niks nieuws, lopen in de natuur doe ik al jaren, het letterlijke afschakelen. Maar met een weiland aan mijn voeten, gaat het hier als vanzelf. Ik pak olijfbomen en amandelbomen vast, voel, ontdek en bewonder. Ik pluk nog wat bloemetjes en laat alles volledig los. Ook de oeverloze discussies, de verschillende meningen, de ergernissen online of op televisie, het constant verdraaien van de werkelijkheid, het kweken van angst. Ik word er kriegel van. Diep van binnen voelt het namelijk anders. Weet ik dat wat nu gaande is, niet klopt. Daarmee wil ik niet zeggen dat er niets is, maar het in ongewisse houden brengt ons nergens en laat mensen achter in angst; houd hen aan het lijntje. Elke rimpel die wij aan het oppervlak creëren, vertroebelt de (innerlijke) geest des te meer. Rust is wat we nodig hebben om zaken weer helder te kunnen overzien. Sprong ik vroeger gelijk ergens bovenop, nu ga ik als een oude – laten we zeggen wijze – poes in mijn mandje liggen. Neem een rustpose aan en kijk om me heen. Peil de zaak vanuit mijn mandje en bepaal dan of het nodig is om toe te slaan of, in veel gevallen, de situatie uit de weg te gaan. Uiten blijf ik doen, maar op een andere manier. Opvoeding, levenswijsheid en spirituele lessen gaven mij de inzichten dat er meer is tussen hemel en aarde. Leerde ik dat bij vaker naar binnen keren, ik des te krachtiger in het leven kwam te staan. Probeer het eens, een half uurtje per dag stil zijn, mediteren of wandelen in de natuur, zonder mobiel, zonder geluid. Geen afleiding, alleen jij en jezelf. De kern van jouw verhaal komt dan vanzelf naar boven. Je wordt als het ware ‘wakker’, begrijpt ineens veel duidelijker waar het leven over gaat. In die staat van hoger bewustzijn reageer je niet meer impulsief en neem je – hoe ongevoelig het nu ook klinkt – de problemen niet meer tot je, maar laat ze bij de eigenaar daarvan. Wat er voor in de plaats komt is compassie, het meevoelen… De dansende wolkjes doen de rest.  

Marlie Dix
bewustzijn Liefde Persoonlijk Spiritueel

Een oude kapel moet ge versieren…

‘Awel, een oude kapel moet ge versieren’ lacht de gastvrouw als ze de kasjmier sjaal in ontvangst neemt. De middag kan niet meer stuk. We lachen hartelijk mee en voelen ons gelijk bij deze lieve Vlamingen thuis. We zijn nu bijna twee maanden in Spanje en treffen leuke mensen op ons pad. Dat is fijn nu we veel minder contact hebben met onze dierbaren in Nederland. Het gemis is groot en gaat soms gepaard met een traan, zeker als ik mijn kleinkinderen op mijn mobiel in beeld krijg. De twee zonnestraaltjes spelen verstoppertje in de woonkamer, zo’n 1800 km van ons vandaan. Dean stevig op de beentjes, Dana lieflijk dansend erachteraan. Een genot om naar te kijken. Op zo’n moment doe ik een moord voor vijf minuten knuffeltijd. Toch maakt ook een dankbaar gevoel zich meteen van mij meester, lach ik uitbundig met hen mee en prijs hun schatten van ouders. Ze doen het samen zo goed. Denk ik aan mijn lieve mam, dan overheerst een totaal ander gevoel. Onmacht is het goede woord. In gedachten ben ik bij haar en pak haar hand. Ze lacht en brabbelt wat in mijn oor. De verzorgers die haar met veel engelengeduld in een stoel zetten zijn stuk voor stuk kanjers. Dat de signaaltjes voor een stapje naar links of naar rechts of een taakje vervullen niet meer worden afgegeven, is verdomd lastig te accepteren. Eens zo’n zelfstandige vrouw, nu volledig overgeleverd aan de zorg. Haar zilveren ring met blauwe steen, een vast sieraad aan mijn vinger, koester ik nog meer dan voorheen. Gelukkig blijft zij verschoond van alle ellende waarin de wereld zich op dit moment begeeft. Dat ze de eerste vaccinatie heeft moeten ontvangen, slikte ik met pijn in mijn hart weg. Ik ben niet voor. Maar zij zal het zelf – bij mentale gezondheid – wel gewild hebben. Ze haalde jarenlang getrouw de griepprik. Een pluspunt is dat zij zich nu geen zorgen maakt over de verscherpte maatregelen, de avondklok, de testen en verplichte mondkapjes. Hoewel zij vroeger zeer volgzaam was, had ze ook een eigen stem. Heel nadrukkelijk zelfs. Hoe ze dus in deze situatie zou hebben gestaan, staat alleen in de sterren geschreven.

Wat ik wel weet is dat ze niet tegen onrecht kon. Zelfs nu nog neemt zij het op voor anderen, is iemand verdrietig dan pakt ze hem of haar bij de hand. Daar kan ze echt niet tegen. Mam zei altijd: ‘De wereld is hard, kinderen, vecht voor je gelijk, voor je eigen recht!’. Zij zou heel goed passen in een nieuwe wereldorde waar vrouwen aan het roer staan, waar wijze vrouwen menswaardige regels opstellen en een voorbeeld zijn voor een maatschappij in harmonie. Iedereen evenveel en de wereld alles. Koesteren wat de aarde ons schenkt en teruggeven wat haar toekomt. Vrijheid staat in alle wetboeken met vette letters geschreven. Een maatschappij waarin breeduit lachen wordt gestimuleerd en ons niet wordt ontnomen. Waar een ‘dank je wel’ na elke maaltijd een gewoonte is. Een bewuste wereld zonder vrees, chaos en onrust… Met vrouwen die Moeder Aarde, onze oude kapel, weten te versieren om (opnieuw) te stralen.

Marlie Dix
bewustzijn Liefde mindfulness Persoonlijk

In het ritme van het leven…

Ik sluit mijn ogen. In een diepe zucht daal ik af naar een wereld waar geen gedachten meer zijn. Het heeft even geduurd om mijn rust weer te vinden om te mediteren, te gaan zitten en gewoon te zijn. Zelfs schrijven lukte de afgelopen twee maanden niet. Hoe ik mij er ook toe zette, er kwam voor mijn column geen woord op papier. Te druk met werk, afscheid nemen van een vertrouwde omgeving, familie en vrienden, de grote verhuizing… Het was gewoonweg te druk in mijn hoofd. Daarnaast is de situatie in de wereld mij, net als iedereen, niet in de koude kleren gaan zitten. Konden we wel of niet ons plan doorzetten? Konden we eigenlijk wel weg? Wat de pandemie niet met mij deed was in een angststuip schieten. De situatie opende eerder mijn ogen en viel ik niet ten prooi aan de massale paniek. Ik ging er als een ongetemde tijger voorliggen en reageerde fel op wat ons werd opgelegd. Ik ben me veel meer bewust van andere geluiden, voel dieper hoe de werkelijkheid een loopje met ons neemt. De drastische maatregelen maken het ons en vele andere collega’s niet gemakkelijk. Hoe rustig blijf je dan nog? De tijger kwam niet alleen in mij los en samen smeedden wij een totaal ander plan. En nu zijn we hier…

Krachtiger dan ooit en toch nog heel wat op te bouwen. Dat doen we stap voor stap. We zijn geland en overladen ons eerst met de energie die ons hier dagelijks wordt gegeven. De zon doet wonderen, doet ons zelfs duizelen. Soms schieten we in een lach terugdenkend aan de momenten dat we even twijfelden. Dat we in ons oude huis aan tafel zaten met de ingepakte dozen om ons heen en zelfs nog naar huisjes in Limburg keken. Want stel dat je niet kunt gaan… We hielden de reisadviezen in de gaten, maar met een verkocht huis en een inboedel in Spanje konden we niet anders dan gaan. Onze trek naar Spanje was ingezet. Opgelucht bereikten wij de plaats van bestemming en kijk ik nu uit over de zee en snuif gezonde lucht. Ondanks de pandemie, die ook Spanje behoorlijk heeft geraakt, gaat het leven hier op de een of andere manier wat gemakkelijker door. Door het mooie weer, de stralende zon, is iedereen buiten en doet (wel met een mondkapje voor) de inkopen voor de feestdagen. In het ritme van de dag, zoals Spanjaarden al eeuwen gaan. Genietend van ‘un cortado’ op een terras, rustig kijkend naar wat in de straat gebeurt. Hun snelle babbel doet denken dat ze klagen, maar in werkelijkheid delen ze luidruchtig een roddel of gebeurtenis van de dag. Mensen zijn hier met elkaar in gesprek zonder telkens op hun horloge te kijken. Ze hebben de tijd en niet andersom. De tegelwijsheid: ‘Tomar las cosas con tiempo’ gaat hier zeker op. Op dat niveau van bewustzijn deinen we mee in het ritme van het Spaanse bestaan en zullen Nieuwjaar met een glimlach ingaan.

Feliz navidad y próspero año nuevo a todos!

Marlie Dix