Wandelde je trots met ons door jouw geliefde Maastricht. Als een ster skiede je de Oostenrijkse pistes af en vol overgave zorgde je vele jaren later voor de bloemetjes op jouw balkon. Je koesterde elk momentje in de zon. We genoten van elkaars aanwezigheid ondanks grote meningsverschillen over het leven. ‘Je bent papa’s kindje’, zei je altijd. Dat vond ik soms vreemd. Later begreep ik wat je ermee bedoelde. Jouw jeugdjaren zijn niet zo rooskleurig verlopen. Jouw mama was al vroeg weduwe en altijd druk in de weer om het grote gezin te onderhouden. Ze had weinig tijd voor jou, de jongste in een gezin van tien kinderen. Jouw zussen namen de zorg over en voedden je grotendeels op. Ik denk dat dit jou gevormd heeft tot de moeder die je voor ons was. Een vader heb jij in jouw leven gemist.
Op jonge leeftijd ging je werken en wilde liefst zo snel mogelijk het huis uit. Je viel voor de charmes van een Amsterdammer die je tijdens een reisje naar Oostenrijk had ontmoet. Pap kwam, tot over zijn oren verliefd, naar Limburg om jouw mama om jouw hand te vragen. Dat was nogal een dingetje in die tijd. Toch trouwden jullie en gedroeg jij je al snel als een ‘Mestreechse’ ster, als zakenvrouw naast pap in de winkel ‘Electro Caberg’, aan de Clavecymbelstraat in Maastricht.
Boven de zaak bestierde je het huishouden en voedde drie kinderen op, terwijl je ook onder in de winkel gewenst was. Dit drukte op het gezinsleven, maar je ging door. Het was jouw eer te na om te laten merken dat het wat veel was. In de zaak en ook later in de meubelbranche was je een kei in de verkoop. De collega’s bij Beter Meubel in Peer en Goossens Heerlen kenden jou als de ‘oude rot in het vak’, die zonder blikken of blozen een volledig interieur verkocht aan klanten. Ondanks de tegenvallers in jouw leven hield jij je altijd staande. ‘De lètste pyama haet toch gein tèsje’, riep je als er gefeest werd. Op jouw vijfenzestigste verjaardag kochten wij je nog een paar nieuwe ski’s, want skiën, dat gaf je echt niet op.
De vakanties met ons gezin zal ik nooit vergeten. Wat genoten we samen van de afdalingen in Oostenrijk, languit zonnen aan het strand van Saint Tropez, de wandelingen door de Ardennen en als allermooiste herinnering, onze reis met vrienden langs de kustlijn van toenmalig Joegoslavië. Samen keken wij naar de sterren aan die prachtige heldere hemel en natuurlijk vond jij als eerste de Steelpan en de Grote Beer. Wat had ik je nu nog graag naast me gehad om de sterren aan de Spaanse hemel te tellen.
Toen dementie jouw leven ontwrichtte zagen wij je wegzakken van een zelfstandige vrouw in een hulpbehoevend broos mensje. Een sterretje dat mijn naam niet meer kon uitspreken. Toch zag ik altijd de twinkeling in je ogen als ik sprak over ons gezamenlijk verleden. Toen alle herinneringen vervaagden en je alle energie verloor, wisten we dat je zou gaan. En we lieten je los… Nog meer liefdevolle stralen dalen nu op mij neer van twee mensen die ik als mijn ouders uitkoos en allebei binnen een jaar moest laten gaan. Als een fonkelend element aan de hemel sta jij nu ook volledig in je eigen stralende kracht… Dag lieve stralende ster van mij, dag mam. Geef je pap een dikke knuffel van mij?
Reacties van lezers