bewustwording bewustzijn Liefde Nature Spiritueel

Koester de Moeder in jou…

Een tijdlang nam ik mijn pen niet ter hand en raakte ik mijn toetsenbord alleen nog maar aan voor mijn opdrachten. Mijn schrijflust was weg en er kwamen geen verhalen voor mijn column uit mijn bovenkamer, uit geen enkele koker. Veel te lang moest ik nadenken over de inhoud en na een uur zat ik nog naar een wit vel te staren. De laatste tijd was een tijd van te veel moeten, te weinig ruimte voor mezelf, te slecht luisteren naar mijn lichaam. Aan de wandelingen die ik vroeger in mijn eentje of met Balou maakte, aan die inspirerende momenten, schortte het. Nu er weer wat meer rust is in mijn hoofd, verdriet een plek heeft gekregen en aan het moeten een halt is toegeroepen, haal ik diep adem, mediteer en vind mijn energie terug. Zoals vanochtend aan zee. Hoewel de zee iedere dag lonkte, kwam het er maar steeds niet van om te gaan. Vanochtend hield niets me tegen. De zee trok en toen ik eenmaal de auto bij een kleine baai had gezet, probeerde de ochtendzon de mist te verdringen. Meeuwen scheerden over het water op zoek naar vis en de pijnbomen langs de rotswand geurden intens door het zilte vocht van de nacht. Met de kraag nog hoog en sjaal om de nek, beklom ik de eerste treden van de Paseo Ecologico de Benissa. Een magisch pad langs de kust tussen Benissa en Calpe, waar in de zomer veel toeristen komen. Nu had ik dit pad helemaal voor mij alleen. De mist trok snel op en trakteerde mij op een strakblauwe lucht en helder zonnetje. Het werd ook gelijk een stuk warmer! Met ferme pas betrad ik de vele treden en eenmaal boven vlogen nieuwe inzichten mij letterlijk om de oren. De adrenaline schoot door me heen en ik voelde tinteling in mijn vingers. Er moest wat gebeuren, de energie moest weer stromen in mezelf en voor mezelf. Elk pijntje van de afgelopen weken, vastzittend verdriet en boosheid in nek en schouders, verdween met elke stap die ik deed. Een verandering was gaande. Moeder Aarde kwam tot mij en maakte los wat al enige tijd vastzat. Ze gaf en ik nam met tranen in mijn ogen haar energie in mij op. Dankbaar voor dat moment maakte ik net voor een opgebroken stuk aan het einde van het pad een stop. Niemand zou nog zover doorlopen omdat een bord aangaf dat dit te gevaarlijk zou zijn. Of het zo moest zijn. Op dat punt trok ik mijn jas uit en richtte mijn gezicht naar de zon. In de verte hoorde ik nog wel een motorbootje, maar verder was ik snel een met de natuur en met mezelf. Ik keerde naar binnen en nam mij voor om voor de Moeder in mij iets terug te doen. In een flits maakte een metafoor mij iets duidelijk. De gretigheid waarmee wij, de mens, Moeder Aarde uitputten, met diezelfde gretigheid plunderde ik mijn eigen levensbron, mijn lichaam, mijn wil, mijn ziel en mijn onvoorwaardelijk zijn. Ik zette mijn eigen ik weer in het licht en voedde haar met zuurstofrijke blaadjes. Gelijk schoot mijn energiepeil omhoog tot een level waar ik uit oneindige bronnen kon putten. Ik vouwde mijn handen en maakte een diepe buiging voor onze Moeder. Jezelf eens wat vaker in het licht zetten en voelen hoe treffend de inzichten zijn die worden aangereikt is wat ik iedereen wil meegeven. De Moeder laat jouw energie weer stromen zodat ook zij in leven blijft. Met die belofte aan mezelf, aan haar en aan ieder mens die onvoorwaardelijk lief heeft, liep ik glimlachend terug naar de auto.  

Ik wens jullie een onvoorwaardelijk lief zijn voor elkaar nieuw jaar!

Marlie Dix
Afscheid Liefde Persoonlijk

Als een ster…

Wandelde je trots met ons door jouw geliefde Maastricht. Als een ster skiede je de Oostenrijkse pistes af en vol overgave zorgde je vele jaren later voor de bloemetjes op jouw balkon. Je koesterde elk momentje in de zon. We genoten van elkaars aanwezigheid ondanks grote meningsverschillen over het leven. ‘Je bent papa’s kindje’, zei je altijd. Dat vond ik soms vreemd. Later begreep ik wat je ermee bedoelde. Jouw jeugdjaren zijn niet zo rooskleurig verlopen. Jouw mama was al vroeg weduwe en altijd druk in de weer om het grote gezin te onderhouden. Ze had weinig tijd voor jou, de jongste in een gezin van tien kinderen. Jouw zussen namen de zorg over en voedden je grotendeels op. Ik denk dat dit jou gevormd heeft tot de moeder die je voor ons was. Een vader heb jij in jouw leven gemist.

Op jonge leeftijd ging je werken en wilde liefst zo snel mogelijk het huis uit. Je viel voor de charmes van een Amsterdammer die je tijdens een reisje naar Oostenrijk had ontmoet. Pap kwam, tot over zijn oren verliefd, naar Limburg om jouw mama om jouw hand te vragen. Dat was nogal een dingetje in die tijd. Toch trouwden jullie en gedroeg jij je al snel als een ‘Mestreechse’ ster, als zakenvrouw naast pap in de winkel ‘Electro Caberg’, aan de Clavecymbelstraat in Maastricht.

Boven de zaak bestierde je het huishouden en voedde drie kinderen op, terwijl je ook onder in de winkel gewenst was. Dit drukte op het gezinsleven, maar je ging door. Het was jouw eer te na om te laten merken dat het wat veel was.  In de zaak en ook later in de meubelbranche was je een kei in de verkoop. De collega’s bij Beter Meubel in Peer en Goossens Heerlen kenden jou als de ‘oude rot in het vak’, die zonder blikken of blozen een volledig interieur verkocht aan klanten. Ondanks de tegenvallers in jouw leven hield jij je altijd staande. ‘De lètste pyama haet toch gein tèsje’, riep je als er gefeest werd. Op jouw vijfenzestigste verjaardag kochten wij je nog een paar nieuwe ski’s, want skiën, dat gaf je echt niet op.

De vakanties met ons gezin zal ik nooit vergeten. Wat genoten we samen van de afdalingen in Oostenrijk, languit zonnen aan het strand van Saint Tropez, de wandelingen door de Ardennen en als allermooiste herinnering, onze reis met vrienden langs de kustlijn van toenmalig Joegoslavië. Samen keken wij naar de sterren aan die prachtige heldere hemel en natuurlijk vond jij als eerste de Steelpan en de Grote Beer. Wat had ik je nu nog graag naast me gehad om de sterren aan de Spaanse hemel te tellen.

Toen dementie jouw leven ontwrichtte zagen wij je wegzakken van een zelfstandige vrouw in een hulpbehoevend broos mensje. Een sterretje dat mijn naam niet meer kon uitspreken. Toch zag ik altijd de twinkeling in je ogen als ik sprak over ons gezamenlijk verleden. Toen alle herinneringen vervaagden en je alle energie verloor, wisten we dat je zou gaan. En we lieten je los… Nog meer liefdevolle stralen dalen nu op mij neer van twee mensen die ik als mijn ouders uitkoos en allebei binnen een jaar moest laten gaan. Als een fonkelend element aan de hemel sta jij nu ook volledig in je eigen stralende kracht… Dag lieve stralende ster van mij, dag mam. Geef je pap een dikke knuffel van mij?

Marlie Dix
bewustwording bewustzijn Liefde mindfulness Nature Spiritueel

La vida es una fiësta

La vida es una fiësta… Het leven is een feest. Mijn dagelijkse routine is een klein feestje op zich. Kijk mij nou staan! Iedere avond doe ik aandachtig een rondje water langs de plantjes. Ze snakken naar vocht en tonen daarna dankbaar hun pracht. Ik word er zo blij van. De oleanders bloeien volop en zijn gemaakt voor deze temperaturen. Zij doorstaan deze hitte met gemak. De bougainville heeft wat meer moeite, net zoals de fruitbomen. Met ons gefilterd water zijn ze maar wat blij en hopelijk komt het fruit dan toch tot volledige wasdom. Geduld hebben is hier een hele schone zaak. Als ik zo mijn avondrondje doe, maak ik vaak een praatje met Maria. Ze heeft het nu toch wel zwaar. Ze komt alleen nog vroeg in de ochtend naar buiten om de was te doen en eten te maken voor hen beiden. Vicente (83 jaar) checkt, altijd met een wit hoedje op, zijn akkerlandje en reikt ons regelmatig een kratje sappige oogst aan. De liefde straalt ervan af, het zijn echt de smaakvolste tomaten die ik ooit heb gegeten. ’s Avonds zitten onze lieve buurtjes tot de duisternis in hun naya, spoelen stof en zweet af onder hun buitendouche en gaan naar bed. Voor zover slapen mogelijk is in hun huisje zonder airco. De oude Spaanse boertjes leven zoals het leven komt. Zij blijven rustig, ook al mag deze vochtige hitte (toch anders dan anders, zeggen ze) ook voor hen snel voorbij zijn. Het zet me wel aan het denken. De mens heeft tegenwoordig een grote drang naar meer, meer, meer. Hier begrijp je des te beter dat het leven pas een feest kan zijn als je die drang kunt loslaten en je de focus verlegt naar het kleine én dat kleine volmondig waardeert. Dan pas voel je de ware betekenis van dit aardse bestaan, dat onvoorwaardelijk kleine feestelijke momentjes voor jou creëert… Dan pas begrijp je dat die energie, het totale zijn, met liefde de slingers voor ons ophangt. Iedere dag weer.

Marlie Dix
bewustwording bewustzijn Liefde mindfulness Nature Persoonlijk

Lessions learned…

Een jaartje ouder en ik sta stil bij wat ik in mijn leven en zeker op latere leeftijd heb geleerd én afgeleerd. Ik heb veel innerlijk werk verricht en heb mezelf weten te waarderen. De geconditioneerde Marlie was erg op de buitenwereld gericht, stond graag in het middelpunt en kon kritiek niet altijd goed verdragen. Dat is soms nog wel een dingetje, maar ik beschouw het nu als opbouwend. De allerbelangrijkste les die ik heb geleerd is dat je alles in je leven kunt realiseren als je er ook echt in gelooft. Als je vanuit je hart handelt en niet vanuit je hoofd. Het brein is goed in stemmetjes waar je alleen maar onrustig van wordt. ‘Doe het niet, zeg het niet, wees bedacht, wees wijs, ga je gevoelens niet na, maak niet diezelfde fout, laat je hart niet spreken…’ Dat dus juist wel. Je hart is de enige graadmeter die je op waarde kunt schatten. Het geeft je wijze inzichten. Zegt je hoofd nee, check dan even of je hart het daarmee eens is. Dat doe je het beste door de stilte op te zoeken zodat je ontvankelijk bent voor de woorden uit je innerlijke, ware, zelf. Niet de woorden van de buurman, je vrouw, je collega of echtgenoot. Nee, alleen die van jou. In de afgelopen jaren liet ik mijn hart steeds vaker spreken. En hier in Spanje des te meer. Komt door je leeftijd, zeggen anderen. Je wordt door schade en schande wijzer, is ons geleerd. Toch denk ik dat door naar je hart te luisteren, je wijzer wordt. Wat mijn hart mij ingaf was dat mijn roots in deze donkerrode aarde liggen, dat ik op deze ruige grond thuis ben. Dat ervaar ik iedere dag. Dat op het ritme van de natuur leven niet lastig is. Of je nu in Spanje, Nederland, België of Scandinavië woont. Het is bewust zijn van een nieuwe dag, vanaf het eerste moment dat je je voeten buiten je bed zet tot aan de nachtelijke slaap. Neem de eerste tien minuten bij het ontwaken voor jezelf. Laat je voeten gronden en dank voor een nieuwe dag. Sta erbij stil dat dit bijzonder is… Opstaan. Stel je dan de vraag: ‘Waarom sta ik vandaag op?’ Laat die vraag even op je inwerken, zonder in je things-to-do-modus te schieten. ‘Ik moet naar mijn werk, de kinderen naar school brengen, dat rapport afmaken, de auto poetsen, boodschappen doen’ en ga zo maar door. Nee, halt, ho! Je staat met beiden voeten op jouw plekje op deze aarde en hebt slechts één doel: alles uit de dag halen wat erin zit. Zonder stress, met liefde, aandacht en focus. En dan bedoel ik niet alleen focus op streven naar (nog meer) succes, maar ook focussen op je innerlijke kracht. Ontdek jezelf. Ik geef je op een briefje dat het werkt omdat je daardoor vanzelf in een flow komt om op een kalme, doorvoelde manier je doel(en) te bereiken. En omring je met mensen die diezelfde drive hebben. Waarom sta ik op? Om dankbaar te zijn voor wat Moeder Aarde ons geeft, om onvoorwaardelijk lief te hebben, te genieten van het leven en om mooie dingen te creëren die een bijdrage leveren aan een betere wereld voor iedereen. En als ik daar waardering voor krijg, in welke vorm dan ook, dank ik aan het einde van de dag het gigantisch grote energieveld waaruit ik put. Ik heb mijn lesjes wel geleerd…

Marlie Dix
bewustwording bewustzijn Liefde mindfulness Spiritueel

Vrede in de wereld begint in je Zelf

Het einde van 2022 nadert. In het afgelopen jaar vol tegenstrijdigheden, ontevredenheid, onrust en onvrede in de wereld, was er van heel dichtbij verdriet. Terwijl de rust in de wereld zoek was en mensen in de war waren, lag een man op zijn bed die wist dat hier zijn taak erop zat. Hij zag de wereld al enige jaren vanuit een ander perspectief, vanuit het universum en zag, toen zijn einde naderde, alleen nog zijn prachtige bloemenbrug. Met niet al te veel woorden maakte hij ons duidelijk dat het niet meer aan hem was om te filosoferen over het goede en het kwaad, maar dat de taak voor hem nu elders lag. Hij had zich veel eigen gemaakt in de dertig jaar voor zijn overgaan. Sterven deed hij niet. Daar geloofde hij niet in, hij ging over naar een andere dimensie. Hij verliet de aarde met een redelijk leeg rugzakje, geen wroeging, geen spijt. Wel met veel verdriet om zijn geliefden los te moeten laten. Toch sloot hij vredig zijn ogen omdat hij zijn leven geleefd had zoals hij dat wilde leven, waarbij hij vooral in de afgelopen jaren zijn steentje aan een betere wereld trachtte bij te dragen. Hij ging in de Maharishi leer, deed transcendente meditatie, nam cursussen, bezocht lezingen, vond interessante boeken over zaken die ver van het rationeel denken staan. Spirituele leiders maakten van hem een man van de wereld, een man van vrede en licht. Hij had de laatste jaren niet veel meer nodig dat zijn vrouw, kinderen en een paar dierbare vrienden. In zijn tuin vond hij rust en gooide de tv de deur uit omdat hij er alleen maar verdrietig van werd. De beelden die hij zag waren niet zijn beelden. Sommigen vonden dat hij vervreemde van de wereld, anderen zagen dat hij zich verrijkte. Zo zag ik hem ook. Een wijze en lieve vader, die zich niet liet meeslepen door de media, die de indoctrinerende woorden van het gezag negeerde, het deed hem niets. Bereikten niet zijn ziel, dat al vele jaren vrij was van alles wat je aards mag noemen. Hij vulde zijn leven met nog meer leesboeken om de universele wetten en krachten nog beter te kunnen begrijpen. Hij mediteerde en wist zijn bron te vinden. Zijn ziel stond open en graag deelde hij zijn ervaringen met anderen. In de afgelopen twee jaar dacht hij veel na over de situatie in de wereld, zocht veel uit en ondervond dat er achter de coulissen van het wereldse decor meer gebeurt dan menigeen denkt. Hij zag mensen ontwaken, ze kwamen allemaal met vragen. Hij bleef in het licht geloven en trok mensen vanuit het duister mee omhoog. Hij wist dat je alleen vanuit je innerlijke zelf in contact kunt komen met die immense bron van energie, de goddelijkheid in ieder mens. Ik genoot van de gesprekken over hoe we vrede en vrijheid op aarde zouden kunnen realiseren. Er is zeer zeker een weg, niet geplaveid, maar glibberig en met dikke keien bezaaid. Toch is de eerste stap naar vrede, de weg naar binnen. Pa zette, op kleine schaal, de transitie in gang, maar met grote impact. Voor ons, voor de dierbaren die hem begrepen. Op 15 juli sloten we een episode uit ons gezamenlijk levensboek af, beiden in de volle overtuiging het vervolg in het licht te gaan schrijven. Het zaadje is geplant. Met ferme stap betreed ik het nieuwe jaar, wetende dat er nog heel wat taken liggen. In zijn voetsporen verdiep ik me verder in het universele, die spirituele pit zat er al. Via mijn verhalen hoop ik mensen te kunnen aanspreken, naar een hoger level te kunnen bewegen waar harmonie en genegenheid heerst, waar het licht is en waar iedereen mag schitteren en stralen. Door dit krachtig uit te spreken voel ik me gesterkt, ben ik aan zet. Steeds beter heer en meester over mijn leven, om te bouwen aan een nieuwe wereld, met welvaart voor iedereen, een wereld waarin geen gemis is aan de eerste levensbehoeften, zoals energie, water en voedsel. Waar huizen warm gestookt kunnen worden zonder angst voor fikse rekeningen, voor schoon water uit de kraan en voedsel dat rijk is aan vitaminen en mineralen. Vrede in de wereld begint met die eerste stap… Vrede in je Zelf.

Marlie Dix
bewustwording Liefde mindfulness Spiritueel

De essentie van jouw bestaan is de keuze die jij maakt…

Dat je altijd een keuze hebt in je leven, komt bij de meeste mensen pas op latere leeftijd binnen. Op momenten dat ze worden bevangen door de dagelijkse sleur, de toestand in de wereld, bij verlies van een dierbare of als hun leven door gezondheidssituaties een andere wending neemt. De essentie van jouw bestaan is gebaseerd op keuzes die jij maakt. Zo verging het jou ook, lieve pap. 39 jaar geleden koos jij ervoor om je eerste vrouw, onze moeder, te verlaten omdat je niet meer gelukkig was. Er was verdriet en ongeloof, bij jouw kinderen, je familie en dierbare vrienden. Ik woonde toen al samen en wilde je enige tijd niet zien, maar door je volharding (je stond iedere dag voor mijn deur) en de nachtelijke gesprekken, begreep ik jouw verdriet en pijn. Ik kon jouw maar ook mams verhaal een plek geven. Twee mensen die van elkaar hielden, maar zo uiteen gegroeid waren dat een verder leven samen onmogelijk was. Jij werd gelukkig met je tweede vrouw en het verbaasde me dan ook niet dat jullie samen het spirituele pad kozen om jullie Zelf terug te vinden. Want er was nog veel te verwerken, voor beiden. Je verdiepte je in Ayurveda (de Indiaanse wetenschap van een lang leven), gezond eten, meditatie en yoga. Je las over het universum, welke energieën we aangereikt krijgen, maar vaak onbenut laten in ons aardse leven. Je kwam rijker van lichaam, geest en hart uit Soeria, de Academie van Maharishi Mahesh Yogi in Laag Soeren, en wist meteen dat je, herboren als je was, op een totaal andere plek op aarde oud wilde worden. Je vertrok met je lieve vrouw naar Spanje om je leven op Ayurvedische wijze voort te zetten en werd een groot voorbeeld voor mij. Je verrijkte mij met de wijsheden uit de boeken die jij las en gaf mij nieuwe inzichten om mijn eigen Zelf te kunnen vinden. Het visualiseren van je dromen was een van die wijsheden die ik toepaste en in 2021 in vervulling zag gaan. In jouw buurt, ook onder de Spaanse zon, vond ik mijn plek met mijn lief. Wetende dat mijn tijd hier ligt, ook nu jij er niet meer bent.

Terugkijkend vallen de puzzelstukjes op hun plek. Door jouw innerlijke reis durfde jij je kwetsbaar op te stellen. En vertelde je mij dat je spijt had van veel dingen die in het verleden waren gebeurd. Je had zo graag de opvoeding van jouw drie kinderen anders gezien, maar door een groot plichtsbesef kwam het daar niet van. Je zorgde voor brood op de plank en investeerde in huis en haard. We kwamen niets te kort. We gingen op vakantie, maakten weekendtrips, kregen de mooiste kleren en alle huizen waar we woonden, ondergingen steeds een nieuwe metamorfose. Je zei op heel veel zaken ‘ja’, terwijl je diep in je hart wist dat je ‘nee’ had moeten zeggen. Het kostte je uiteindelijk het huwelijk met mam. Maar niet je ziel. Dat dit een verrijking was voor jezelf, zag ik pas veel later. En laat ik nu voor datzelfde vervulde leven hebben gekozen. Met een dagelijks tikje tegen je linnen hoed, bungelend aan een haakje in de woonkamer, ontwaak ik meer en meer. Jij wist dat ik jou zo volgen, dat ik jou tot op het diepste niveau begreep en daarvoor was je mij dankbaar. En betuig ik je mijn diepste respect. Met onze hoofden tegen elkaar namen we twee weken geleden innig afscheid. Jouw kindje, zoals je toen zei, laat je met heel veel pijn in haar hart los om haar eigen pad te vervolgen. En zit het even tegen, dan roep ik je met een tikje tegen jouw hoed. Het vogeltje op de deurmat, dat hartvormige wolkje gisteren aan de blauwe lucht, de kleine vlinder wachtend op mijn vinger om uit te kunnen vliegen. Met een glimlach stuur ik je dan terug naar de bloemenbrug, de laatste keuze die jij in dit aardse bestaan maakte…

Adios, mi querido!

Marlie Dix
bewustzijn Liefde mindfulness Spiritueel

Gedachten als gewone wolken zien…

Terwijl Nederland Koningsdag vierde, vlogen de oranje tompoezen ons hier ook om de oren. De Franse bakker had er goed op ingespeeld. Natuurlijk trokken wij met een doos oranje gebakjes richting vaderlief om ze samen op te peuzelen. Ze lachten ons smakelijk toe, voor mijn vader was het een aangename verrassing. Hij had niet eens in de gaten dat het Koningsdag was. Zo ingeburgerd in Spanje dat alles wat in Nederland gebeurt een beetje aan hem voorbijgaat. Niet omdat hij ongeïnteresseerd is, het is gewoon een ver-van-zijn/hun-bed-show. Daarnaast kijken hij en zijn lief al jaren geen televisie meer en zien ze alleen via hun laptop nog weleens wat er loos is in de wereld. Maar liever niet. We praatten wat en ik realiseerde mij dat ik deze momenten met hen aan tafel koester. We wonen nu zo dichtbij dat een ritje van slechts een half uur geen opgave is om vaker te doen. We lieten het werk op die, voor veel Nederlanders, vrije dag ook voor wat het was en lepelden de gele pudding van het krokante bodempje en genoten van het oranje suikerlaagje terwijl allerlei onderwerpen over de tafel gingen. Zonder moeite praten over alles wat ons boeit of waar iemand van ons mee stoeit. Die openheid is er nog steeds en daarom voelen wij ons er zo thuis. Ook nu het met vaderlief wat minder gaat. Hij vertelt ons hoe hij zich voelt en wat zijn lichaam hem zegt. Het woord ‘accepteren’ kwam een paar keer in een zin voorbij. Accepteren dat het nu zo is. Dit accepteren zat niet in het vocabulaire van mijn vader. Integendeel. Het duurde vroeger een poosje voordat hij kon accepteren dat iets zo was. Totdat hij zijn leven ruim 35 jaar geleden over een andere boeg gooide. Hij leest, mediteert, volgt podcasts, ceremonies en online-trainingen voor een hoger bewustzijn, maar de acceptatie voor wat betreft de huidige staat van zijn lijf is een lastige. Dat begrijp ik goed, ik zou er ook mee worstelen. Hij was (en is nog steeds) een man die goed voor zichzelf zorgde, lichaam en geest perfect in balans hield. Het sportieve leven van vroeger, eerst als turner, later als fanatiek skiër en hardloper, kwam hem steeds ten goede. Zijn krachtige lijf bleef fier overeind, ook toen hij de 85 passeerde en een nieuwe heup nodig had. Hij had energie te over en door in beweging te blijven ging hij vrolijk voort, meestal in korte broek met daaronder zijn door de Spaanse zon immer gebruinde benen. In die jaren was het zijn geest dat zijn lichaam positief bleef prikkelen en omgekeerd. Hij verdiepte zich in een soberder leven, in gezonde voeding en in de werking van helende planten. Er gaat geen dag voorbij zonder een mixdrankje vol vitamines en mineralen en vlees staat steeds minder vaak op het dagmenu. Af en toe nog wel een biologisch visje of kipfilet met een glas rode wijn erbij. Dat dan nog wel. Al met al een pluim voor zijn manier van ouder worden en een groot voorbeeld voor anderen.

Nu lichaam en geest uit balans raken, is het zijn geest die de stemming krachtig bepaalt en de snaar van het accepteren raakt. Gelukkig heeft hij op zijn bijna 89ste levensjaar de wijsheid in pacht dat opkomende gedachten hem niet in de weg hoeven te staan om nog fijne levensprikkels te ervaren. Toen we weer naar huis reden realiseerde ik me dat hij zijn gedachten als wolken kan zien. Bewust van de voorbijgaande aard, in staat te accepteren dat het voor dit moment zo is en zelfs ja, helend kan zijn. En die nare gedachten? Die zijn net als donkere wolken… Die drijven ook voorbij.   

Marlie Dix
bewustwording bewustzijn Liefde mindfulness Spiritueel

Laat liefde heersen…

Tegenstrijdigheden ten top. De wereld op zijn kop, in constante onrust. Hebben we net de pandemie zo’n beetje achter de rug, worden we nu voor een ander probleem gesteld. Landen in onmin met elkaar heeft effect op wereldschaal. Grootmachten die weer eens hun onderlinge strijd leveren en angst als confetti over de wereld strooien. Main stream media schotelt ons beelden en nieuwsberichten voor waar de onwetende burger ’s nachts niet meer van kan slapen. Hoe vaak wil je melding maken van de hoeveelheid bommen en granaten die zijn afgevuurd? Angstige kindergezichten, huilende moeders, stoere soldaten met zwaar materieel bepakt. Welk land moet het onderspit delven als al die (vaak jonge) strijders ten tonele worden geroepen? En welke adders zitten onder ieders gras? Hoe vaak moeten we beelden van presidenten zien aan een mega (6,5 meter!) lange tafel. Van verbinding is geen sprake. Zien we het dan niet? De klucht van mannetjes in grijze pakken die hun grimassen trekken om nog meer paniek te zaaien. Welke (universele) krachten moeten we aanboren om het tij te keren? Het grote plan te ontmantelen. Hoort al die parade erbij om de burgers nog apathischer of afhankelijker te maken? Je zou haast denken van wel. We weten toch wel dat alles en iedereen met elkaar is verbonden, dat we land, water, olie, gas, lucht in bruikleen hebben. Nee, uit moeders schoot putten we haar schatten en houden het voor onszelf, terwijl we het zouden moeten verdelen als eensgezinde families. Als het brood dat je deelt met je kinderen. Als onze buurman die, als hij weer iets geoogst heeft, een zak met fruit of groenten over de haag aanreikt. Heel vanzelfsprekend, zonder iets terug te verwachten. En hebben wij van hun pompoenen een pan pompoensoep gemaakt, dan gaat er een pannetje naar de andere kant. Heel normaal, toch? Net als een vriendelijke ochtendgroet als zij de was ophangt of als een boer met tractor niet alleen zijn eigen akkertje ploegt, maar ook de percelen van zijn buren die geen tractor bezitten. Voor een zak aardappelen, sinaasappels of eieren doet hij dat graag. Jazeker, wereldwijd zamelen we in voor de burgers in oorlogsgebieden, zijn humane acties op touw gezet en zijn we vol vertrouwen dat ook alle goederen en financiële middelen op de juiste plek terechtkomen. De 555-actie komt breeduit in de media, terwijl op een andere plek truckers nog steeds luid toerend opkomen voor de rechten van de mens en vrouwen trachten los te breken van vooroordelen. Worden zij nog wel gehoord? De machtige mannen in pakken trekken met deze oorlog de aandacht juist weg van waar het om draait. Vrijheid van meningsuiting, vrijheid van beweging, de vrijheid om jezelf te kunnen zijn. Zonder opgelegde etiquettes of beperkingen. In mijn ogen is de wereld in handen van mensen die ver verwijderd zijn van hun bron, niet (meer) wetend hoe ze ‘thuis’ kunnen komen bij zichzelf, bij die plek waar ultieme eenheid heerst. Waar geen angst is om iets te verliezen. Als deze grootheden op een hogere frequentie zouden resoneren, dan kwamen ze los van religie, cultuur of landjepik. Lieten zij liefde in hun hart toe, dan is er geen behoefte meer aan meer. Alleen dan kunnen we crisissen trotseren, komen we tot oplossingen en zal wereldwijd vreugde en liefde heersen.  

Marlie Dix
bewustwording Liefde mindfulness

In de sterren geschreven…

Zoveel sterren aan de hemel. Op zo’n heldere avond als deze zie ik ze heel goed, het zijn er ontelbaar veel. Als iemand mij zou betrappen, dan zou hij gelachen hebben. Een vrouw op blote voeten, haren in een knot, hoofd in de nek, mond wagenwijd open, aaah en oooh uitroepend. Een ziel starend naar de prachtige hemellichamen daarboven. No problemo. Ik laat het moment niet voorbijgaan om voor deze pracht op een presenteerblaadje de sterren te begroeten met mijn handpalmen tegen elkaar. Namasté komt spontaan. De voor velen bekende zonnegroet is nu gericht op de donkere hemel en de flonkerende sterren aan de oostzijde van ons huis waar de manege en de paar huizen tegen de bergwand in duisternis zijn gehuld. Alleen de verlichte kerktoren verderop staat als een baken boven het veld haar licht uit te stralen. IHet is een moment van bezinning, van stilte. Van mediteren met de ogen open. Wat ben ik dankbaar voor dit tafereel en voel me gelijk nietig ten opzichte van deze kanjers aan de hemel. Maar het voelt goed. Deze lichtwezens hebben het beste met ons voor en stralen liefde naar deze aarde waar wij, human beings, op elk continent zo aan toe zijn. Op datzelfde moment fluistert mijn moeder iets in mijn oor. ‘Kijk Marlie, daar, dat is de ‘steelpan’ en daarachter zie je de heldere Poolster.’ Ze was (en zal het nog steeds zijn) gek op de sterren. Jammer dat zij ze hier bij mij in Spanje niet meer kan waarnemen, want dan zouden we weer een wedstrijdje ‘sterren tellen’ doen. Ondoenlijk vanavond, het zijn er zoveel! Met haar in mijn gedachten komt er een rust over mij heen en weet ik dat ze meekijkt. Ons verbond is grenzeloos, universeel zelfs. Ik doe een wens en sla mijn vest over mijn schouders om de avondkilte tegen te gaan. Overdag is het stralend zomerweer met zo’n 23 graden op de buitenmeter, ’s avonds valt de kou over het dal en moet binnen toch even de pelletkachel aan. Het is december, dus je hoort mij absoluut niet klagen. Balou stoot me zacht aan als teken dat hij naar binnen wil. Ik kijk nog even omhoog en zie de Poolster knipogen. Deze ster laat mijn wens voor het nieuwe jaar vast en zeker uitkomen. De wens dat er zoveel energie loskomt uit het universum daarboven, dat al die benauwde gezichten en van angst doordrongen lijven weer hoop, liefde en vertrouwen gaan voelen. Het gevoel van eigenliefde terugkomt en mensen weer durven te luisteren naar hun lichaam én hun innerlijke stem. Krachtig(er) dan ooit stap je dan het nieuwe jaar in om met vele anderen naar een harmonieuze wereld te vibreren, ja zelfs beter in staat bent met de huidige situatie te dealen. Knipoog daarbij vooral ook naar je medemens op straat, geef hem of haar een hand, arm of knuffel. Daar zijn we op gemaakt, stoffelijke verbindingen maken, gevoelslichamen van top tot teen. Broodnodig ook in deze tijd van afzondering en vereenzaming bij vooral vele ouderen onder ons. Astrologisch gezien is 2022 ook nog eens het jaar van het getal 6. Dat staat voor harmonie, balans vinden in werk en liefde, vertrouwen hebben en het leven anders inrichten dan je tot nu toe gewend was. Laat ons huisnummer nu dat cijfer 6 dragen. Toeval (knipoog)? Nee, hoor, ook dat stond in de sterren geschreven…

Ik wens je heel veel knipoogjes, sterallures, hoge(re) frequenties, mooie inzichten, een stralend lichaam en een heldere geest. Maak er een onvergetelijk liefdevol, gezond en vooral bewust 2022 van!

Marlie Dix
bewustzijn Liefde mindfulness Ontspanning Personal

Zo heerlijk verdwaald raken…

De amandelen zijn geplukt. Ik buk me om het laatste stapeltje geraapte noten in de mand te gooien en heb direct een flashback. In de verte zie ik mijn vader en moeder uit de auto stappen, broer en zus erachteraan. Het is zondagochtend en we gaan wandelen. Favoriete bezigheid van mijn ouders en als jong kind ga je dan zonder gemok mee. Ik zie het beeld nog zo voor me. Toen we ouder werden moesten ze ons van de bank sleuren, pubers wandelen niet. Dat is zo stom! Maar één blik van pa was genoeg om, al mopperend, op de achterbank van de auto te ploffen. Eenmaal aangekomen ergens in het Limburgse Heuvelland, was het al gauw niet meer stom. Nee, we vonden het zelfs best cool in de dichtbegroeide bossen. We plukten samen bramen, jatten appels uit een boom (pa deed vrolijk mee), raapten eikels en mijn broer werd op een dag in de Eifel achternagezeten door zoveel wespen dat een plastic zak over zijn spierwitte haren nodig was om verdere aanvallen op zijn hoofd te voorkomen. In de Ardennen raakten we zelfs op een winterse zondag verdwaald. Pa wist de weg, ma ook. Gekibbel over de richting, iedereen in paniek. Uiteindelijk belandden we in het pikkedonker bij de auto. Dorstig en hongerig, maar die wandeling zal ik nooit meer vergeten. Het had ook wel iets avontuurlijks. We konden er na afloop om lachen en vertelden het natuurlijk in geuren en kleuren op school. Het gezin ging altijd samen op pad en daar is mijn liefde voor de natuur ontstaan. Een diepgewortelde liefde die ik met veel plezier doorgaf aan mijn zoon, die nu zijn eigen kinderen mee op de schouders neemt. Heerlijk vind ik dat. Het is nooit te vroeg om kinderen mee naar buiten te nemen, de frisse lucht in. Ik hoop dat ook zij gaan ervaren dat een wandeling door de natuur het hoofd leegmaakt als je gestrest bent, de aarde je tranen opneemt als je verdrietig bent en een boom je in stilte energie geeft. De groene longen liggen voor je open en de blauwe levensaders stromen lustig voort. Plekjes waar we ons ongestoord aan mogen laven, ver weg van alle beperkingen en maatregelen die de mens tegenwoordig over zich uitgestrooid krijgt. Ongevraagd en chaos scheppend, mensen in verwarring brengend, angst kwekend over wat nog meer gaat komen. De natuur roept en de mens kan niet langer die nadrukkelijke roep naar vrijheid negeren, niet langer absorbeert hij nog zoveel naar nieuws omdat hij gewoonweg de slaap niet meer kan vatten. De bewuste mens staat op en komt in opstand omdat hij uitgeput raakt, futloos is en apathisch reageert. Pessimisme vierde hoogtij, maar er is een kentering. Niet gek, want we weten inmiddels beter. Diep in je hart voel je dat wat er nu gaande is, niet pluis is. En let wel, je hart liegt nooit. Juist daar ligt een energieveld dat gereactiveerd moet worden om het waakvlammetje in de ziel weer aan te wakkeren en in een stralend lichtbundel te zetten. De natuurlijke accu helpt je daarbij en geeft je inzichten om jezelf, zonder enige code, terug te vinden… Om weer zo heerlijk verdwaald te kunnen raken op een zondagnamiddag en toch het licht blijft zien.

Marlie Dix