De stralende zon in ons…

De wandeling van vanochtend verloopt anders dan anders. Ik ontwijk paden waar dorpsbewoners hun hond uitlaten en mij liever niet zien aankomen met mijn maatje op vier poten. Hij doet geen vlieg kwaad, maar zijn postuur doet anders vermoeden. Ik ga er niet meer over in discussie.

Omdat ik weet hoe laat zo ongeveer het uitlaatritueel in ons dorp plaatsvindt, probeer ik andere hondenbezitters altijd voor te zijn. Maar goed, vandaag wil ik niet alleen mijn hond de ruimte geven, maar ook mezelf de stilte gunnen. Afstemmen op de natuur. Ik verstevig mijn pas en trek verder het bos in. Balou is het met mij eens, zodra ik hem loslaat rent hij voor me uit. Na zijn behoefte gedaan te hebben, neemt hij ons vaste pad links naar beneden, terwijl ik rechts insla. Een wending die hij niet snapt, maar meteen heel spannend vindt. ‘Zo vrouwtje, even wat anders vandaag?’ Kwispelend rent hij het paadje langs het weiland af. ‘Dit is leuk!’ Het pad wordt weinig gebruikt; ik wijk uit voor laaghangende takken en baan mij een weg over wat een paadje moet voorstellen. Ik stap stevig door terwijl de zon verwoede pogingen doet door te breken. Het deert me vanochtend niet. Ik ben in een stilte terecht gekomen waar de zon altijd schijnt, waar een heleboel vogeltjes luidruchtig hun keel smeren. Ik ontwaak in een totaal andere wereld en blaas even uit op de holle weg die ons eigenlijk weer naar boven moet leiden.

Ik besluit naar beneden te lopen, verder van huis af en zet de tocht in een trance voort. Aan de horizon een klein paradijsje waar mensen in vrede met elkaar leven. Waar geen verschil is tussen jou, mij, zwart, wit, geel of rood. Waar we allemaal verschillend en toch één zijn. Balou brengt me terug in het hier en nu en wijst me dan toch de weg naar boven. Ik lach en snap dat hij terug naar huis wil. Aan de rand van het dorp flitst een gedachte door mijn hoofd. Zij die ontwaakt zijn, staan in het licht. Corona heeft namelijk veel ogen geopend. De ‘lock down’, het verplicht thuisblijven was voor veel mensen heel griezelig, ineens was er geen enkele toekomst meer. Anderen beseften dat er meer op aarde is dan jachten en jagen, (sociale) verplichtingen nakomen of de economie weer sky high drijven. Moeder Aarde liet ons in deze tijd van bezinning ontdekken hoe rijk we zijn en hoe dankbaar we mogen zijn voor een nieuwe dag. Terugdenkend aan onze eigen ‘lock down’, was het een periode van elkaar opnieuw leren kennen. We hadden ineens veel meer tijd voor gesprekken en gingen dieper in op problemen die lang onbesproken bleven, haalden onze grootste angsten omhoog om ze een plek te geven. We gaven elkaar weer het vertrouwen, lieten tranen vloeien. We reikten elkaar de hand en voelden diep van binnen dat dit wat wij hebben heel waardevol is. Dat er compassie is voor elkaar. Weloverwogen maken wij nu de stap naar een nieuw begin, omdat wij de signalen oppikten die de stilte ons gaf. Een ding is zeker, de wandeling samen bepaalt nu onze agenda en niet omgekeerd. Ineens zien we beiden in dat ons leven een lange pelgrimstocht is, die je met bezieling aangaat… Met een stralende zon diep van binnen gaan we op pad.