Een nieuw begin…
De wekker geeft 06.40 uur aan en de zon schijnt recht naar binnen. Nooit rolluiken gewild. Al vroeg komt de zon onze slaapkamer binnen en reflecteert via het spiegelkastje aan de muur op mijn gezicht. Wakker ben ik. Niet dat ik dit erg vind, hoor. Integendeel, totaal verduisterde kamers vind ik eng. Dus zonnetje, wek me maar en doe dat vooral nog heel erg lang. De ochtendstond heeft immers goud in de mond en daar maak ik gretig gebruik van.
Na een kort dankwoordje neem ik een paar fikse ademhalingen of mediteer een momentje op bed. Ben hiermee begonnen toen ik hoorde dat mam de ziekte van Alzheimer had en ik pas goed besefte dat iedere dag een zegen is. Het zorgt er in ieder geval voor dat ik fitter mijn bed uitspring, balkondeur opengooi en geniet van de ochtendzon. Ligt het aan mij of besprenkelt de zon ons in deze bizarre tijd met meer zonnestralen? De zomers van vroeger komen weer even naar boven, waar ik als jong meisje de zon ook al zo aanbad. Met ons gezin er vroeg op uit, het bos in, naar het strand of op zomervakantie naar Frankrijk of Kroatië (toen nog Joegoslavië). Heerlijk vond ik dat. Reizen, wildkamperen, gaan waar wij wilden, staan waar anderen niet stonden. Het is mij met de paplepel ingegoten om nieuwsgierig te zijn, te willen ontdekken, mensen te ontmoeten, nieuwe relaties op te bouwen en vooral te genieten van het leven. Wellicht was ik me toen toch al bewust van de kostbare uren op deze aardbol, de zon die me iedere dag riep. Echt ontwaken deed ik pas veel later, voelde ineens dat er meer is dan we met het blote oog kunnen waarnemen. Hierin ben ik geen vreemde eend in de bijt, want meer mensen worden ‘wakker’, ontwaken in een hogere staat van bewustzijn. Een hogere dimensie dat zegt: ‘Blijf niet dwalen, laat los en zet die stap naar een nieuw begin’. Een begin waarin je meer rust en liefde zult ervaren, in een wereld waar mensen met elkaar in harmonie samenleven, waar knuffelen een maatregel is en het woord isolatie uit het woordenboek is geschrapt. Waar liefde voor elkaar de normaalste zaak van de wereld is en alle mensen een stem hebben. Waar geen honger en geen armoede is, maar welvaart voor iedereen. Gaia, onze oermoeder, herleeft op dit moment haar beste tijden, de zeeën zijn schoner dan ooit, dolfijnen dansen voor ons uit en wijzen ons de weg. Engelen in een menselijk en dierlijk jasje vertellen ons hoe ver we van onszelf verwijderd waren. Hoe haalden wij het in ons hoofd om mensen in quarantaine te zetten, voor welk gevaar? Een epidemie zoals de vele epidemieën die we door de eeuwen heen meemaakten en ook weer te boven kwamen. Vanwaar nu die grote angst? Ik laat me graag leiden naar een nieuw begin, naar een toekomst vol bloeiende velden, schone lucht en glashelder water. Juist nu omdat deze tijdzone ons vertelt dat het anders kan. Juist nu omdat mensen naar binnen treden, dieper in zichzelf keren en weten dat het universum iets anders met ons voor heeft. Het zegt: Sla van een pad af dat niet meer past, sla vrienden op hun schouder of laat ze gaan. Durf jij het nieuwe begin aan? Diep in je hart weet je het. Nu nog die stap zetten om je hoofd boven het maaiveld uit te steken. Geen nieuw normaal (schrap die term meteen), maar voor ons samen… Een nieuw begin.
