Een diepe buiging…

Voor jou. Je laat een liefdevolle zoen toe op je voorhoofd. We mogen elkaar al zolang, hebben elkaar lief. Ondanks heel wat strubbelingen in ons leven, zijn die kleine, warme, momentjes altijd gebleven. Je lacht en hebt plezier als je me ziet. Het voelt zo goed dat het me eigenlijk allemaal niet meer kan schelen hoe we konden kibbelen en totaal niet op één lijn zaten. Je hebt jouw ‘portie’ ook wel gehad en de enkele taak die jou nog rest is blijven praten, bewegen en genieten van iedere dag die je nog gegeven is. Je hebt me gevoed, gevormd en ‘gekneed’. Je zou willen zeggen dat ik jou ben, maar toch is dat niet zo. Ik ben ik en dat heb ik grotendeels aan mezelf te danken. Je gaf mij liefde, maar uitte je ook boos en kil als je vond dat je onrecht was aangedaan of je ergens geen vat op had, je maakte dan een misplaatste opmerking of vertrouwde me zaken toe waar mijn geest niet aan toe was. Een oordeel had je snel geveld. Ik neem je dat nu niet meer kwalijk. Elk barstje in mijn lichaam en geest heb ik kunnen helen of een plek kunnen geven; alle ballast is overboord gegooid. Je zou kunnen zeggen dat ik jou en mezelf heb vergeven. Door die vergeving kunnen we ons naar elkaar openstellen, komen we samen achter onze ware ik. We hoeven niet meer perfect te zijn. Door dat los te kunnen laten is er meer vreugde en geluk in ons leven, is blijk van waardering veel gemakkelijker gegeven. Over die wederzijdse acceptatie lees ik je een gedachte voor uit mijn derde boekje ‘Een diepe buiging’, aan jou opgedragen. Het is voor iedereen die een diepe buiging wil maken voor hun moeder, vader of naaste geliefde(n). Ervaar de nederigheid van zo’n buiging zonder nederig te zijn… En laat het oordelen los.