Hardnekkige gedachten…
Ons hoofd zit vol gedachten. Gedachten over wat was en over wat morgen zal zijn. Over wie wat gezegd of gedaan heeft of de simpele gedachte over wat we vanavond zullen eten. Ze mogen er allemaal zijn als ze vluchtig zijn en een functie hebben. Zodat je iets niet vergeet. Ze blijven niet lang, omdat je hoofd 60.000 willekeurige gedachten per dag nu eenmaal niet allemaal kan vasthouden. Fijn dus dat we een slim brein hebben dat gedachten laat varen. Toch ervaren (steeds meer) mensen dat er ook hardnekkige gedachten zijn. Dat zijn eigenlijk gedachten die al veel te lang in je hoofd zitten en je trachten iets mee te geven, te laten ervaren of je zelfs op een ander spoor willen zetten (voor je eigen bestwil). Als die gedachten als een mantra in je hoofd terugkomen, is er werk aan de winkel. Negeren heeft geen zin. Tenzij je liever het hoofd buigt voor de diepere betekenis van die (specifieke) gedachte die vanuit je innerlijke zelf (dus niet je brein) omhoog gestuwd wordt. Laat die gedachte niet verstrikt raken in jouw lijf waar het (pijnlijk) kan gaat wringen. De signalen zijn flinterdun, maar ze zijn er. Ben je bijvoorbeeld vaak moe, heb je hoofd-, buik- of maagpijn, of andere fysieke klachten, dan zijn dagelijks momentjes van stilte gewenst. Om je gedachten te laten rusten zodat ze uiteindelijk uiteenvallen in niet belangrijk, belangrijk of heel belangrijk. Voor jou, niet voor een ander. Daar wringt het ook bij velen.
Al jaren voel ik de kracht van stil zijn door de ogen te sluiten en mijn hand op mijn hart te leggen. Het is niet altijd een volledige meditatie, omdat ik niet echt heel diep hoef te gaan om die voortrazende gedachten te ordenen en te peilen waar de schoen wringt. Ik sluit me af van alle stoorzenders in mijn omgeving en neem een ‘me time’. Als in een flits komt het inzicht. Het maakt helder waarover mijn hoofd zich al een tijdje zo druk maakte. En wat mijn hele zijn beïnvloedde. Na een innerlijk bedankje voor het gegeven inzicht pak ik het aan. Dat kan zijn door het op te schrijven (een dagboek doet wonderen!), erover te praten of over een onderwerp te lezen. Ik zoek het uit omdat ik mij dan ook gesterkt voel om dat ook écht te doen. Alleen al door de bevindingen, dat onderbuikgevoel, de hardnekkig terugkerende gedachte op papier te zetten, maak je het helder voor jezelf, maar ook voor de mensen om jou heen. Mijn vader noemde dat zo mooi: visualiseer je gedachte en je kunt het aan. Het kan best confronterend zijn om het aan te gaan, maar de (lichamelijke of geestelijke) signalen zijn er om serieus te nemen. Heb je de eerste stap gezet, dan vallen de puzzelstukjes een voor een op zijn plaats. Negeer deze hardnekkig terugkerende addertjes daarom niet… Laat nieuwe, positieve gedachten, geboren worden.
