Het leven…
En alles daartussenin. De afgelopen weken waren weken waarin ik des te meer besefte dat het stoffelijk leven aan een zijden draadje hangt. Dat onze tijd op aarde kostbaar is. Een week waarin mijn tranen vloeide van geluk bij het zien van foto’s van mijn kleinkindjes, dankbaar dat zij de wereld straks eens vanuit hun eigen thuis mogen gaan ervaren. Wat een doorbijtertjes zijn het toch! Blijdschap op de 30ste verjaardag van mijn zoon, maar ook tranen van verdriet bij het verlies van een dierbare en meteen het gevoel van onmacht wat dit verlies bij anderen doet. Daar tussendoor balanceren we met zijn allen op de draad van liefde, pijn, verdriet en geluk. Bewust – of onbewust – van het feit dat morgen volledig anders kan zijn. Bewuste mensen weten dat je vandaag leeft en morgen wel ziet wat komt. Mensen die in het ‘hier en nu’ staan, weten zich af te sluiten voor alle onnodige negatieve ballast van buitenaf. Bewust keren zij anderen de rug toe om in hun eigen kracht te blijven, om te kunnen ‘dealen’ met de onrust om hen heen. Haast (politiek) ongevoelig worden omdat zij allang hebben gezien dat elke nieuwe wet een andere regel onderuithaalt. Het getouwtrek, gesteggel, de mensen in opstand, boeren vechtend voor hun recht, onderwijs op zijn kop, de stikstofproblematiek. Weten we nog wat we eten? Het is terecht een issue. Mensen in onveilige landen verkeren echt in nood, leggen hun leven in de waagschaal omdat ze niet anders kunnen dan vluchten. Ze steken massaal oceanen over om, meer dood dan levend, op zoek te gaan naar een rustige en vooral veilige plek. Hoe kunnen wij onze ogen sluiten? Wat een geluk dat er steeds meer mensen opstaan om anderen wakker te schudden. Jongeren trekken machtige mensen aan hun jas, omdat hun beleid nergens op slaat en dat door hun spelletjes wel degelijk het bestaan van toekomstige generaties in gedrang komt. Kinderen die diep in hun hart en ziel ‘weten’. Weten dat er meer is dan wij met het blote oog waarnemen, die ‘voelen’ en hun sensitieve voelsprieten uitsteken naar hogere machten, met een dringend verzoek om de wereld te helpen. Innerlijk sterk om andere bronnen aan te boren om ons en hun leven op aarde en daarbuiten te waarborgen. Want het leven houdt niet op bij dat wat we zien, bij dat wat op aarde is. Ook niet als we het stoffelijke lichaam hebben verlaten. Het leven is wat je er zelf van maakt en de dingen te zien zoals je ze wilt zien. Lastig? Absoluut niet als je kunt stilstaat bij de wonderen der wereld en daar dankbaar voor bent. Zorgen voor een goed leven op aarde, voor iedereen en voor lange tijd, maakt het loslaten van ons stoffelijk lichaam tot een natuurlijk proces… Hoe verdrietig het ook is voor de ‘achterblijvers’. Kijk omhoog – zeker vanavond bij volle maan – en maak een diepe buiging voor die dierbaren, die op afstand heus nog wel een balletje mee trappen. Dit kunnen zien, maakt ons leven oneindig boeiend en rond.
