In de sterren geschreven…

Zoveel sterren aan de hemel. Op zo’n heldere avond als deze zie ik ze heel goed, het zijn er ontelbaar veel. Als iemand mij zou betrappen, dan zou hij gelachen hebben. Een vrouw op blote voeten, haren in een knot, hoofd in de nek, mond wagenwijd open, aaah en oooh uitroepend. Een ziel starend naar de prachtige hemellichamen daarboven. No problemo. Ik laat het moment niet voorbijgaan om voor deze pracht op een presenteerblaadje de sterren te begroeten met mijn handpalmen tegen elkaar. Namasté komt spontaan. De voor velen bekende zonnegroet is nu gericht op de donkere hemel en de flonkerende sterren aan de oostzijde van ons huis waar de manege en de paar huizen tegen de bergwand in duisternis zijn gehuld. Alleen de verlichte kerktoren verderop staat als een baken boven het veld haar licht uit te stralen. IHet is een moment van bezinning, van stilte. Van mediteren met de ogen open. Wat ben ik dankbaar voor dit tafereel en voel me gelijk nietig ten opzichte van deze kanjers aan de hemel. Maar het voelt goed. Deze lichtwezens hebben het beste met ons voor en stralen liefde naar deze aarde waar wij, human beings, op elk continent zo aan toe zijn. Op datzelfde moment fluistert mijn moeder iets in mijn oor. ‘Kijk Marlie, daar, dat is de ‘steelpan’ en daarachter zie je de heldere Poolster.’ Ze was (en zal het nog steeds zijn) gek op de sterren. Jammer dat zij ze hier bij mij in Spanje niet meer kan waarnemen, want dan zouden we weer een wedstrijdje ‘sterren tellen’ doen. Ondoenlijk vanavond, het zijn er zoveel! Met haar in mijn gedachten komt er een rust over mij heen en weet ik dat ze meekijkt. Ons verbond is grenzeloos, universeel zelfs. Ik doe een wens en sla mijn vest over mijn schouders om de avondkilte tegen te gaan. Overdag is het stralend zomerweer met zo’n 23 graden op de buitenmeter, ’s avonds valt de kou over het dal en moet binnen toch even de pelletkachel aan. Het is december, dus je hoort mij absoluut niet klagen. Balou stoot me zacht aan als teken dat hij naar binnen wil. Ik kijk nog even omhoog en zie de Poolster knipogen. Deze ster laat mijn wens voor het nieuwe jaar vast en zeker uitkomen. De wens dat er zoveel energie loskomt uit het universum daarboven, dat al die benauwde gezichten en van angst doordrongen lijven weer hoop, liefde en vertrouwen gaan voelen. Het gevoel van eigenliefde terugkomt en mensen weer durven te luisteren naar hun lichaam én hun innerlijke stem. Krachtig(er) dan ooit stap je dan het nieuwe jaar in om met vele anderen naar een harmonieuze wereld te vibreren, ja zelfs beter in staat bent met de huidige situatie te dealen. Knipoog daarbij vooral ook naar je medemens op straat, geef hem of haar een hand, arm of knuffel. Daar zijn we op gemaakt, stoffelijke verbindingen maken, gevoelslichamen van top tot teen. Broodnodig ook in deze tijd van afzondering en vereenzaming bij vooral vele ouderen onder ons. Astrologisch gezien is 2022 ook nog eens het jaar van het getal 6. Dat staat voor harmonie, balans vinden in werk en liefde, vertrouwen hebben en het leven anders inrichten dan je tot nu toe gewend was. Laat ons huisnummer nu dat cijfer 6 dragen. Toeval (knipoog)? Nee, hoor, ook dat stond in de sterren geschreven…

Ik wens je heel veel knipoogjes, sterallures, hoge(re) frequenties, mooie inzichten, een stralend lichaam en een heldere geest. Maak er een onvergetelijk liefdevol, gezond en vooral bewust 2022 van!