Laat liefde heersen…
Tegenstrijdigheden ten top. De wereld op zijn kop, in constante onrust. Hebben we net de pandemie zo’n beetje achter de rug, worden we nu voor een ander probleem gesteld. Landen in onmin met elkaar heeft effect op wereldschaal. Grootmachten die weer eens hun onderlinge strijd leveren en angst als confetti over de wereld strooien. Main stream media schotelt ons beelden en nieuwsberichten voor waar de onwetende burger ’s nachts niet meer van kan slapen. Hoe vaak wil je melding maken van de hoeveelheid bommen en granaten die zijn afgevuurd? Angstige kindergezichten, huilende moeders, stoere soldaten met zwaar materieel bepakt. Welk land moet het onderspit delven als al die (vaak jonge) strijders ten tonele worden geroepen? En welke adders zitten onder ieders gras? Hoe vaak moeten we beelden van presidenten zien aan een mega (6,5 meter!) lange tafel. Van verbinding is geen sprake. Zien we het dan niet? De klucht van mannetjes in grijze pakken die hun grimassen trekken om nog meer paniek te zaaien. Welke (universele) krachten moeten we aanboren om het tij te keren? Het grote plan te ontmantelen. Hoort al die parade erbij om de burgers nog apathischer of afhankelijker te maken? Je zou haast denken van wel. We weten toch wel dat alles en iedereen met elkaar is verbonden, dat we land, water, olie, gas, lucht in bruikleen hebben. Nee, uit moeders schoot putten we haar schatten en houden het voor onszelf, terwijl we het zouden moeten verdelen als eensgezinde families. Als het brood dat je deelt met je kinderen. Als onze buurman die, als hij weer iets geoogst heeft, een zak met fruit of groenten over de haag aanreikt. Heel vanzelfsprekend, zonder iets terug te verwachten. En hebben wij van hun pompoenen een pan pompoensoep gemaakt, dan gaat er een pannetje naar de andere kant. Heel normaal, toch? Net als een vriendelijke ochtendgroet als zij de was ophangt of als een boer met tractor niet alleen zijn eigen akkertje ploegt, maar ook de percelen van zijn buren die geen tractor bezitten. Voor een zak aardappelen, sinaasappels of eieren doet hij dat graag. Jazeker, wereldwijd zamelen we in voor de burgers in oorlogsgebieden, zijn humane acties op touw gezet en zijn we vol vertrouwen dat ook alle goederen en financiële middelen op de juiste plek terechtkomen. De 555-actie komt breeduit in de media, terwijl op een andere plek truckers nog steeds luid toerend opkomen voor de rechten van de mens en vrouwen trachten los te breken van vooroordelen. Worden zij nog wel gehoord? De machtige mannen in pakken trekken met deze oorlog de aandacht juist weg van waar het om draait. Vrijheid van meningsuiting, vrijheid van beweging, de vrijheid om jezelf te kunnen zijn. Zonder opgelegde etiquettes of beperkingen. In mijn ogen is de wereld in handen van mensen die ver verwijderd zijn van hun bron, niet (meer) wetend hoe ze ‘thuis’ kunnen komen bij zichzelf, bij die plek waar ultieme eenheid heerst. Waar geen angst is om iets te verliezen. Als deze grootheden op een hogere frequentie zouden resoneren, dan kwamen ze los van religie, cultuur of landjepik. Lieten zij liefde in hun hart toe, dan is er geen behoefte meer aan meer. Alleen dan kunnen we crisissen trotseren, komen we tot oplossingen en zal wereldwijd vreugde en liefde heersen.
