bewustwording bewustzijn Liefde Nature Spiritueel

Koester de Moeder in jou…

Een tijdlang nam ik mijn pen niet ter hand en raakte ik mijn toetsenbord alleen nog maar aan voor mijn opdrachten. Mijn schrijflust was weg en er kwamen geen verhalen voor mijn column uit mijn bovenkamer, uit geen enkele koker. Veel te lang moest ik nadenken over de inhoud en na een uur zat ik nog naar een wit vel te staren. De laatste tijd was een tijd van te veel moeten, te weinig ruimte voor mezelf, te slecht luisteren naar mijn lichaam. Aan de wandelingen die ik vroeger in mijn eentje of met Balou maakte, aan die inspirerende momenten, schortte het. Nu er weer wat meer rust is in mijn hoofd, verdriet een plek heeft gekregen en aan het moeten een halt is toegeroepen, haal ik diep adem, mediteer en vind mijn energie terug. Zoals vanochtend aan zee. Hoewel de zee iedere dag lonkte, kwam het er maar steeds niet van om te gaan. Vanochtend hield niets me tegen. De zee trok en toen ik eenmaal de auto bij een kleine baai had gezet, probeerde de ochtendzon de mist te verdringen. Meeuwen scheerden over het water op zoek naar vis en de pijnbomen langs de rotswand geurden intens door het zilte vocht van de nacht. Met de kraag nog hoog en sjaal om de nek, beklom ik de eerste treden van de Paseo Ecologico de Benissa. Een magisch pad langs de kust tussen Benissa en Calpe, waar in de zomer veel toeristen komen. Nu had ik dit pad helemaal voor mij alleen. De mist trok snel op en trakteerde mij op een strakblauwe lucht en helder zonnetje. Het werd ook gelijk een stuk warmer! Met ferme pas betrad ik de vele treden en eenmaal boven vlogen nieuwe inzichten mij letterlijk om de oren. De adrenaline schoot door me heen en ik voelde tinteling in mijn vingers. Er moest wat gebeuren, de energie moest weer stromen in mezelf en voor mezelf. Elk pijntje van de afgelopen weken, vastzittend verdriet en boosheid in nek en schouders, verdween met elke stap die ik deed. Een verandering was gaande. Moeder Aarde kwam tot mij en maakte los wat al enige tijd vastzat. Ze gaf en ik nam met tranen in mijn ogen haar energie in mij op. Dankbaar voor dat moment maakte ik net voor een opgebroken stuk aan het einde van het pad een stop. Niemand zou nog zover doorlopen omdat een bord aangaf dat dit te gevaarlijk zou zijn. Of het zo moest zijn. Op dat punt trok ik mijn jas uit en richtte mijn gezicht naar de zon. In de verte hoorde ik nog wel een motorbootje, maar verder was ik snel een met de natuur en met mezelf. Ik keerde naar binnen en nam mij voor om voor de Moeder in mij iets terug te doen. In een flits maakte een metafoor mij iets duidelijk. De gretigheid waarmee wij, de mens, Moeder Aarde uitputten, met diezelfde gretigheid plunderde ik mijn eigen levensbron, mijn lichaam, mijn wil, mijn ziel en mijn onvoorwaardelijk zijn. Ik zette mijn eigen ik weer in het licht en voedde haar met zuurstofrijke blaadjes. Gelijk schoot mijn energiepeil omhoog tot een level waar ik uit oneindige bronnen kon putten. Ik vouwde mijn handen en maakte een diepe buiging voor onze Moeder. Jezelf eens wat vaker in het licht zetten en voelen hoe treffend de inzichten zijn die worden aangereikt is wat ik iedereen wil meegeven. De Moeder laat jouw energie weer stromen zodat ook zij in leven blijft. Met die belofte aan mezelf, aan haar en aan ieder mens die onvoorwaardelijk lief heeft, liep ik glimlachend terug naar de auto.  

Ik wens jullie een onvoorwaardelijk lief zijn voor elkaar nieuw jaar!

Marlie Dix
bewustwording bewustzijn Liefde mindfulness Nature Spiritueel

La vida es una fiësta

La vida es una fiësta… Het leven is een feest. Mijn dagelijkse routine is een klein feestje op zich. Kijk mij nou staan! Iedere avond doe ik aandachtig een rondje water langs de plantjes. Ze snakken naar vocht en tonen daarna dankbaar hun pracht. Ik word er zo blij van. De oleanders bloeien volop en zijn gemaakt voor deze temperaturen. Zij doorstaan deze hitte met gemak. De bougainville heeft wat meer moeite, net zoals de fruitbomen. Met ons gefilterd water zijn ze maar wat blij en hopelijk komt het fruit dan toch tot volledige wasdom. Geduld hebben is hier een hele schone zaak. Als ik zo mijn avondrondje doe, maak ik vaak een praatje met Maria. Ze heeft het nu toch wel zwaar. Ze komt alleen nog vroeg in de ochtend naar buiten om de was te doen en eten te maken voor hen beiden. Vicente (83 jaar) checkt, altijd met een wit hoedje op, zijn akkerlandje en reikt ons regelmatig een kratje sappige oogst aan. De liefde straalt ervan af, het zijn echt de smaakvolste tomaten die ik ooit heb gegeten. ’s Avonds zitten onze lieve buurtjes tot de duisternis in hun naya, spoelen stof en zweet af onder hun buitendouche en gaan naar bed. Voor zover slapen mogelijk is in hun huisje zonder airco. De oude Spaanse boertjes leven zoals het leven komt. Zij blijven rustig, ook al mag deze vochtige hitte (toch anders dan anders, zeggen ze) ook voor hen snel voorbij zijn. Het zet me wel aan het denken. De mens heeft tegenwoordig een grote drang naar meer, meer, meer. Hier begrijp je des te beter dat het leven pas een feest kan zijn als je die drang kunt loslaten en je de focus verlegt naar het kleine én dat kleine volmondig waardeert. Dan pas voel je de ware betekenis van dit aardse bestaan, dat onvoorwaardelijk kleine feestelijke momentjes voor jou creëert… Dan pas begrijp je dat die energie, het totale zijn, met liefde de slingers voor ons ophangt. Iedere dag weer.

Marlie Dix
bewustwording bewustzijn Liefde mindfulness Nature Persoonlijk

Lessions learned…

Een jaartje ouder en ik sta stil bij wat ik in mijn leven en zeker op latere leeftijd heb geleerd én afgeleerd. Ik heb veel innerlijk werk verricht en heb mezelf weten te waarderen. De geconditioneerde Marlie was erg op de buitenwereld gericht, stond graag in het middelpunt en kon kritiek niet altijd goed verdragen. Dat is soms nog wel een dingetje, maar ik beschouw het nu als opbouwend. De allerbelangrijkste les die ik heb geleerd is dat je alles in je leven kunt realiseren als je er ook echt in gelooft. Als je vanuit je hart handelt en niet vanuit je hoofd. Het brein is goed in stemmetjes waar je alleen maar onrustig van wordt. ‘Doe het niet, zeg het niet, wees bedacht, wees wijs, ga je gevoelens niet na, maak niet diezelfde fout, laat je hart niet spreken…’ Dat dus juist wel. Je hart is de enige graadmeter die je op waarde kunt schatten. Het geeft je wijze inzichten. Zegt je hoofd nee, check dan even of je hart het daarmee eens is. Dat doe je het beste door de stilte op te zoeken zodat je ontvankelijk bent voor de woorden uit je innerlijke, ware, zelf. Niet de woorden van de buurman, je vrouw, je collega of echtgenoot. Nee, alleen die van jou. In de afgelopen jaren liet ik mijn hart steeds vaker spreken. En hier in Spanje des te meer. Komt door je leeftijd, zeggen anderen. Je wordt door schade en schande wijzer, is ons geleerd. Toch denk ik dat door naar je hart te luisteren, je wijzer wordt. Wat mijn hart mij ingaf was dat mijn roots in deze donkerrode aarde liggen, dat ik op deze ruige grond thuis ben. Dat ervaar ik iedere dag. Dat op het ritme van de natuur leven niet lastig is. Of je nu in Spanje, Nederland, België of Scandinavië woont. Het is bewust zijn van een nieuwe dag, vanaf het eerste moment dat je je voeten buiten je bed zet tot aan de nachtelijke slaap. Neem de eerste tien minuten bij het ontwaken voor jezelf. Laat je voeten gronden en dank voor een nieuwe dag. Sta erbij stil dat dit bijzonder is… Opstaan. Stel je dan de vraag: ‘Waarom sta ik vandaag op?’ Laat die vraag even op je inwerken, zonder in je things-to-do-modus te schieten. ‘Ik moet naar mijn werk, de kinderen naar school brengen, dat rapport afmaken, de auto poetsen, boodschappen doen’ en ga zo maar door. Nee, halt, ho! Je staat met beiden voeten op jouw plekje op deze aarde en hebt slechts één doel: alles uit de dag halen wat erin zit. Zonder stress, met liefde, aandacht en focus. En dan bedoel ik niet alleen focus op streven naar (nog meer) succes, maar ook focussen op je innerlijke kracht. Ontdek jezelf. Ik geef je op een briefje dat het werkt omdat je daardoor vanzelf in een flow komt om op een kalme, doorvoelde manier je doel(en) te bereiken. En omring je met mensen die diezelfde drive hebben. Waarom sta ik op? Om dankbaar te zijn voor wat Moeder Aarde ons geeft, om onvoorwaardelijk lief te hebben, te genieten van het leven en om mooie dingen te creëren die een bijdrage leveren aan een betere wereld voor iedereen. En als ik daar waardering voor krijg, in welke vorm dan ook, dank ik aan het einde van de dag het gigantisch grote energieveld waaruit ik put. Ik heb mijn lesjes wel geleerd…

Marlie Dix
bewustzijn mindfulness Nature Personal Spiritueel

Het juiste antwoord op een presenteerblaadje…

Mijn glas is opnieuw gevuld met ijskoud water. Muntblaadje en citroentje erin… Het is broeierig heet op deze zondag. Mijn innerlijke huishouding snakt naar water, want het gutst er via alle poriën ook weer net zo hard uit. De schaduwrijke pergola en het weidse uitzicht geven mij voldoende inspiratie om mijn laptop open te slaan en te gaan schrijven. Er borrelt iets omhoog om vast te leggen. Naast de updates over ons stekje en de nieuwe ontdekkingen onder deze zon, heb ik het gevoel dat een antwoord via mijn vingers de weg naar buiten zoekt. Het is niet eens griezelig, het voelt als ontladen, iets goeds om te delen. Voor diegenen die het oppikken, tenminste. Ik ben geen lichtwerker, maar spiritueel genoeg om te weten wat er op dit moment gaande is in de wereld. Dat Moeder Aarde al aardig op haar grondvesten schudt en zij het niet nalaat ons haar ongelooflijke kracht te tonen, is niet voor niets. Misschien ligt het aan de Volle Maan van eergisteren of toch aan deze omgeving, ik moet er iets over schrijven. De tekst komt als vanzelf…

In de zomer zijn hier scholen drie maanden gesloten en ik snap nu waarom. Ook kantoren en Spaanse winkels hebben ’s middags siësta. Je gaat anders denken én handelt een tandje lager. De toerist, die toch eigen land ontvluchtte voor een paar weekjes zon, slentert op het heetst van de dag zwetend door kleine dorpjes; de hitte is afmattend. Beter anticipeer je hier dan toch op de wetten der natuur en laat je los. Net zoals bij spiritualiteit, die persoonlijke innerlijke ervaring, luister je niet alleen naar je lichaam, maar ook naar je geest. Daar hoef je niet voor in lange gewaden te lopen (waar overigens niets mis mee is) of mantra-prevelend door het leven te gaan. Luisteren naar je geest betekent het juiste antwoord vinden. De energie (het antwoord) vanuit jouw innerlijke zelf draagt bij aan je totale zijn. Ik merk het in mijn dagelijks handelen en in het ondernemerschap. Naast mijn genetisch cadeautje (het zakelijk inzicht, het ondernemend zijn) richt ik mij in mijn werk meer op zaken die ertoe doen. Ik vind steeds vaker een klik met klanten die zich inzetten voor een hoger doel, voor een betere, schonere wereld, een fijne toekomst voor onze volgende generaties. Is er geen klik, dan zeg ik vriendelijk goedendag. Dat is vaak de beste oplossing om wederzijds voldoening te vinden. Zo komen bij mij antwoorden binnen die mij werk leveren op gebied van duurzaamheid, klimaatverandering, alternatieve geneeskunde, gezonde voeding etc. Die me meenemen op een reis vol nieuwe ontdekkingen. Ik voel mij helemaal senang door de dingen die ik vanuit stilte ontdek, die bijdragen aan het geheel. Het leerde mij niet mee te gaan in welles-nietes-spelletjes, kritisch te blijven, doch niet meer fel te reageren op dominante personen of organisaties. Er zijn nu eenmaal krachten (lees energieën) die niet met de mijne resoneren. En dat eerlijk antwoord vond ik… Direct van binnenuit.*

*Ga zitten op een rustige plek, leg je linkerhand op je onderbuik (vlak onder je navel) en je rechterhand op je hart. Adem een paar keer diep in en uit en stel het universum jouw vraag. Bijvoorbeeld: Doe ik hier goed aan? Luister aandachtig… Et voilà, het juiste antwoord op een presenteerblaadje.

Marlie Dix
bewustzijn Liefde Nature Spiritueel vierde dimensie

Dansende wolkjes en afschakelen…

Ze maken mij blij, die wolkjes aan de lucht. Na een zonnige dag dansen ze vrolijk over de toppen van de Sierra Bernia, vallen als witte vlokken over haar uitlopers en nemen de zon in hun kielzog mee. Zij zet op haar beurt het hoger gelegen dorp Benissa in een prachtig avondschijnsel, glijdt als een Heilige Madonna over de witte huisjes, gooit haar gouden mantel over het dal om vervolgens over een andere top in zee te springen. In het voorbijgaan kust ze nog even zachtjes de kerktoren van ons dorp Teulada. Ze maakt mij deelgenoot van dit natuurlijk schouwspel en ik sta met mijn mond vol tanden. Paf! Wat zijn we toch nietig. De natuur verwondert en toont haar prachtige tooi zo vaak dat we daar meer bezorgd over zouden moeten zijn, omdat nog maar weinigen dit zien en zich liever drukmaken over andere zaken. De hedendaagse malaise, problemen op allerlei vlak of de toestand in de wereld, weegt niet op tegen wat ik hier aanschouw en nog belangrijker, waar ik energie uit put. Het was vandaag zo’n dag van geregel, in een ander land, in een nieuw huis in combinatie met werk, nog wel een dingetje. Het gaat ons goed af, maar vandaag wist ik even niet waar te beginnen. Als ik dan op mijn slippers de wei afdaal, even weg van het huis, val ik totaal stil. Dat is niks nieuws, lopen in de natuur doe ik al jaren, het letterlijke afschakelen. Maar met een weiland aan mijn voeten, gaat het hier als vanzelf. Ik pak olijfbomen en amandelbomen vast, voel, ontdek en bewonder. Ik pluk nog wat bloemetjes en laat alles volledig los. Ook de oeverloze discussies, de verschillende meningen, de ergernissen online of op televisie, het constant verdraaien van de werkelijkheid, het kweken van angst. Ik word er kriegel van. Diep van binnen voelt het namelijk anders. Weet ik dat wat nu gaande is, niet klopt. Daarmee wil ik niet zeggen dat er niets is, maar het in ongewisse houden brengt ons nergens en laat mensen achter in angst; houd hen aan het lijntje. Elke rimpel die wij aan het oppervlak creëren, vertroebelt de (innerlijke) geest des te meer. Rust is wat we nodig hebben om zaken weer helder te kunnen overzien. Sprong ik vroeger gelijk ergens bovenop, nu ga ik als een oude – laten we zeggen wijze – poes in mijn mandje liggen. Neem een rustpose aan en kijk om me heen. Peil de zaak vanuit mijn mandje en bepaal dan of het nodig is om toe te slaan of, in veel gevallen, de situatie uit de weg te gaan. Uiten blijf ik doen, maar op een andere manier. Opvoeding, levenswijsheid en spirituele lessen gaven mij de inzichten dat er meer is tussen hemel en aarde. Leerde ik dat bij vaker naar binnen keren, ik des te krachtiger in het leven kwam te staan. Probeer het eens, een half uurtje per dag stil zijn, mediteren of wandelen in de natuur, zonder mobiel, zonder geluid. Geen afleiding, alleen jij en jezelf. De kern van jouw verhaal komt dan vanzelf naar boven. Je wordt als het ware ‘wakker’, begrijpt ineens veel duidelijker waar het leven over gaat. In die staat van hoger bewustzijn reageer je niet meer impulsief en neem je – hoe ongevoelig het nu ook klinkt – de problemen niet meer tot je, maar laat ze bij de eigenaar daarvan. Wat er voor in de plaats komt is compassie, het meevoelen… De dansende wolkjes doen de rest.  

Marlie Dix
mindfulness Nature Ontspanning Spiritueel

02-02-2020 …

Zondagochtend. Zonder enig tijdsbesef stapte ik vanochtend uit bed.  Mijn bril niet op, de wekker niet gezien en mobiel nog uit. Buiten regende het, dat hoorde ik nog wel. Slaapdronken de trap af naar de wc. Een vast ochtendritueel en vandaag – na een gezellig feestje gisterenavond – niet zo heel vast op de benen. Toen ik het licht aanknipte, had ik gelijk spijt. Het felle licht kwam wel erg hard binnen. En dan ook nog de verwarming uit …

Brr. De bril was wel erg koud. Met gekromde tenen op de koude vloer, nam ik toch plaats. Gewoontegetrouw pakte ik een van mijn gedachtenboekjes op en bladerde ‘m door. Veel zag ik niet zonder bril. Toch liet ik een pagina openvallen, dat moest dan maar de spreuk van deze dag zijn. Mijn spreuken zijn niet tijdsgebonden, ze passen bij ieders stemming of verwoorden je gevoelens op dat moment.  Zo ook deze kille ochtend. ‘Achter de luikjes van onze gedachten, gaan veel verhalen schuil’. Grappig. Moest gelijk denken aan het bont gezelschap van gisterenavond. Dat gezelschap opende best veel luikjes, verhalen gingen over en weer, er werd gelachen en tot slot zelfs gezongen.  Mooi om te zien hoe iedereen aan die keukentafel zo intens van elkaar genoot; verhalen over verre landen, werk in barre omstandigheden, het ontdekken van mooie culturen en verkennen van nieuwe (werk)velden. Kortom, genoeg indrukken en inzichten om mee naar huis te nemen. Ik zette het boekje open en sprintte terug naar bed waar manlief ook al wakker lag. Een ander zondagochtendritueel is dat we dan nog even blijven liggen, de dag van gisteren herleven en een plan maken voor een nieuwe dag.  Manlief wilde veel… Ik juist helemaal niets. Mijn dag moest vandaag in het teken staan van rust. Geen ingewikkelde zaken, geestdodende televisie of vermoeiende gesprekken, gewoon even helemaal niets. En zeker niet praten.  In stilte zijn.  Dat lukte tijdens de wandeling aardig, zwijgend liepen we het bos in.  Een met de natuur, knakkende takjes en knarsende steentjes op ons pad lieten jonge reetjes opschrikken. Wij letten vooral goed op dat we niet uitgleden over de glibberige paden. Ons hond Balou vond het zalig en eenmaal thuis, trok hij net als ik zijn plan. Manlief had het nakijken en vertrok (overigens zonder gemok). Ik zou vanmiddag niet zo heel gezellig gezelschap zijn. Dus helemaal goed. Ik nestelde me op de bank met een tijdschrift, las twee bladzijden en viel prompt in een diepe slaap. De stoofpeertjes, die ik gelukkig op een laag pitje had gezet, pruttelden zachtjes door. De geur van suiker en kaneel vulde de kamer en met een ‘zoet’ gevoel werd ik wakker. En tegelijk kwam ook de schrik. Mijn stoofpeertjes! Ik sprong iets te snel op en liet mijn mobiel, die naast me lag, op de grond vallen. Het scherm toonde mij direct een magisch cijfer. Dat was het dus. Wat ik deze dag voelde, was juist heel speciaal. In mijn leven komt zo’n zeldzame dag als vandaag nooit meer voor, tenzij ik op 12-12-2121 nog eens terug mag komen. Dag, palindroomdag 02-02-2020 … Je bracht rust.

Marlie Dix
Lifestyle mindfulness Nature Ontspanning Persoonlijk

Vind de stilte in jezelf…

Als een boek mij boeit, lees ik het nog eens. Om de woorden nog iets beter te laten beklijven. Uit spirituele boeken haal ik inspiratie. Steeds vaker koop ik boeken die mij iets meegeven, betekenisvol zijn. Soms markeer ik in die boeken hele zinnen om ze te onthouden voor de momenten dat ik weer eens afdwaal, op zoek naar inzichten.

Te vergelijken met een wandeling door het bos, waar de natuurlijke energie mij op inspirerende gedachten brengt. Of nog liever, een wandeling langs het strand, de zon zien op- of ondergaan. Bronnen van energie en ingevingen. Maar terug naar het boek. Op de kaft van het boek is een wirwar aan lijnen te zien, vergelijkbaar met de wirwar in je hoofd. Eronder staat in vette letters: ‘Niet meer alles moeten’. Het zegt genoeg. Het boek geeft de lezer handvatten om non-essentiële zaken van essentiële zaken te scheiden. Want hoe blijf je in jouw eigen kracht als anderen veel van je eisen? Hoe creëer jij eindelijk eens tijd voor de dingen die je al jaren van plan bent om te doen? Hoe laat je los wat niet belangrijk (meer) voor je is? Waar wil je werkelijk je aandacht aan geven? Hoe stap je iedere dag met een smile uit je bed en weet je in elke nieuwe situatie de belangrijkheid van iets in te zien? Is het goed, voelt het goed, moet het of kan het later, geeft het energie of vergt het veel van je? Doe je het uit vrije wil of doe je het omdat het moet? Zo ook in relatie met mensen. Gaat de relatie moeiteloos, respectvol, zonder wroeging, dan is er geen ruis en zit je nooit met een onaangenaam gevoel in je buik. Ben je van plan op een prettige, respectvolle manier met elkaar om te gaan, met oog voor andermans verhaal, dan heb je een vriendschap voor het leven. Elkaar in waarde laten betekent naar elkaar luisteren, ook al ziet hij of zij de zaken anders. Veranderen kun je hem of haar niet, je kunt alleen jezelf veranderen.  Greg McKeown beschrijft hoe hij tot inzichten kwam in zijn eigen drukke leven als journalist. Zo herkenbaar. Hoe zijn leven veranderde door de wereld om hem heen anders te benaderen, aan te geven wat nog belangrijk voor hem is, en wat niet. In mijn leven heb ik, met vallen en opstaan, geleerd onderscheid te maken tussen zaken die er echt toe doen en zaken die me teveel energie kosten. En ja, ik val nog wel eens door de mand, maar leer daar weer van. Deels door goed naar mijn omgeving te kijken en deels door me te verdiepen in mijn eigen ik-je. Stress en drukte vermijdend door stil te zijn. En daardoor de juiste keuzes weet te maken. Als ik door het boek blader, gaan mijn gedachten terug naar dat kleine meisje van 3. Zittend in haar stoeltje voor het grote raam, even alleen gelaten omdat papa en mama beneden in de winkel druk waren. In dat stoeltje zitten vond ik geen straf. Het uitzicht op het plein gaf rust. Nu snap ik dat dit momenten waren die mij gevormd hebben tot iemand die urenlang alleen en vooral ook stil kan zijn. Praten doe ik wel als mij de gelegenheid geboden wordt vanuit mijn hart te mogen spreken. Dan neem ik gretig die ruimte, met waardering voor ieders eigen proces en levensbeweging… Vertrouwend dat zij hun stiltes ook zullen vinden en tot inzicht komen dat niet meer alles moet.

Marlie Dix
mindfulness Nature Personal Spiritueel

Geef niet op…

Geef niet op…

“Laat je leiden, geef niet op. Er is een stralende kracht in jou dat staat te trappelen om uit te treden’. De zin blijft hangen als ik het poortje naar het bos achter me dichttrek. Balou loopt voor me uit en geeft aan de ochtendwandeling iets langer te willen maken dan normaal. We trekken diep het bos in. Na lange tijd regent het weer eens en vandaag is dat een verademing. Op de holle weg naar de Geul ben ik alleen met mijn viervoeter. Ook een verademing, want praten met een ander lukt nu niet.

Ik luister liever naar de vroege vogels en het geruis van de bomen. En naar mijn hart. Dat spreekt zodra ik halverwege het pad ben. ‘Geef niet op’, zegt het. Ik zucht en weet gelijk waar het op doelt. Op een teveel aan gebeurtenissen in mijn leven, alles binnen een korte tijd. Ik weet dat dit niet zonder reden is, maar soms voel ik mij daar zo alleen in staan. ‘Jij toch niet, jij hebt het goed voor elkaar’, hoor ik mensen zeggen. Toch gaan gevoelens met mij aan de haal. Ben vrolijk en angstig tegelijk. Zoals een kind dat plaatsneemt in het karretje van een oude achtbaan. De handen stevig aan de veiligheidsbeugel, een spanning die gestaag stijgt als het karretje over de tandwielen omhoog ratelt. Hoger en hoger, om op de top met een rotvaart naar beneden te denderen. Met piepende remmen buigt het gammel karretje akelig scherp naar rechts om direct daarna te besluiten de bocht naar links te nemen. Mijn ingewanden lijken in mijn keel te zitten, mijn mond hapt naar adem. Met een smak komen we recht op de rails neer, om weer een aanloop te nemen voor de volgende klim… Een roller coaster van verdriet, pijn, vreugde, angst, woede en blijdschap. Zo voelt het. Ik val nog net niet uit het karretje als het met een klap tot stilstand komt. Daar zit ik dan, op een bankje langs de Geul, een beetje beduusd voor me uit te staren. Langzaam kom ik tot mezelf en laat de afgelopen weken nog eens voorbijkomen. Over mijn tweede thuis in Spanje is een wolk nog niet voorbijgedreven. Diep in mijn hart voel ik wat hij voelt. Het komt goed. En dan, eerder dan verwacht, kondigen de zonnekindjes zich aan. De tweeling laat zich te vroeg zien en het besef dat ik oma ben geworden daalt langzaam in. Een verbondenheid die met geen pen valt te beschrijven. Al mijn energie gaat uit naar deze twee wondertjes, hard bezig om straks heel veel knuffels van mij te ontvangen. Geduld en begrip gaat naar haar, die zo ver verwijderd van mij is. Dat weerhoudt me niet om haar op te zoeken. Gek genoeg maakt mam mij nu vaker aan het lachen dan ze vroeger deed. Dus laat mij maar even zitten hier aan de waterkant, waar niets of niemand iets van me verwacht. Ik sluit voor een moment mijn ogen en het zware schild valt weg. ‘Laat je leiden, geef niet op en toon gerust je zwaktes’, komt als een gedachte naar boven. Lastig soms in deze periode van vasthouden, loslaten of een plek geven. Toch heb ik nog altijd de vrijheid om te kiezen voor vreugde en dankbaarheid. Keuzes gemaakt vanuit die stralende kracht, mijn innerlijk helpende hand. Die het ‘zware gordijn’ wegtrekt, zoals het al vaker in mijn leven deed. Ik snotter nog wat na en streel mijn hond, die zijn zware lijf tegen mijn been heeft aangedrukt. Zijn diepbruine ogen lijken te spreken… Jij geeft nooit op. 

Marlie Dix
mindfulness Nature Personal Spiritueel

Ik geef jullie liefde…

Als een mantra spreek ik ‘m uit. ‘Ik geef jullie liefde’. Vanaf de dag dat ik het telefoontje kreeg, mijn ogen over hun lijfjes liet gaan en verder niets meer kon uitbrengen. Wat ik voelde was onvoorwaardelijke liefde. Allesomvattende liefde en genegenheid voor twee prachtige kindjes. Zo mooi, zo puur, zo fragiel. Twee tere lijfjes met alles erop en eraan.

Hij kwam als eerste, zij volgde snel daarna. Veel te vroeg lieten ze hun veilige omgeving achter. Waarom zullen we nooit weten. Het feit is dat ze er zijn. Kleine knuisjes gevouwen onder de kin, spartelende voetjes en soms even een oogje open om de wereld voorzichtig te aanschouwen. Een reactie op een stem. Een handje komt omhoog om aan te geven dat het goed is. De kinderen hebben iets mystieks, iets bijzonders. Fijngevoelig zijn ze, zelfs nu ze nog in de couveuse liggen om op krachten komen. Als ik me over de twee, vanbinnen warme en veilige, ‘baarmoeders’ buig, vloeit een traan over mijn wang. ‘Oma hier’, zeg ik zacht. Ik kijk hen een voor een aan en besef gelijk dat ze de juiste ouders hebben gekozen. Gelijk ook schaamrood op de wangen als ik terugdenk aan mijn eerste gedachte, dat oma worden wennen zal zijn. De vroege geboorte van de tweeling van zoon en schoondochter heeft me letterlijk overdonderd. Konden ze mijn gedachten gelezen? Was het toen ik hun mama’s groeiende buik voorzichtig streelde en haar wat vaker knuffelde. Of hun papa vertelde hoe trots ik op hem ben. Was dat een teken om te zeggen dat ze al ‘zijn’? Gaat hun innerlijk weten verder dan de kennis die wij van buiten tot ons nemen. Wat ik wel weet is dat mijn liefde voor hen er altijd al was en alleen maar zal groeien, ook al lieten ze me behoorlijk schrikken. Hoewel te vroeg, kwamen ze op een heel natuurlijke wijze ter wereld. Vertrouwend op hun innerlijke kracht worden ze met de dag sterker om straks ook dit tweede ‘nest’ te kunnen verlaten. Thuis wacht hen dan een bad vol liefde van papa, mama, opa’s en oma’s, familie en vrienden.

9.8.2019 staat in mijn geheugen gegrift. Op die dag werd ik oma van twee innerlijk wijze kindjes, Dean en Dana. Een voorbode van een mooi, nieuw tijdperk, waarin veel liefde zal worden gegeven en wij samen één mogen zijn.

Marlie Dix
Nature

Een boom zonder vragen…

In de verte valt een boom. Kort daarna nog een. En nog een… Het geluid van metaal over hout, het splijten van de stam, het kraken van de takken en de genadeloze plof op de aarde, gaat door merg en been. Ook mijn hond staat stil en vraagt zich af wie zijn ochtendwandeling verstoort. Ik tuur het bospad af en zie in de verte een groepje bomenkappers met helmen op. Met een gigantische houtzaag in de hand hakken ze boomstammen doormidden. Bomen die in de lente zo mooi in bloem stonden en nu de herfst echt goed is ingetreden, hun bladerentooi in alle kleuren lieten zien, leggen stuk voor stuk het loodje. Gemarkeerd door oranje stip of lint over de volledige stam, zijn ze gedoemd te sterven. Ik kijk in een gapend gat waar gisteren nog een bosje was, berken- en beukenstammen liggen her en der op de grond en lijken te berusten. Ik loop traag verder, kan niet eens vragen of het nodig is en probeer me een goede reden te bedenken waarom de bomen om moesten. Gelukkig zijn niet alle bomen langs het pad gemarkeerd, dat stemt mij enigszins gerust. Die mogen blijven. Toch doet het iets met me als ik het bos verlaat. Weer een boom minder. Een boom die jarenlang weer en wind heeft doorstaan om te groeien tot wat ie nu was. Een boom die verder dan ons mensenleven kon gaan, als wij ‘m met rust hadden gelaten. Die ons kon blijven voorzien van zuurstof en die kleine geluksmomentjes in alle jaargetijden. Een boom die niet vraagt, maar geeft. Zou de boom zelf kunnen beslissen, dan sterft hij als hij ziek is of om ruimte te maken voor nieuwe, ontluikende natuur. Mijn zorg bij het aanschouwen van deze kleine kap reikt verder dan mijn dorp. Wereldwijd kappen mensen bomen, verjagen dieren naar kleine ‘vlekjes’ groen waar ze langzaam uitsterven, omdat de mens meer ruimte nodig heeft. Hoe cru kan het zijn. In een volgend leven heeft de mens niets (meer) te vragen… Dan is het de boom die wil.

 

Marlie Dix