Ze denkt u morgen weer te zien…

Kippenvel bij de eerste tonen van Ave Maria… De kerk zit vol. Het is een ode aan een prachtig mens, overgegaan na een lang leven op deze wereld. Ze had een mooi, vervuld leven. De moeilijke tijd in de Tweede Wereldoorlog, het verlies van haar vader op jonge leeftijd, later een kind en nog veel later haar man, beschadigde haar. Toch kwam ze weer krachtig overeind en kon door de aanwezigheid van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen het leven van een zonnige kant blijven zien, ondanks haar lichamelijke ongemakken op latere leeftijd. Ik mocht haar zo graag. Ze was een van die tantes die altijd vroeg hoe het met je ging. Nooit legde ze de nadruk op zichzelf. Haar interesse in de mens was groot. Dat blijkt ook uit de intens warme woorden tijdens de mis. Allemaal even liefdevol voor een vrouw die haar leven in het teken zette van anderen. Totdat ze het niet meer kon en haar lichaam het liet afweten. Na 94 jaar. Ingetogen schoonheid paste haar, zoals de schoonheid van de kerk waar ik ben in samenzijn met familie, vrienden en kennissen. We nemen afscheid van haar. Met gezang en gepaste muziek op de achtergrond, kom ik even los van alles wat er speelt. De kist met bloemen, het zacht gesnotter van anderen, verdwijnen terwijl ik opkijk naar een glas-in-loodraam in de zijbeuk van de kerk. Maria met kind kijken me aan en lijken iets te zeggen… Misschien wel dat ik me geen zorgen hoef te maken over mijn eigen moeder, waar zij zo mee begaan was. Mijn tantes zorg werd groter toen de vergeetachtigheid toesloeg en het geheugen van mama steeds meer achteruit ging. Zo scherp als zij nog was op haar respectabele leeftijd, zo wazig werd mam’s verhaal. Maria, haar jongste zus, had een speciaal plekje in haar hart. Haar zusje was altijd al een buitenbeentje. Snel losmakend van het dorpse trok ze met haar Amsterdamse liefde naar Maastricht. En leidde daar een heel ander leven dan ze in het dorpje Spaubeek gewend was. Van dorpse meid naar een stadse madame, het werd niet altijd begrepen. Toch hielden haar zussen op afstand een oogje in het zeil. Tante Henriette nog het meest. Maria kijkt me aan en knipoogt: ‘Haar zus zal als een engel over haar waken, vertrouw daar maar op’. Met een glimlach dank ik mijn tante: “Bedankt voor de tijd en de liefde voor uw zusje Maria, mijn moeder. In haar geheugen bent u er nog en denkt ze u morgen gewoon weer te zien…”