Lezen is een van mijn liefste bezigheden, tijd ervoor maken, soms weleens lastig. En dat terwijl ik toch redelijk goed in balans ben in dit leven. Mensen die mij kennen, weten dat ik me door niets en niemand gek laat maken. Iemand die doet waar ze plezier aan beleeft. Dat klopt. Door ervaring en keuzes in mijn leven ben ik rijker van geest geworden. Zet de televisie niet automatisch aan als ik thuiskom, plof niet moe op de bank, ga fluitend de keuken in voor een lekkere maaltijd of trek mijn wandelschoenen aan om dat energiek ommetje met de hond te maken. Ook na een lange dag op kantoor of na enerverende bijeenkomsten met klanten. Dat gaat me allemaal prima af. Toch kronkel er weleens een adder door mijn hersenpan, die sissend mijn goede intenties overboord gooit. Die tegen me zegt, doe geen moeite, laat je hangen, eet nog wat meer chocolade, pak een extra glas wijn en ga in godsnaam niet op die yogamat, die ‘onmogelijke’ oefeningen doen. Dat reptiel in mijn brein beheerst dan mijn hele doen en laten. Geeft tegengas als ik me toch in mijn yogabroek wurm of mij vóór mijn ochtendwandeling met honderd-en-een excuses opzadelt om maar niet te hoeven gaan. Elk mens bezit zo’n brein, dat instinctief en automatisch reageert. Dat de touwtjes in handen houdt om te overleven. Op zich prima, maar als dat brein, dat er altijd al was, geen pas opzij doet voor nieuwe uitdagingen, dan wordt het gevaarlijk, omdat het wilt dat jij vooral ‘veilig’ in zijn (beperkte) comfortzone blijft. Geen gekke uitspattingen, geen bewuste keuzes, maar gewoon doen wat je altijd al gedaan hebt. Je raakt verveeld, gaat meer eten (of drinken), doet wat anderen zeggen, hebt geen puf meer en leeft als een robot, dag in dag uit. Op zo’n moment druk je het beste dat dominante brein de kop in door je emotioneel-intellectuele brein te laten spreken. De oude reptiel voelt zich dan niet meer gehoord en verdwijnt stilletjes naar de achtergrond. Het voelt dat jij sterker bent, dat je weet wat je wilt. Dus dat jouw intentie in actie overgaat. Ook als jij dat boek wilt lezen, geen excuses… Jij neemt gewoon de tijd.

“Wat is de werkelijkheid eigenlijk?”, vroeg mij laatst iemand. “Voor jou een andere, dan de mijne”, zeg ik bewust. Ik krijg een vragende blik. “Jouw werkelijkheid is toch dezelfde als de mijne! Die stoel waar jij op zit is grijs, dat zie jij en dat zie ik”. Ik lach, het is niet duidelijk wat ik bedoel. En leg uit. “Aan dit meubel, waar ik op zit, hebben we een naam gegeven. Stoel. Ons oog registreert formaat, patroon en kleur. Maar jouw kleur grijs is misschien wel een ander grijs, dan wat ik bij grijs in gedachte heb. Dat wil dus zeggen dat ik niet dezelfde werkelijkheid van die stoel heb.” Nog meer vraagtekens! “Laat ik het zo uitleggen. Jouw werkelijkheid ontstaat door de gedachten die jij creëert. Gedachten vormen je, geven een beeld van jouw leven en jouw omgeving. Wil jij een andere werkelijkheid, bijvoorbeeld, dat huisje op het strand, dan doe je er alles aan om daar binnen no-time met de voeten in het zand te zitten. Je legt een natuurlijke weg af naar jouw werkelijkheid, namelijk zielsgelukkig zijn in dat huisje op het strand! Maar nu komt het. Die werkelijkheid is van jou. Alleen van jou. Wil je dat iemand naast je komt zitten op datzelfde strand, in datzelfde huis, dan zal hij of zij zijn of haar werkelijkheid daarop aan moeten passen. Dat is niet eenvoudig. Daarom stellen we regelmatig onze plannen bij of streven we (samen) naar die gezamenlijke waarheid. Iets tussen (liefhebbende) mensen.” De volgende dag krijgt dit onderwerp een andere lading als mij een verhaal ter ore komt. Een minder plezierige vorm van de werkelijkheid omdat de medemens in staat is zijn of haar werkelijkheid op te dringen aan de ander, zodat de ander in dat verhaal gaat geloven en niet de kans krijgt om te zijn wie hij of zij is. Blijf je diegene volgen of sla je jouw vleugels uit op zoek naar je eigen ik…? Het is werkelijk helemaal aan jou.

Als je een zomermens bent, geen hitte je te heet is, dan gaan de Hollandse winters je steeds meer ‘in de kleren’ zitten. Winters moet wit zijn of helemaal niets. Het liefst trek ik me een half jaar terug als de winter in Nederland toeslaat. Toch lukt het me om de dag met een wandeling te beginnen… Is het niet dat mijn hond er dringend om vraagt! Met mijn hoofd gebogen, muts ver over de oren en bontkraag stevig in mijn nek, trotseren we de storm die vandaag over het land raast. Met windkracht 8 is de dagelijkse wandeling langs de bosrand eerder een uitdaging dan een gemakkelijk te nemen ommetje. Halverwege het pad haak ik het liefste af, maar toch doet de beweging me na 10 minuten zo goed, dat ik stug doorloop tot aan het einde van het pad. Nog even een rondje om de ‘koel’ of naar huis? Mijn reptielenbrein dreunt: linksaf, linksaf, naar huis, maar mijn innerlijke stem heeft de overhand… Lekker doorlopen! De vochtige lucht maakt ademen zwaar, maar met een paar diepe ‘Ujjayi’ yoga-ademhalingen, neem ik de storm ineens niet meer waar. Ik sla rechtsaf het bos in, volledig in mijn element met mijn hond en de natuur. Het pad is drassig en elke stap is een gevecht met de wind. Bomen zwiepen heen en weer. Ergens hoor ik zelfs een tak breken. Mijn hond is inmiddels zo nat dat hij de waterplassen als een beloning ziet. Nog wat natter, graag!  Eén groot waterballet, toch geen mens of hond te bekennen. We hebben het rijk alleen en de zomer in de bol. Zon, zee, strand en een sangria in de hand. Ik lach en reik naar de lucht. Kom maar op… Moedertje natuur! Eenmaal binnen, schudden we onze ‘vacht’ uit en gaan na een verdiende kom ‘voer’ heerlijk onderuit. Ik op de bank, hij snurkend naast me in de mand. Mijn ‘winter blues’ moment.