De deurbel gaat. Het is zaterdagochtend. Bij het openen van de deur zie ik gelijk wie ik voor me heb. De neiging om de deur te sluiten, maar toch zo beleefd om dat niet te doen. Er staan twee heren in een nette jas voor mijn neus, een map met folders onder de arm. Een van hen steekt meteen van wal en vraagt of ik weet hoe de toekomst er uitziet.

Zijn ‘rechterhand’ reikt me ‘De wachttoren’ aan. Ik ben even stil. “Dat weet ik niet. U?” Voordat ik het wist, floepte ik het eruit. En vervolgde meteen: “Is het niet onze eigen verantwoordelijkheid een mooie toekomst te creëren? Daar hoef je niet religieus voor te zijn.” Verbaasd vragen ze welk geloof ik aanhang. “Van geboorte katholiek, verder mediteer ik, dank iedere dag en ga met vele stromingen mee, zoals het Boeddhisme, bijvoorbeeld.” Ze blijven lachen en ‘rechterhand’ wil me ervan doordringen dat ‘hun’ God voor een betere toekomst kan zorgen. Dat ‘hun’ God degene is die over ons waakt en ja zelfs, voor ons bepaalt. Ik haak hier snel op in en zeg vriendelijk dat ik respect heb voor hun geloof, maar dat ongeacht welk geloof iemand heeft, God, of hoe je hem of haar wilt noemen, in hem is. “Ook in u, heren”, beëindig ik het gesprek en wens hen een fijn weekend. Wonderlijk! Werden deze heren op mijn pad gestuurd? Ik had mijn schouders kunnen ophalen, maar bedankte de heren voor hun komst. Ze lieten mij nog eens inzien dat de onuitputtelijke kracht in onszelf zit. En dat die kracht liefde is. Met een kop koffie kruip ik op de bank en dwaal af naar zaken die ik de laatste tijd steeds vaker ervaar. Over de openhartigheid van mensen, het voeren van diepgaande gesprekken, wat het met mensen doet. Elkaar in de ogen durven kijken en echt contact maken, beangstigt wel eens. Maar als je het leven alleen als een groot feest ziet, mis je juist het evenwicht voor een gelukkig leven. Durf ook de lastige kanten van het leven in te zien en praat erover, je bewijst jezelf een enorme dienst. Het is een verademing om je hart eens goed te luchten. Mensen die wegkijken, het probleem of een kwestie niet aangaan, dragen onbewust bij aan een zorgelijke wereld voor henzelf en anderen om hen heen. Op de vraag van de beide heren, hoe de toekomst er uitziet, is mijn antwoord dat dit van onszelf afhangt. Het heft in eigen handen nemen, gaat niet van een leien dakje (dat doet het decennialang al niet). Toch staan er wereldwijd mensen op die vanuit hun oneindige liefde voor elkaar, weten te verbinden. Die naar hun hart luisteren, uit hun comfortzone komen en de koe bij de horens vatten. Gelijkgezinde mensen sluiten aan, verbinden op liefdevolle manier en schudden anderen – die ervoor openstaan – wakker. Hoe spiritueel je bent heeft dus niets te maken met waar je in gelooft. Jouw bewustzijn is een hoger goed voor een mooie toekomst. Dat geldt ook voor heren in nette pakken…

‘Het collectieve veld aanboren’. Die zin blijft hangen als ik het boek ‘Eindeloos, de kracht van de menselijke geest’ van schrijver Hans Peter Roel dichtsla. Het gaat over hoe je de magie van het leven kunt ontdekken; dat dit mogelijk is als je in verbinding staat met een dieper onzichtbaar veld, het zogenaamde collectieve veld of het collectieve bewustzijn. Toch vraag ik mij af waarom dit ‘collectieve veld’ zo moeilijk te bereiken is voor een groot deel van ons. Veel mensen zijn ‘onwetend’, onrustig, angstig, voelen zich eenzaam, zitten vast in hun eigen emotie of worden keer op keer teleurgesteld door anderen. Juist voor hen zou een beroep doen op het ‘collectieve veld’ de oplossing kunnen zijn. Maar hoe dan? 

In het boek kreeg Salvatore, een briljant pianist, die op jonge leeftijd misbruikt werd, ‘het veld’ door een visioen in zijn schoot geworpen en kon uiteindelijk vergeven. Al lezende viel bij mij vorige week ook ‘het kwartje’. Ik kwam in situaties terecht die ik waarschijnlijk in mijn gedachten al had opgeroepen. ‘Het veld’ had mij iets te zeggen. En dat op Moederdag. Daar stond ik dan, op een open plek in het bos voor een klein altaartje, met de moeders op deze aarde in mijn gedachten. Ik aanschouw Maria met haar kind en voel de kracht van het vrouwelijke, hoe die ‘power’ er altijd al was. Door de eeuwen heen, strijdlustig of op de achtergrond, eisen jonge meisjes en ‘verslagen’ vrouwen collectief hun deel op een beter leven op. Met een groot hart willen zij zijn wie ze werkelijk zijn. Los van onderdrukking en onderwaardering. De plek bracht me een inzicht die ik een dag eerder aan Moeder Aarde had gegeven. Bij een bejaarde boom, die al 800 jaar haar mannetje in deze wereld staat, staarde ik vol ongeloof naar de kracht van Moeder Aarde om de boom overeind te houden. Takken die zich verankeren in de grond alsof ze zich weer willen vastgrijpen aan de oude, doorleefde, wortels. ‘Back to the roots’, leek het wel.  De energie van deze oude dame deed me dansen. En wel een rondje rondom een met stenen gevormde cirkel, symbolisch voor de planeet Aarde. Het hart in het midden verbonden met ‘navelstrengen’ in elke windrichting. De mantra ‘Ohm Mama Gaia Ohm’ galmde door het bos en maakte op dat moment toch wel iets in mij los. Eer de grond waarover je loopt, eer de aarde en laat ons collectief zorgen voor een hoger bewustzijn om onze planeet te koesteren. ‘Het veld’ gaf mij het inzicht dat wij, vrouwen, in staat zijn om de wereld te veranderen, omdat we kunnen vergeven. Zo’n grote opgave is het niet om de handen ineen te slaan, echt, de wonderen zijn de wereld nog lang niet uit. In stilte haal je de kracht uit dit ‘veld’ om uit elke verstikkende emotie te komen en op te komen voor elk recht. Het deed mij inzien dat het geen toeval is dat ik op aarde ben…