Als een mantra spreek ik ‘m uit. ‘Ik geef jullie liefde’. Vanaf de dag dat ik het telefoontje kreeg, mijn ogen over hun lijfjes liet gaan en verder niets meer kon uitbrengen. Wat ik voelde was onvoorwaardelijke liefde. Allesomvattende liefde en genegenheid voor twee prachtige kindjes. Zo mooi, zo puur, zo fragiel. Twee tere lijfjes met alles erop en eraan.

Hij kwam als eerste, zij volgde snel daarna. Veel te vroeg lieten ze hun veilige omgeving achter. Waarom zullen we nooit weten. Het feit is dat ze er zijn. Kleine knuisjes gevouwen onder de kin, spartelende voetjes en soms even een oogje open om de wereld voorzichtig te aanschouwen. Een reactie op een stem. Een handje komt omhoog om aan te geven dat het goed is. De kinderen hebben iets mystieks, iets bijzonders. Fijngevoelig zijn ze, zelfs nu ze nog in de couveuse liggen om op krachten komen. Als ik me over de twee, vanbinnen warme en veilige, ‘baarmoeders’ buig, vloeit een traan over mijn wang. ‘Oma hier’, zeg ik zacht. Ik kijk hen een voor een aan en besef gelijk dat ze de juiste ouders hebben gekozen. Gelijk ook schaamrood op de wangen als ik terugdenk aan mijn eerste gedachte, dat oma worden wennen zal zijn. De vroege geboorte van de tweeling van zoon en schoondochter heeft me letterlijk overdonderd. Konden ze mijn gedachten gelezen? Was het toen ik hun mama’s groeiende buik voorzichtig streelde en haar wat vaker knuffelde. Of hun papa vertelde hoe trots ik op hem ben. Was dat een teken om te zeggen dat ze al ‘zijn’? Gaat hun innerlijk weten verder dan de kennis die wij van buiten tot ons nemen. Wat ik wel weet is dat mijn liefde voor hen er altijd al was en alleen maar zal groeien, ook al lieten ze me behoorlijk schrikken. Hoewel te vroeg, kwamen ze op een heel natuurlijke wijze ter wereld. Vertrouwend op hun innerlijke kracht worden ze met de dag sterker om straks ook dit tweede ‘nest’ te kunnen verlaten. Thuis wacht hen dan een bad vol liefde van papa, mama, opa’s en oma’s, familie en vrienden.

9.8.2019 staat in mijn geheugen gegrift. Op die dag werd ik oma van twee innerlijk wijze kindjes, Dean en Dana. Een voorbode van een mooi, nieuw tijdperk, waarin veel liefde zal worden gegeven en wij samen één mogen zijn.

Een nachtelijke rit met open kap gaf me die keer niet echt een kick, maar bracht iets teweeg wat ik moeilijk onder woorden kan brengen. Probeer het toch. Het was op een avond na een druk evenement dat ik – lichtelijk verkouden – in de Jeep stapte. Het was net 00.00 op de klok. Magische tijd om in de auto te stappen, dacht ik nog toen ik ‘m in zijn achteruit zette…

Ik draaide de wielen naar rechts om het onverharde pad naar de weg te zoeken. De grote koplampen maakten mijn weg vrij naar de doorgaande weg, waar in deze nachtelijke stilte geen auto meer te bekennen was. Voorzichtig gaf ik gas want het bakkie wil nog wel eens ‘grommen’ bij het stevig indrukken van het gaspedaal. Het laatste wat ik wilde was een wild zwijn opschrikken. Met de pet ver over mijn oren, sjaal om de nek, zet ik de verwarming vol open. Koud! Is het eerste wat ik dacht.  In de cabrio viel deze zomernacht me vies tegen. De kou sloeg me om de oren en ik foeterde op mezelf dat ik thuis de kap erop had moeten zetten. Mijn verkoudheid zou er niet beter op worden. Ik draaide de kern van een dorp in en zag in mijn spiegel een auto – uit het niets – achter me gas geven. Ik hield ‘m nauwlettend in de gaten. Toen ie pal achter me zat, zag ik twee mannen op de voorbank, met zonnebril op! Het moest niet gekker worden. Bij het verlaten van het dorp, had ik het gevoel dat ze me volgden. Mijn hart begon sneller te kloppen en ik drukte automatisch het gaspedaal nog meer in. Ik zat zo stoer mogelijk achter het stuur, denkende dat ze dan wel voorbij zouden gaan. Na wat gespeel met het gas, terug en weer vol d’r in, passeerden ze mij met grote snelheid. In het voorbijgaan keken twee gezichten mijn kant uit. Een grote grijns op beide gezichten en knipperende achterlichten, als ze vol gas wegstuiven. Gek! Probeerde ik nog na te schreeuwen, maar kreeg bij de eerste poging geen geluid uit mijn mond… Een akelig gevoel maakte zich van mij meester en toen ik de gezichten nog eens voor me haalde, waren die niet ‘normaal te noemen. Iets in mij zei dat dit niet klopte. De auto stoof ook met een snelheid voorbij, dat het bijna buitenaards leek. Kwam het omdat ik opensta voor alles wat met universum en spiritualiteit te maken heeft. Dat ik me er steeds meer van bewust ben dat we niet alleen op aarde zijn.  Maar dat ik deze ‘onzichtbaren’ hier tegenkom, was echt niet de bedoeling.  Vredelievend zagen ze er niet uit. Niet zoals de engelen die soms – via poorten tussen de kosmos en de aarde – neerdalen om ons te begeleiden in de transitie van de mens, van de derde naar vierde dimensie. Daar waar het collectieve veld ligt, waar op aarde best al veel hoog-sensitieve en spirituele mensen gevoelig voor zijn.  Het klinkt vreemd, maar wat was ik blij toen ik bij een volgende ademteug weer een geluid uit mijn mond kreeg. Pff… Stem terug. Bij thuiskomst was ik door en door koud, trok een pyama aan, terwijl het binnen toch redelijk warm was. In bed ging ik intuïtief over op de diepere neus-ademhaling, in, uit, in, uit, kwam tot rust en viel in een diepe slaap. Ik droomde over het  ‘collectieve veld’ waar we kracht uit kunnen putten en begeleiders ons de weg wijzen. Die nacht had ik toch ervaren dat er meer is tussen hemel en aarde… 

Volledig in het zwart gehuld, meerdere piercings in elk oor en tatoeages ‘all over’, zoekt een groepje in het zwart een plaats aan een van de tafels op het binnenhofje. In een zwarte wandelwagen ligt een baby te slapen. Moeder met ‘dreadlocks’ en een zwaar opgemaakt gezicht, is duidelijk niet onder de indruk dat mensen haar aanstaren.

Ze loopt naar de bar en vraagt of ze het flesje melk voor haar kindje kan opwarmen. Helaas is ze hier op een plek waar alleen wijn geschonken wordt. Een van de dames achter de bar – waarschijnlijk bewoner aan dit hofje – neemt het flesje aan en zegt het wel even in een pannetje water op te warmen. Lachend neemt de moeder plaats naast drie andere ‘Gothics’ aan de tafel, waar wij juist van een kaasplankje en een glas wijn genieten. Door de bediening met strohoedjes en de ‘chansons’ uit de enorme geluidsboxen wanen wij ons in Frankrijk. Het groepje valt hier op. Op het moment dat mijn lief een tweede glas wijn haalt, kan ik het niet nalaten om naar de gesprekken van deze, bijzonder uitgedoste, mensen te luisteren. Ze lachen en maken een relaxte indruk. Een van de mannen heeft een zwarte ring door zijn neus en een punkkapsel. Ze hebben het over bijeenkomsten waar ik het bestaan niet van ken. Over subculturen net over de grens en een ‘underground’ feest, waar je alleen in bepaalde kledij binnenkomt. Duister, is mijn eerste gedachte. De kleine krijgt het flesje en ik vraag nieuwsgierig aan de moeder of het een jongen of meisje is. ‘Een meisje’, zegt ze. ‘Een ongelukje.’ Ze voegt er snel aan toe dat de kleine heel welkom is. ‘Ik dacht geen kinderen te kunnen krijgen en zie hier, op mijn 42ste krijg ik haar in mijn schoot geworpen.’ Ze glundert en ik roep spontaan dat dit dan toch wel een geschenk uit de hemel is. Haar vriend, vader van het kind, kijkt me aan en zegt, ‘Laten we het maar op een geschenk houden’. Ik lach als een boer met kiespijn en kan me wel voor mijn kop slaan. Natuurlijk, ‘Goths’ of ‘Gothics’, zoals de meeste mensen hen betitelen, staan los van elke levensovertuiging en religie. Een groot deel van hen is atheïst of agnost. De hemel laten ze voor wat het is. We vervolgen onze weg en al lopende bekijk ik de menigte. Zoveel verschillende mensen met verschillende gewoontes, andere culturen of leefstijlen, samen op een zondagsmarkt.  Allemaal genietend van de zon, een ijsje, kaasplankje met een glas wijn. De een op zoek naar leuke antieke spulletjes, de ander om een praatje te maken met vrienden of bekenden. Eenieder gelukkig in zijn eigen wereld. Onze planeet is vol ‘vreemde wezens’ en daar ben ik er gelukkig een van. Verbonden met anderen, ondanks cultuur, ras of levensovertuiging. Mensen die hun eigen gang gaan en zich uiten, zoals zij zich willen uiten. Niet meer vasthouden aan wat als ‘normaal’ wordt beschouwd. Volledig zichzelf zijn. Invloedrijke mensen, volgers, gelovigen, strijders, initiatiefnemers, spiritueel leiders en gidsen weten elkaar te bewegen. Is de mensheid dan toch aan het evolueren naar een dimensie waar we samen onszelf kunnen zijn…? 

De deurbel gaat. Het is zaterdagochtend. Bij het openen van de deur zie ik gelijk wie ik voor me heb. De neiging om de deur te sluiten, maar toch zo beleefd om dat niet te doen. Er staan twee heren in een nette jas voor mijn neus, een map met folders onder de arm. Een van hen steekt meteen van wal en vraagt of ik weet hoe de toekomst er uitziet.

Zijn ‘rechterhand’ reikt me ‘De wachttoren’ aan. Ik ben even stil. “Dat weet ik niet. U?” Voordat ik het wist, floepte ik het eruit. En vervolgde meteen: “Is het niet onze eigen verantwoordelijkheid een mooie toekomst te creëren? Daar hoef je niet religieus voor te zijn.” Verbaasd vragen ze welk geloof ik aanhang. “Van geboorte katholiek, verder mediteer ik, dank iedere dag en ga met vele stromingen mee, zoals het Boeddhisme, bijvoorbeeld.” Ze blijven lachen en ‘rechterhand’ wil me ervan doordringen dat ‘hun’ God voor een betere toekomst kan zorgen. Dat ‘hun’ God degene is die over ons waakt en ja zelfs, voor ons bepaalt. Ik haak hier snel op in en zeg vriendelijk dat ik respect heb voor hun geloof, maar dat ongeacht welk geloof iemand heeft, God, of hoe je hem of haar wilt noemen, in hem is. “Ook in u, heren”, beëindig ik het gesprek en wens hen een fijn weekend. Wonderlijk! Werden deze heren op mijn pad gestuurd? Ik had mijn schouders kunnen ophalen, maar bedankte de heren voor hun komst. Ze lieten mij nog eens inzien dat de onuitputtelijke kracht in onszelf zit. En dat die kracht liefde is. Met een kop koffie kruip ik op de bank en dwaal af naar zaken die ik de laatste tijd steeds vaker ervaar. Over de openhartigheid van mensen, het voeren van diepgaande gesprekken, wat het met mensen doet. Elkaar in de ogen durven kijken en echt contact maken, beangstigt wel eens. Maar als je het leven alleen als een groot feest ziet, mis je juist het evenwicht voor een gelukkig leven. Durf ook de lastige kanten van het leven in te zien en praat erover, je bewijst jezelf een enorme dienst. Het is een verademing om je hart eens goed te luchten. Mensen die wegkijken, het probleem of een kwestie niet aangaan, dragen onbewust bij aan een zorgelijke wereld voor henzelf en anderen om hen heen. Op de vraag van de beide heren, hoe de toekomst er uitziet, is mijn antwoord dat dit van onszelf afhangt. Het heft in eigen handen nemen, gaat niet van een leien dakje (dat doet het decennialang al niet). Toch staan er wereldwijd mensen op die vanuit hun oneindige liefde voor elkaar, weten te verbinden. Die naar hun hart luisteren, uit hun comfortzone komen en de koe bij de horens vatten. Gelijkgezinde mensen sluiten aan, verbinden op liefdevolle manier en schudden anderen – die ervoor openstaan – wakker. Hoe spiritueel je bent heeft dus niets te maken met waar je in gelooft. Jouw bewustzijn is een hoger goed voor een mooie toekomst. Dat geldt ook voor heren in nette pakken…

‘Het collectieve veld aanboren’. Die zin blijft hangen als ik het boek ‘Eindeloos, de kracht van de menselijke geest’ van schrijver Hans Peter Roel dichtsla. Het gaat over hoe je de magie van het leven kunt ontdekken; dat dit mogelijk is als je in verbinding staat met een dieper onzichtbaar veld, het zogenaamde collectieve veld of het collectieve bewustzijn. Toch vraag ik mij af waarom dit ‘collectieve veld’ zo moeilijk te bereiken is voor een groot deel van ons. Veel mensen zijn ‘onwetend’, onrustig, angstig, voelen zich eenzaam, zitten vast in hun eigen emotie of worden keer op keer teleurgesteld door anderen. Juist voor hen zou een beroep doen op het ‘collectieve veld’ de oplossing kunnen zijn. Maar hoe dan? 

In het boek kreeg Salvatore, een briljant pianist, die op jonge leeftijd misbruikt werd, ‘het veld’ door een visioen in zijn schoot geworpen en kon uiteindelijk vergeven. Al lezende viel bij mij vorige week ook ‘het kwartje’. Ik kwam in situaties terecht die ik waarschijnlijk in mijn gedachten al had opgeroepen. ‘Het veld’ had mij iets te zeggen. En dat op Moederdag. Daar stond ik dan, op een open plek in het bos voor een klein altaartje, met de moeders op deze aarde in mijn gedachten. Ik aanschouw Maria met haar kind en voel de kracht van het vrouwelijke, hoe die ‘power’ er altijd al was. Door de eeuwen heen, strijdlustig of op de achtergrond, eisen jonge meisjes en ‘verslagen’ vrouwen collectief hun deel op een beter leven op. Met een groot hart willen zij zijn wie ze werkelijk zijn. Los van onderdrukking en onderwaardering. De plek bracht me een inzicht die ik een dag eerder aan Moeder Aarde had gegeven. Bij een bejaarde boom, die al 800 jaar haar mannetje in deze wereld staat, staarde ik vol ongeloof naar de kracht van Moeder Aarde om de boom overeind te houden. Takken die zich verankeren in de grond alsof ze zich weer willen vastgrijpen aan de oude, doorleefde, wortels. ‘Back to the roots’, leek het wel.  De energie van deze oude dame deed me dansen. En wel een rondje rondom een met stenen gevormde cirkel, symbolisch voor de planeet Aarde. Het hart in het midden verbonden met ‘navelstrengen’ in elke windrichting. De mantra ‘Ohm Mama Gaia Ohm’ galmde door het bos en maakte op dat moment toch wel iets in mij los. Eer de grond waarover je loopt, eer de aarde en laat ons collectief zorgen voor een hoger bewustzijn om onze planeet te koesteren. ‘Het veld’ gaf mij het inzicht dat wij, vrouwen, in staat zijn om de wereld te veranderen, omdat we kunnen vergeven. Zo’n grote opgave is het niet om de handen ineen te slaan, echt, de wonderen zijn de wereld nog lang niet uit. In stilte haal je de kracht uit dit ‘veld’ om uit elke verstikkende emotie te komen en op te komen voor elk recht. Het deed mij inzien dat het geen toeval is dat ik op aarde ben…

De deur naar buiten staat wagenwijd open. Het is zondagochtend, klokslag 08.00 uur. Het uitzicht is vertrouwd en weer fenomenaal. Wuivende palmbomen en een licht briesje trekken me weg van het huis in rust. De jasmijn voor mijn neus geurt krachtig en de eerste bijtjes zijn druk in de weer om de nectar tot zich te nemen.

De zon is allang op en straalt me tegemoet. Om de hond naast ons huis niet op te laten schrikken, open ik voorzichtig het poortje naar de straat en sluip stilletje, op mijn blote voeten, naar de overkant waar ik mijn voeten voorzichtig op een van de tegels op het paadje plaats. Naast mij staat de cactus die ik hier in no-time heb zien uitgroeien van pot-cactusje tot heuse krachtpatser. Ook deze plek is zo vertrouwd. Een oplaadplek waar mijn innerlijke batterij zich laaft aan de krachtige energie, hier, direct onder mijn voeten. Kippenvel tot in de haarvaatjes op mijn kruin. Een zinderend gevoel van geluk gaat door me heen. Ik kijk uit over een groen dal, met hier en daar een witte villa of een verlaten sinaasappelgaard.  De grijze streep daarachter, gelukkig voor een groot deel aan het oog onttrokken, is de A7, die noord met zuid verbindt. Op deze vroege zondagochtend is het nog rustig en staat de wind in de goede richting. Ik heb geen last van verkeersgeluiden. Mijn blik richt zich snel verder, springt over het grijze deel heen en focust zich op de blauwe lijn daarachter. Mijn geest slurpt alles uit deze natuurlijke ader als het ware op, mijn borstkas vergroot zich, ik word een met de zee. Ik adem diep in en ontdoe mij van de pijntjes in mijn onderrug, voel me volledig in mijn element. Je hoeft niet spiritueel te zijn om te weten dat dit ieder mens goed doet. Je voelt gelijk dat je tot meer in staat bent dan je denkt. Dat elke belemmering die je jezelf oplegt in elke seconde van je leven te veranderen is. Als je het de kans geeft. De belemmering in mijn rug is weg en ik buig soepel voorover voor de eerste zonnegroet. Stel me open voor de magische kracht van de aarde en behandel dit gegeven met respect.  Mijn hoofd raakt leeg en ik ben zelfs in staat mijn gevoelens te veranderen. Een lange uitademing geeft ruimte en opent de deuren naar een hoger bewustzijn, mijn geest is kalm. Spontaan komen inspirerende gedachten naar boven die me vervoeren. Laat je leven domineren door vrolijkheid, dan vallen belemmeringen weg en put je kracht uit die positieve staat van zijn. Maak van iedere dag een feest, ook als het (even) tegenzit. Als vanzelf vallen dan alle puzzelstukken in elkaar. Staar je niet blind op gesloten deuren, maar richt je op alle deuren die open staan… Het vrolijke veranderproces is dan snel in gang gezet.

06.45 uur. Het is vroeg. Erg vroeg. De sterren staan aan de hemel als ik zachtjes de deur van het appartement achter me dichttrekt. Mijn vriendinnen zijn nog onder zeil. Ik wil ze niet wakker maken… Deze vakantie is ook voor hen uitrusten en nergens aan hoeven denken. Ik loop het pad langs het huis omhoog; Casa Dix is ook nog in diepe rust. Boven op het dakterras sta ik onder een immense sterrenhemel met in de verte nog een flauw schijnsel van de maan over de zee. Bij het uitrollen van de yogamat voelt het gelijk goed. Fijn om weer hier te zijn, op deze plek, mijn tweede thuis. Rust, niemand om me heen, even een momentje voor mezelf. De eerste oefening, de zonnegroet, gaat gelijk goed. Beweeglijk door naar de tweede groet en de daarop volgende asana’s (yogahoudingen). Op enig moment raak ik in onbalans, sta te stuntelen op de mat en krijg het zowaar Spaans benauwd. Ik merk dat het dak niet waterpas is, waardoor ik de houdingen niet goed kan afmaken. Bij het verleggen van de mat, trillen mijn benen zo alsof het lijkt dat een bepaalde energie mij uit mijn evenwicht haalt. Willen de sterren mij iets zeggen? Ik start de sessie opnieuw en merk dat een andere, prettigere energie me door de houdingen ‘trekt’. Met geen enkele pijnscheut in mijn onderrug, buig ik moeiteloos voorover en zet mijn handen op de mat. Ik lach in mezelf, voel me haast een volleerd yogi en laat dan mijn gedachten los. Tussen de twee energielijnen op dit dak en de focus op de houdingen, ben ik volledig een met alles om me heen. Merk niet eens dat een hond naar me staat te blaffen en de buurman me vanaf zijn balkon gadeslaat. De mat wordt opgerold, ik knik naar de man en wandel met een tevreden gevoel naar beneden. De sterren zijn gegroet, de Spaanse zon is op.

Jouw dag is begonnen. De radertjes in je brein draaien op volle toeren. Meteen al vanaf het moment dat je de ogen opent. Eigenlijk zijn ze non-stop in bedrijf om gedachten te produceren. Gedachten die we nonchalant in de wind slaan of waar we bij stilstaan. En al die gedachten, die elk mens zo’n 40.000 keer op een dag heeft, zijn een creatie van onszelf. Het kunnen heel basale gedachten zijn of juist diepzinnige. Daarbij moet je je bedenken dat die gedachte echt van jou is. Jij bent jouw gedachte waarmee je jouw werkelijkheid creëert. Lijkt ingewikkeld, maar dat is het niet. Ons brein functioneert zo dat elke gedachte die je voortbrengt, jou beetje bij beetje vormt. Leren wij te ‘luisteren’ naar ons brein, dan zegt onze geest ons meer dan we denken. Ik bedenk dit niet ter plekke… of misschien wel? In ieder geval heb ik mijn gedachten ‘gevormd’ door inspirerende boeken te lezen zoals ‘Think and grow rich’ van Napoleon Hill, ‘Master your mindset’ van Michael Pilarczyk en boeken van Dalai Lama, Deepak Chopra en de Braziliaanse schrijver Paolo Coelho. In al die boeken staat – min of meer hetzelfde beschreven – dat je met je verbeeldingskracht je realiteit kunt vormen. Dat boeit mij.

Stel, je opent je ogen en denkt meteen aan iets naars. Dan voel je je rot, Je eerste stap uit bed is moeizaam, je kijkt grauw in de spiegel en denkt… Pff. Als je op zo’n moment niet kunt ‘omdenken’, blijf je je naargeestig voelen. En dan reageert het lichaam ook naar. Je krijgt buikpijn, hoofdpijn of zelfs een zware migraine. Ons brein is zo’n magnifiek instrument om ons lichaam te laten functioneren. Doe je dat op een goede manier, met liefde voor jezelf, dan straal je geluk en succes uit. Dat komt niet alleen jou ten goede, maar ook je omgeving. Al die gedachten die we dagelijks hebben, kunnen wij filteren op waarde, waardoor wij met de juiste gedachten ons eigen geluksgevoel creëren en een mooier leven kunnen leven. En weet je wat nou zo leuk is: het universum reageert meteen op jouw gedachten en verlangens. Je hebt contact gemaakt met een veld aan energie… Op een presenteerblaadje aangereikt.

 

Vreugde en verdriet, liefde en haat, angst en moed, leven en dood… Wij kennen het allemaal of zijn er al eens mee ‘geconfronteerd’. Vreugde in het samenzijn, feest bij geboorte, huwelijk of zomaar een avondje bij elkaar. Met al die mensen om je heen waar je de hele wereld mee aankan. Je hebt ze lief en zij belonen je rijkelijk met hun liefde. Je voelt de kracht die deze liefde op je uitstraalt. Sta je positief in het leven, dan ben je baas over eigen lichaam en geest. Je bent zonder haat en oordeel. Je bent immers geboren om lief te hebben en te waarderen. Ook heb je waardering voor het leven dat eindig is, omdat ook jij dan je ogen voor de allerlaatste keer sluit. Je brengt daarmee – ongewild – heel wat teweeg. Al jouw vrienden en familie laat je vol ongeloof achter. Ze vragen zich zoveel af. Hoe kon het gebeuren, waarom zo snel, waarom jij? Al die vragen zullen voor altijd onbeantwoord blijven. Dat dit verdriet met zich meebrengt, doet pijn. Ontzettend veel pijn. Want het was zo vanzelfsprekend dat jij nog even zou blijven. Op zo’n moment staan we stil bij de dood en voelen dat het leven niet zo vanzelfsprekend is. Dat iedere dag overgaat in een andere en je na een gezonde nachtrust weer ontwaakt en iemand mag aanraken, kussen, voelen en blij mag zijn… Dat is ons gegeven. Die ‘bubbel’ aan gebeurtenissen en ervaringen is een wereld vol eigen creaties. Als die ‘bubbel’ uit elkaar spat en jij er niet meer bent, komt de – heilzame – rouw voor de achterblijvers. Mooie herinneringen aan jou komen weer naar boven en zetten je in een stralend licht. Met een glimlach denken we dan… Wat hadden wij een prachtige tijd samen.

 

Leeft van binnenuit. Maakt de wereld een stukje mooier door volledig vanuit respect naar de wereld en haar wereldburgers te reageren. De mooiste mens laat boosheid niet toe en voelt zich niet verwant aan partijen die vanuit de donkere zijde van het zijn, in dit leven staan. De innerlijk mooiste mens staat totaal in zijn eigen liefdevolle kracht en komt steeds vaker in beeld. Niet ondanks, maar vanwege de totale onrust in deze wereld. Deze mens, met oog voor schoonheid, met respect voor anderen, met empathie voor mens, dier en aarde (die uitgeput raakt), wil helpen. Ze zijn in staat om mensen, die door geld en macht uit hun eigen kracht zijn geslagen, te overtuigen van hun (verre) verwijdering van hun eigen ik. Want waarom die gruwelijke aanslagen plegen? Aanslagen op onschuldige mensen, die van het ene op het andere moment uit deze wereld gerukt worden. Het zal vast niet bedoeld zijn om net die ene mens te raken, terwijl deze gehersenspoelde mensen zichzelf opblazen. Geen respect voor eigen en ander leven meer. Terwijl ze toch bij geboorte liefde hebben meegekregen om de wereld met goedheid te omringen. Grote vraagtekens dus bij de mens die zover van zichzelf verwijderd is, die het toelaat om een ander over zijn of haar leven te laten beslissen. Een bekend Indiaas spiritueel leider en schrijver, Deepak Chopra, gaf een genuanceerd beeld over Brussel (en al die andere steden waar mensen sterven door terroristische aanslagen). ”Berecht de terrorist, maar ga terrorisme te lijf door niet de terrorist uit te schakelen, maar het idee achter zo’n aanslag. Creëer met zijn allen een wereld waar we iedereen van een opleiding kunnen voorzien, voor een grenzeloos welzijn, ongeacht de verschillen in cultuur. Die verschillen worden verkleind door bewustwording. Versla geweld niet met geweld, maar vorm een liefdevolle cirkel met iedereen.” Juist, het begint bij jezelf en de wil om te komen tot een wereld vol mooiste, hoger bewuste, mensen.